Ταῦτα τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τὰ κατορθώματα, καὶ ἂς μὴ ἀπιστήσῃ τις εἰς τόσα θαυμάσια, καθότι ὁ Σωτὴρ εἶπεν ὅτι «ἐαν ἔχετε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Οὕτω λοιπὸν ἐποίει καὶ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἀντώνιος καὶ οὕτως ἐθεράπευε πᾶσαν ἀσθένειαν ἀνεμποδίστως μὲ τὴν ἐκείνου βοήθειαν. Ἔφθασε δὲ ἡ φήμη αὐτοῦ πανταχοῦ καὶ προσήρχοντο διὰ νὰ τὸν ἴδουν οὐχὶ μόνον ἰδιῶται, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ δικασταὶ καὶ οἱ ἄρχοντες μὲ τὸ πολὺ πλῆθος τῶν δούλων ἵσταντο εἰς τὸ ἔξω ὄρος, ἐπειδὴ δὲν ἠδύναντο νὰ ὑπάγουν διὰ τὸ πλῆθος εἰς τὸ ἐσώτερον ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχε τὸ κελλίον του ὁ Ὅσιος, ἐκεῖθεν δὲ τοῦ ἐμήνυον μετὰ δεήσεως νὰ καταβαίνῃ πρὸς αὐτοὺς διὰ νὰ τὸν ἀπολαύσουν. Αὐτὸς δὲ προὐφασίζετο διαφόρως, φεύγων τὴν τούτων ἐνόχλησιν. Οἱ δὲ δικασταὶ καὶ οἱ ἄρχοντες, ἔχοντες πόθον νὰ τὸν ἴδωσι καὶ νὰ συνομιλήσωσιν, ἔστελλον καταδίκους, τοὺς ὁποίους ἔσυρον οἱ δήμιοι διὰ νὰ λυπηθῇ κἂν αὐτοὺς νὰ κατέλθῃ. Ὁ δέ, ὡς εὔσπλαγχνος ὅπου ἦτο καὶ συμπαθέστατος, ἐξήρχετο καὶ τοὺς μὲν δικαστὰς ὠφέλει, συμβουλεύων αὐτοὺς νὰ προκρίνουν τὴν δικαιοσύνην ἀπὸ ὅλα τὰ πράγματα, εἰς δὲ τὸ κελλίον του ἐπέστρεφε τάχιστα. Παρακαλῶν δέ ποτε αὐτὸν ὁ δοὺξ τῆς Ἀλεξανδρείας, ὅστις εἶχε μεταβῆ ἐκεῖ πρὸς ἐπίσκεψίν του, νὰ παραμείνῃ ὀλίγον περισσότερον διὰ νὰ συνευφρανθῶσι καὶ νὰ συνομιλήσωσιν, εἶπεν εἰς αὐτὸν καὶ εἰς τοὺς ἄλλους τὸ ἑξῆς παράδειγμα· «Καθὼς οἱ ἰχθύες, ἐὰν παραμείνουν πολλὴν ὣραν εἰς τὴν ξηράν, ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ οἱ Μοναχοί, ἐὰν βραδύνωσι μεθ’ ὑμῶν τῶν κοσμικῶν, πολλὰ ζημιώνονται». Ταῦτα ἐκεῖνος ἀκούσας ἀνεχώρησεν, ὁμολογῶν ὅτι ὄντως κατὰ ἀλήθειαν δοῦλος ἦτο τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἀντώνιος.

Στρατηλάτης δέ τις, Βαλάκιος τοὔνομα, ἐδίωκε κατὰ πολλὰ τοὺς Ὀρθοδόξους διὰ τὴν ἀγάπην τῶν δυσωνύμων Ἀρειανῶν καὶ ἐπειδὴ ἦτο τόσον ὠμὸς καὶ ἀπάνθρωπος, ὥστε καὶ τὰς παρθένους ἔδερε καὶ τοὺς Μοναχοὺς ἐγύμνωνε καὶ ἐμαστίγωνεν, ἔγραψε ταῦτα πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος· «Βλέπω ὀργήν, ἥτις ἔρχεται κατὰ σοῦ. Λοιπὸν παῦσαι διώκων τοὺς Χριστιανούς, ἐὰν ποθῇς τὴν ὑγείαν σου, πρὶν σὲ καταλάβῃ ἡ Θεία Δίκη καὶ τότε θὰ ὀδύρεσαι ἀνωφέλευτα». Ὁ δὲ Βαλάκιος, γελάσας, ἔπτυσε τὴν ἐπιστολὴν καὶ τὴν ἀπέρριψεν· ἐκείνους δέ, οἵτινες τὴν ἔφεραν, ὓβρισε, παραγγείλας εἰς αὐτοὺς νὰ εἴπωσι τοῦ Ὁσίου· «Ἐπειδὴ φροντίζεις διὰ τοὺς Μοναχούς, ἐντὸς ὀλίγου θέλω ἔλθει καὶ πρὸς σέ». Εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐξῆλθεν ὁ Βαλάκιος μὲ τὸν ἔπαρχον τῆς Αἰγύπτου Νεστόριον, ἔφιπποι εἰς δύο ἥμερα ἄλογα, αἴφνης ὅμως ἐξηγριώθη ὁ ἵππος τοῦ ἐπάρχου καὶ δαγκάνει τὸν Βαλάκιον, ρίψας δὲ αὐτὸν εἰς τὴν γῆν, τὸν ἐσπάραξεν εἰς τὸν μηρὸν δυνατὰ τόσον, ὥστε ἐντὸς τριῶν ἡμερῶν ἐξέψυξεν· ὅθεν πάντες ἐθαύμασαν εἰς τὸ προορατικὸν τοῦ Ὁσίου.