Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΑΝΤΩΝΙΟΥ τοῦ Ρώσου ἀσκήσαντος τὸ πρῶτον ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ ὄρει τοῦ Ἄθω, ὕστερον δὲ ἀπελθόντος εἰς Ρωσίαν καὶ ἀνεγείραντος ἐκ βάθρων τὴν περιβόητον καὶ περικαλλῆ Λαύραν εἰς τὸ Κίεβον, ὅπου καὶ ἀνεπαύθη.

Τότε εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἀντώνιος· «Σύνετε, ὦ τέκνα, ὅτι μεγάλης χάριτος ἠξιώθητε· ὅθεν πρέπον εἶναι εἰς ὑμᾶς, ἵνα μετὰ προθυμίας πολλῆς ἀρξάμενοι ἐκτελέσητε τὸ ἔργον σας κατὰ τὴν θείαν βούλησιν. Μάθετε ὅμως τοῦτο, ὅτι οἱ νέοι ἐκεῖνοι, οἵτινες ἐκ τῶν οἴκων σας προσεκάλεσαν ἡμᾶς δὲν ἦσαν ἄνθρωποι, ὡς νομίζετε, ἀλλὰ θεῖοι Ἄγγελοι, ἡ δὲ βασίλισσα ἐκείνη δὲν ἦτο ἡ γυνὴ τοῦ ἐπιγείου βασιλέως, ἀλλ’ ἡ μήτηρ τοῦ ἐπουρανίου βασιλέως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· οἱ δὲ δύο Μοναχοὶ ἐκεῖνοι οἱ δώσαντες εἰς ὑμᾶς τὸ χρυσίον δὲν εἴμεθα ἡμεῖς, ἀλλ’ ὁ τὰ πάντα πρὸς τὸ συμφέρον οἰκονομῶν Θεὸς οὕτως ᾠκονόμησεν, ἵνα οἰκοδομηθῇ ὁ Ναὸς αὐτοῦ».

«Ἡ πρὸς ἡμᾶς λοιπὸν ἔλευσις, ὦ τέκνα, ὑπάρχει εὐλογημένη, ὁδηγὸν ἀγαθὸν ἔχουσα τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποίαν ἡ ἰδία Δέσποινα τοῦ παντὸς ἐνεχείρισεν εἰς ὑμᾶς καὶ αὐτὴ θέλει ἀποδώσει τὸν μισθόν σας ὡς ὑπέσχετο, καὶ θέλετε ἀπολαύσει τὰ οὐράνια ἀγαθὰ ἐκεῖνα, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ οἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε, τὰ ὁποῖα οὐδεὶς ἄλλος δύναται νὰ χαρίσῃ εἴς τινα εἰμὴ μόνη αὕτη ἡ πάντων βασίλισσα καὶ ὁ μονογενὴς αὐτῆς Υἱὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἀντώνιος, ἐπέδειξεν εἰς αὐτοὺς τὸν στέφανον καὶ τὴν χρυσῆν ζώνην εἰπών· «Ἰδοὺ ἡ ζώνη τὴν ὁποίαν ὁ Σίμων ἐκ τῆς Ἰταλίας ἐκόμισε μὲ τῆς ὁποίας τὸ μέτρον θέλει κτισθῆ ὁ Ναὸς εἴς τε τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος καὶ ὕψος αὐτοῦ».

Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ οἰκοδόμοι ἐθαύμασαν καὶ πεσόντες προσεκύνησαν τὸν θαυμαστὸν Θεὸν ἡμῶν, εἶτα ἐπηρώτησαν τὸν Ἀντώνιον εἰς ποῖον τόπον ἡτοίμασαν νὰ ἐγερθῇ ὁ Ναός. Ὁ δὲ Ἀντώνιος εἶπεν· «Ἂς δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ ἐκτενῶς ἡμέρας τρεῖς, καὶ αὐτὸς θέλει δείξει εἰς ἡμᾶς τὸν τόπον τὸν ὁποῖον προητοίμασεν». Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ λαὸς τῆς πόλεως Κιέβου, μαθόντες τὴν ἔλευσιν τῶν οἰκοδόμων, συνήχθησαν εἰς τὴν Μονήν· καὶ οἱ μὲν ἔλεγον εἰς τοῦτον τὸν τόπον ἁρμόζει νὰ κτισθῇ, ἄλλοι δὲ ἀλλαχοῦ. Ὁ δὲ εὐσεβέστατος ἡγεμών, διερχόμενος καὶ αὐτὸς ἐκεῖθεν, ἰδὼν τὴν ἀμφισβήτησιν τοῦ λαοῦ, ἠρώτησε τὸ αἴτιον τῆς συνάξεως, καὶ μαθὼν τὰ πάντα παρὰ τῶν οἰκοδόμων ἐκείνων, χαρᾶς καὶ θάμβους πλησθεὶς καὶ ἐμπνευσθεὶς θεόθεν, ἔδειξε δακτυλοειδῶς τόπον ἰδικόν του λέγων· «Ἰδοὺ ὁ ἐμὸς χῶρος οὗτος, τοῦτον ἀφιερῶ εἰς τὸν Θεὸν εἰς οἰκοδομὴν τοῦ Ναοῦ, εἰς αὐτὸν δὲ τὸν τόπον οἰκοδομήσατε τὸν Ναόν». Ταῦτα εἶπεν ὁ ἡγεμών. Ὁ δὲ Ὅσιος Ἀντώνιος προσηύχετο κατὰ μόνας ὡς καὶ οἱ Μοναχοὶ κατ’ ἰδίαν ἕκαστος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ τῶν Ἁγίων τούτων, πότε ἕκαστος ἑορτάζεται, ἐν τῷ «Παναγίῳ», τῷ συνημμένῳ ἐν τῷ τέλει τοῦ ΙΔʹ τόμου τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Οὗτος εἶναι ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος ὁ Ἔγκλειστος τοῦ ἐν Κιέβῳ σπηλαίου, ἑορταζόμενος κατὰ τὴν ιηʹ (18ην) Ἰουλίου. (Βλέπε ἀνὰ χεῖρας τόμον, σελ. 326).