«Ταῦτα ἡ βασίλισσα ἡμῶν, εἰποῦσα, ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς τὸ χρυσίον τὸ ὁποῖον ἔχομεν μεθ’ ἡμῶν· εἶτα ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς καὶ λείψανα Ἁγίων ἑπτὰ Μαρτύρων, ἤτοι τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λεοντίου, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀκακίου τοῦ ἐν Ἀσκάλωνι, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀρέθα, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοδώρου καὶ ἕτερον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Πέρσου» [1].
«Ταῦτα τὰ ἑπτὰ λείψανα δοῦσα ἡ βασίλισσα εἶπεν, ἵνα θέσωμεν αὐτὰ εἰς τὰ θεμέλια τοῦ βήματος τοῦ Ναοῦ πρὸς ἁγιασμὸν καὶ στερέωσιν αὐτοῦ, ὅπως διαμείνῃ αἰωνίως ἕως τῆς συντελείας. Τότε ἡμεῖς παραλαβόντες τὸ χρυσίον καὶ τὰ ἅγια λείψανα ἠρωτήσαμεν καὶ διὰ τὸ μῆκος, τὸ εὗρος καὶ τὸ ὕψος τοῦ Ναοῦ, πόσον ἐπιθυμεῖ νὰ γίνῃ ἐκείνη δὲ εἶπε· «Τὸ μέτρον τοῦ Ναοῦ ἀπέστειλε προηγουμένως ἐκεῖ ὁ Υἱός μου καὶ ὅταν ὑπάγετε θέλετε εὕρει αὐτό· ὅταν δὲ ἐξέλθετε ἐκ τοῦ Ναοῦ τούτου τῶν Βλαχερνῶν θέλετε ἴδει τὸν Ναὸν τὸν ὁποῖον μέλλετε νὰ οἰκοδομήσητε». Ὡς δὲ ἐξήλθομεν τοῦ Ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν ἡμεῖς, εἴδομεν εἰς τὸ οὐράνιον ὕψος Ναὸν θαυμαστόν, τὸν ὁποῖον σταθέντες ἐβλέπομεν θαυμάζοντες. Ὅτε δὲ εἴδομεν αὐτὸν καλῶς ἐστράφημεν εἰς τὸν ἐν Βλαχέρναις Ναὸν καὶ ἠρωτήσαμεν τὴν βασίλισσαν εἰς τίνος Ἁγίου ὄνομα θέλει ἐγερθῆ ὁ Ναός· ἡ δὲ εἶπεν· «Εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα». Τότε ἡμεῖς ἐντραπέντες καὶ ὑπὸ δειλίας κρατηθέντες, δὲν ἀπετολμήσαμεν νὰ ἐρωτήσωμεν καὶ νὰ μάθωμεν τὸ ὄνομα αὐτῆς, διότι μόνη αὕτη εἶπεν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Θεοτόκου νὰ σεμνύνεται ὁ Ναός. Εἶτα ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς καὶ μίαν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, εἰποῦσα· «Ἐπ’ ὀνόματι αὐτῆς νὰ τιμηθῇ ὁ Ναός». Τότε ἡμεῖς προσκυνήσαντες τὴν βασίλισσαν, ἐλάβομεν τὴν εἰκόνα ἐκείνην καὶ ἐπορεύθημεν εἰς τοὺς οἴκους ἡμῶν καὶ ἡτοιμάσθημεν εἰς ποντοπορίαν κατὰ τὴν διαταγὴν τῆς βασιλίσσης, ἐπιβάντες δὲ εἰς πλοῖον ἐπλεύσαμεν καὶ ἐφθάσαμεν ἤδη πρὸς ὑμᾶς».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος καὶ ὁ Θεοδόσιος καὶ οἱ λοιποὶ ἀδελφοὶ τῆς Μονῆς ἔμειναν ἐξεστηκότες· καὶ ἐπάραντες τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανον ἐδόξαζον τὸν Θεὸν καὶ τὴν Θεοτόκον ἐμεγάλυνον διὰ τὰ παράδοξα καὶ θαυμάσια ταῦτα σημεῖα. Ὁ δὲ Ὅσιος Ἀντώνιος εἶπεν εἰς τοὺς ἀρχιτέκτονας· «Ἡμεῖς, ὦ τέκνα, οὔτε τὴν Κωνσταντινούπολιν εἴδομεν, οὔτε εἰς τὴν γῆν τῶν Ἑλλήνων ἀπήλθομεν προσφάτως, καθὼς σεῖς λέγετε, ἀλλὰ πρὸ ἐτῶν». Οἱ δὲ οἰκοδόμοι ὤμνυον μεθ’ ὅρκου λέγοντες· «Ἐκ τῶν χειρῶν τῶν δύο ὑμῶν ἐλάβομεν τὸ χρυσίον, τὸ ὁποῖον ἡ Θεοτόκος παρέδωκεν εἰς ἡμᾶς. Σεῖς δὲ οἱ ἴδιοι προεπέμψατε ἡμᾶς ἐκ τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἕως τοῦ πλοίου καὶ ἰδοὺ μετὰ δύο ἡμέρας ἐφθάσαμεν ὧδε».