Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΑΝΤΩΝΙΟΥ τοῦ Ρώσου ἀσκήσαντος τὸ πρῶτον ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ ὄρει τοῦ Ἄθω, ὕστερον δὲ ἀπελθόντος εἰς Ρωσίαν καὶ ἀνεγείραντος ἐκ βάθρων τὴν περιβόητον καὶ περικαλλῆ Λαύραν εἰς τὸ Κίεβον, ὅπου καὶ ἀνεπαύθη.

Ἐξ αὐτῶν, ἀφοῦ ἔτρωγεν ὀλίγον ὁ Ὅσιος ηὐλόγει τὰ ὑπόλοιπα καὶ ἔδιδεν αὐτὰ εἰς τοὺς ἐρχομένους χάριν ἰατρείας, τὰ ὁποῖα ἅμα οἱ νοσοῦντες ἐλάμβανον καὶ ἔτρωγον, θαυμασίως ἐλάμβανον τὴν ὑγείαν των, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἰάτρευσε καὶ ἤγειρε τὸν ἐπὶ πολλὰ ἔτη κείμενον παράλυτον εἰς τὴν κολυμβήθραν τῆς Βηθεσδᾶ καὶ ἄλλους πολλούς.

Ἦτο δὲ ὁ Ὅσιος πεπλουτισμένος καὶ μὲ τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως καὶ προοράσεως, προβλέπων καὶ προλέγων τὰ μέλλοντα, καθὼς ὁ λόγος θέλει φανερώσει καὶ μάλιστα ἐξ ἑνὸς διηγήματος πρὸς πίστωσιν τῶν λοιπῶν· θέλομεν λοιπὸν διηγηθῆ ἐνταῦθα, ὅτι προεγνώρισε καὶ προεῖπε τὴν καταδρομὴν τῶν βαρβάρων, ἥτις διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν Χριστιανῶν συνέβη κατ’ ἐκείνους τοὺς χρόνους καὶ ἥτις ἔχει οὕτω. Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ ἔθνους τῶν Πολοβτσιανῶν ἐκίνησε πόλεμον κατὰ τῆς Ρωσίας. Περιτρέχων δὲ τὰς πόλεις καὶ χώρας ἠφάνιζε καὶ ἠχμαλώτιζε τοὺς λαούς, φονεύοντες ἀνηλεῶς οἱ βάρβαροι τοὺς Χριστιανούς· ὅθεν ὁ ἡγεμὼν τοῦ Κιέβου Ἰζεσλὰβ ἡτοιμάσθη πρὸς πόλεμον κατὰ τῶν βαρβάρων.

Πρῶτον λοιπὸν ἐπῆγεν ὁ ἡγεμὼν μετά τινων ἀρχόντων εἰς τὸν Ὅσιον Ἀντώνιον, ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτον ἂν θὰ νικήσωσιν εἰς τὸν πόλεμον· ὁ δὲ Ὅσιος, γνωρίσας τὸ μέλλον, δακρύσας πρῶτον, ἔπειτα εἶπεν εἰς αὐτοὺς μετὰ πόνου ψυχῆς· «Διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν Χριστιανῶν ἐπῆλθεν ἡ τοιαύτη ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ θέλετε νικηθῆ ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, οἵτινες θέλουν καταδιώξει ἡμᾶς· καὶ ἄλλοι μὲν ἐκ τοῦ στρατεύματος τῶν Χριστιανῶν θέλουν φονευθῆ, ἄλλοι ὑπὸ τῶν ἵππων θέλουν καταπατηθῆ καὶ τελευτήσει, ἄλλοι δὲ θέλουν αἰχμαλωτισθῆ». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἡγεμὼν καὶ οἱ ἄρχοντες δὲν προσέπεσον εἰς τὸν Ὅσιον νὰ ζητήσωσι διὰ τῶν εὐχῶν του τὴν ἐξ ὕψους ἀρωγὴν καὶ βοήθειαν, ἀλλὰ θαρρήσαντες εἰς τὴν ἀνδρείαν αὐτῶν καὶ εἰς τὸν στρατὸν ἐκίνησαν τὸν πόλεμον. Παραχωρήσει Θεοῦ ὅμως καταληφθέτες ὑπὸ δειλίας ἐνικήθησαν ὑπὸ τῶν ἀντιπάλων, καὶ οἱ περισσότεροι τοῦ στρατεύματος ἐσφάγησαν, ἄλλοι δὲ εἰς φυγὴν τραπέντες, οἱ μὲν ὑπὸ τῶν ἵππων καταπατηθέντες ἔπεσον, οἱ δὲ εἰς τὸν ποταμὸν Ἄλπε πεσόντες ἐπνίγησαν, ἄλλοι δὲ ᾐχμαλωτίσθησαν. Ὁ δὲ ἡγεμὼν μόλις φυγὼν ἐσώθη εἰς Κίεβον, μετά τινος ἄρχοντος Σεβόλουμ καλουμένου, ἕτερος δὲ ἄρχων, ὁ Γιαροσλάβ, κατέφυγεν εἰς τὴν πόλιν Τεριβέβ· τὰ δὲ ἔθνη ἐκεῖνα διατρέχοντα τὴν γῆν τῆς Ρωσίας ᾐχμαλώτιζον τοὺς λαοὺς λεηλατοῦντες πόλεις καὶ χώρας.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ τῶν Ἁγίων τούτων, πότε ἕκαστος ἑορτάζεται, ἐν τῷ «Παναγίῳ», τῷ συνημμένῳ ἐν τῷ τέλει τοῦ ΙΔʹ τόμου τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Οὗτος εἶναι ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος ὁ Ἔγκλειστος τοῦ ἐν Κιέβῳ σπηλαίου, ἑορταζόμενος κατὰ τὴν ιηʹ (18ην) Ἰουλίου. (Βλέπε ἀνὰ χεῖρας τόμον, σελ. 326).