Ὅταν ἡ Ἁγία εἶδεν ὅτι τὴν κατέπιεν ὁ δράκων ἕως τὴν μέσην, καθὼς τῆς ἐφάνη, ἔγινεν ἀπὸ τὸν φόβον της ἔντρομος· εὐθὺς δὲ ἐπικαλουμένη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τὸ σωτήριον ὄνομα ἔκαμε σταυρὸν μὲ τὴν δεξιάν της εἰς τὰ σπλάγχνα τοῦ δράκοντος, ὁ δὲ σταυρὸς ἔσχισε τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ὡς ρομφαία δίστομος. Καὶ ὁ μὲν δράκων, ἀφοῦ διερράγη, ἔγινεν ἄφαντος, ἡ δὲ Μάρτυς ἔμεινεν ἀβλαβὴς καὶ ἔχαιρε ψάλλουσα πρὸς τὸν Θεὸν δοξολογίας καὶ νικητήρια, ἔλεγε δὲ καὶ διάφορα ἀπὸ τὴν Γραφὴν ἁρμόδια, ἤτοι: «ὁ Θεὸς οὐκ ἔστι πέρας τῆς μεγαλωσύνης σου, θανατοῖς καὶ ζωογονεῖς, συνέτριψας τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος», καὶ ἕτερα ὅμοια. Τότε πάλιν ὁ δαίμων, ὡς φιλόνεικος ὅπου εἶναι, δὲν ἔπαυσε τὰς μηχανουργίας, ἀλλ’ ἠθέλησε νὰ δοκιμάσῃ καὶ μὲ ἄλλον τρόπον νὰ πολεμήσῃ τὴν Μάρτυρα. Μετασχηματισθεὶς εἰς ἄνθρωπον ὁ μισάνθρωπος, ἔγινε μαῦρος ὡσὰν τὸν αἰθίοπα· ὅθεν ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος δράκων μεταβληθείς, ἐφαίνετο ὡς μαῦρός τις κύων.
Τότε ἡ Μάρτυς, ἁρπάσασα αὐτὸν ἀπὸ τὰς τρίχας καὶ εὑροῦσα ἐκεῖ ἓν σφυρίον ἐρριμμένον, ἐκτύπησεν αὐτὸν εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ εἰς τὴν ράχιν καὶ τελείως αὐτὸν ἐταπείνωσε. Καθὼς δὲ εἶναι εἰς τὰ ἔργα σκοτεινὸς καὶ ἄσχημος, οὕτως ἐφάνη καὶ πάλιν τρέχων ἐναντίον τῆς Ἁγίας, ἐκεῖ ὅπου ἔστεκε προσευχομένη. Τὴν ἥρπασεν ἀπὸ τὰς χεῖρας, καὶ τὴν ἐφοβέριζε μὲ φωνὰς μεγάλας, ὅτι θὰ τὴν φονεύσῃ, ἐὰν δὲν παύσῃ τὴν προσευχήν, ἵνα μὴ τοῦ δίδῃ δι’ αὐτῆς ἐνόχλησιν. Ἕως ἐδῶ ἔκαμε, καὶ ἄλλο περισσότερον δὲν τὸν ἐσυγχώρησε νὰ πράξῃ ὁ Κύριος· διότι ἐὰν εἶχεν ἐξουσίαν περισσοτέραν θὰ τὴν ἐθανάτωνεν. Ἀλλὰ δὲν ἔχει αὐτὸς ὁ ἀνίσχυρος δύναμιν ἀφ’ ἑαυτοῦ νὰ μᾶς κακοποιήσῃ χωρὶς τῆς θείας συγχωρήσεως. Πλὴν καὶ τοῦτο τὸ ὀλίγον διὰ κακόν του τὸ ἔκαμεν ὁ ἀνόητος· ὅτι ἀπὸ τὸ πρῶτόν του κακούργημα κατὰ τῆς Ἁγίας καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ θαυματούργημα, ἐπῆρε θάρρος ἡ Ἁγία κατὰ τοῦ πειράζοντος καὶ ἁρπάσασα αὐτὸν ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς τὸν ἐμαστίγωσεν [1].
Ἀφοῦ λοιπὸν ἐνίκησε τὸν πολέμιον ἀνδρείως ἡ πάνσεμνος καὶ ἔγινεν ἄφαντος ὁ ἀνίσχυρος καὶ ἀδύνατος τότε ἦλθον εἰς τὴν Ἁγίαν οὐρανόθεν τὰ νικητήρια καὶ εὐαγγέλια σωτήρια καὶ χαρμόσυνα· ἤτοι, ἐφάνη φῶς μέγα ἐκ τοῦ ὁποίου ἔλαμψεν ὅλον τὸ δεσμωτήριον· τὸ φῶς δὲ αὐτὸ ἐξήρχετο ἀπὸ ἕνα Σταυρόν, ὅστις ἔφθανεν ἀπὸ τὴν γῆν ἕως τὸν οὐρανόν· ἐπάνω δὲ τοῦ σταυροῦ ἐπέτα μία λευκὴ περιστερὰ καθαρὰ καὶ ἄμωμος.