Διὰ τούτων καὶ ἄλλων ἐπιχειρημάτων ἀνέτρεψεν ὁ Ἅγιος τὰς κατ’ αὐτοῦ κατηγορίας τῶν παπικῶν, δι’ ὃ καὶ ἀφέθη ἀδίκαστος νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὰ ἴδια.

Μετὰ ταῦτα ὁ Πάπας ἀπῄτησεν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα νὰ ἐκλέξωσιν ἐν Φλωρεντίᾳ Πατριάρχην, ἐπρότεινε μάλιστα κάποιον Λαβῖνον, ὅστις ἔφερε τὸ ψιλὸν ὄνομα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Ἀλλ’ ὁ αὐτοκράτωρ, κατὰ συμβουλὴν τοῦ σατανικοῦ Πρωτοσυγκέλλου Γρηγορίου, φυγαδεύσας τοὺς περισσοτέρους Ἀρχιερεῖς εἰς Βενετίαν, ἀπήντησεν ὅτι δὲν δύναται νὰ προβῇ εἰς ἐκλογὴν Πατριάρχου μὴ παρόντων πάντων τῶν Ἀρχιερέων.

Ἡ εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐπιστροφή. Σφοδρὰ ἀναταραχὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ αὐτοκράτωρ, λαβὼν παρὰ τοῦ Πάπα τὸ ὀφειλόμενον σιτηρέσιον καὶ ἀναχωρήσας ἐκ Φλωρεντίας, ἔφθασεν εἰς Βενετίαν τὴν 6ην Σεπτεμβρίου 1439, ἔχων μετ’ αὐτοῦ τὸν Ἅγιον Μάρκον, ἵνα φυλάξῃ αὐτὸν ἀπὸ κάθε ἐπιβουλήν, ἐπιβιβάσας δὲ εἰς τὸ ἰδικόν του πλοῖον ἐπανήγαγεν ἀσφαλῆ εἰς Κωνσταντινούπολιν.

Ἐκ Βενετίας ἐπιβιβασθέντες βενετικῶν πλοίων, καὶ χωρὶς νὰ λάβωσιν ὅσα ὑπεσχέθη εἰς αὐτοὺς ὁ Πάπας, ἀνεχώρησαν τὴν 19ην Ὀκτωβρίου 1439 καὶ μετὰ πολλοὺς κινδύνους ἐπανῆλθον εἰς Κωνσταντινούπολιν τὴν 1ην Φεβρουαρίου 1440, πλὴν τοῦ ἀποθανόντος εἰς Φλωρεντίαν Πατριάρχου, τοῦ θανόντος εἰς Φερράραν Μητροπολίτου Σάρδεων καὶ τῶν Μητροπολιτῶν Ρωσίας Ἰσιδώρου καὶ Νικαίας Βησσαρίωνος, οἵτινες ἔγιναν Καρδινάλιοι τοῦ Πάπα.

Ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μαθὼν τοὺς ἀγῶνας τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἔσπευσεν εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ μᾶλλον ἢ τοῦ αὐτοκράτορος, πολλοὶ δὲ ὠνόμαζον τοῦτον στῦλον τῆς Ἐκκλησίας, ἄλλοι Ἀθανάσιον, ἄλλοι Κύριλλον, ἄλλοι νέον Ἰωάννην τὸν Θεολόγον. Ὁ αὐτοκράτωρ, μαθὼν τὸν θάνατον τῆς συζύγου του καὶ τοῦ ἀδελφοῦ του Δημητρίου, κατελήφθη ὑπὸ μεγάλης λύπης. Οἱ δὲ Ἀρχιερεῖς ἐρωτώμενοι περὶ τῶν γενομένων ὡμολόγουν ὅτι ἐπώλησαν τὴν Πίστιν των καὶ ἐκάλουν τοὺς ἐρωτῶντας νὰ κόψουν τὴν δεξιάν των τὴν ὑπογράψασαν τὸν ὅρον καὶ νὰ ἐκριζώσουν τὴν γλῶσσαν των τὴν τοιαῦτα ὁμολογήσασαν.