Ἔφθασε δὲ καὶ εἰς τοὺς βασιλεῖς ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου καὶ τοῦ ἔγραφον ἐπιστολὰς ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καὶ οἱ υἱοί του Κώνστας τε καὶ Κωνστάντιος, παρακαλοῦντες αὐτὸν νὰ τοὺς ἀνταπαντήσῃ καὶ αὐτὸς ὡς πατὴρ πρὸς τέκνα· ὅμως ὁ Ἅγιος δὲν ἐκενοδόξει ποσῶς, ὅτι τοῦ ἔγραφον οἱ βασιλεῖς, ἀλλὰ μετὰ πάσης ταπεινότητος συνεβούλευεν αὐτοὺς τὰ ψυχωφελῆ καὶ σωτήρια, λέγων νὰ μὴ μεγαλοφρονῶσιν εἰς τὴν παροῦσαν δόξαν, ἀλλὰ νὰ ἐνθυμοῦνται τὴν μέλλουσαν ἀνταπόδοσιν, καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι μόνος βασιλεὺς ἀληθὴς καὶ αἰώνιος, τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ μιμῶνται καὶ οἱ ἐπίγειοι βασιλεῖς, νὰ εἶναι φιλάνθρωποι, νὰ φροντίζουν διὰ τοὺς πτωχοὺς καὶ νὰ κρίνωσι δίκαια. Ἦτο λοιπὸν εἰς ὅλους προσφιλὴς καὶ αἰδέσιμος καὶ πάντες παρεκάλουν πολὺ καὶ ἐδέοντο θερμῶς νὰ τὸν ἔχωσι πατέρα καὶ διδάσκαλον. Ἦτο δὲ κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ὁ Ἅγιος ἐτῶν ἐνενήκοντα, τότε δὲ εὗρεν, ὡς λέγουσι, κατὰ θείαν ἀποκάλυψιν, εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον καὶ τὸν Ὅσιον αὐτὸν τὸν Θηβαῖον καὶ ἐνεταφίασεν αὐτὸν κοιμηθέντα [3].

Καθεζόμενός ποτε δὲ ὁ Ὅσιος εἶδε φοβερὰν καὶ θαυμάσιον ἔκστασιν, ἔντρομος δὲ γενόμενος ἐστέναζεν. Ἀναστὰς δὲ καὶ κλίνας τὰ γόνατα προσηύχετο μετὰ δακρύων. Ἔντρομοι ὅθεν γενόμενοι οἱ παρόντες παρεκάλουν αὐτὸν νὰ τοὺς εἴπῃ τὰ ὁρώμενα. Ὁ δὲ Ὅσιος, στενάξας μεγάλως, ἀπεκρίθη μετὰ βίας πολλῆς· «Μεγάλη ὀργὴ μέλλει νὰ καταλάβῃ τὴν Ἐκκλησίαν μας, διότι θὰ παραδοθῇ αὕτη εἰς ἀνθρώπους ὁμοίους μὲ τὰ ἄλογα κτήνη, ὅτι εἶδον τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν τοῦ Κυριακοῦ περιτριγυριζομένην ἀπὸ ἡμιόνους ἀγρίους, οἵτινες ἐλάκτιζον ἀτάκτως τοὺς πιστούς, τοὺς ἐντὸς τοῦ Ναοῦ ἱσταμένους. Ἤκουσα δὲ καὶ φωνὴν ταῦτα λέγουσαν· «Βδελυχθήσεται τὸ θυσιαστήριόν μου». Ταῦτα εἶδεν ὁ Ὅσιος καὶ μετὰ δύο χρόνους ἐξουσίασαν οἱ Ἀρειανοὶ τὰς Ἐκκλησίας, οἵτινες ἁρπάσαντες τὰ ἱερὰ σκεύη, ὡδήγουν μετὰ βίας εἰς αὐτὰς τοὺς ἐθνικοὺς ἀπὸ τὰ ἐργαστήρια καὶ τοὺς ἔβαλλον εἰς τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν, ἔκαμναν δὲ ἐκεῖ οἱ ἀναιδέστατοι ὅσας ἀνομίας ἐβούλοντο. Ὅτε δὲ ἐγένοντο ταῦτα, τότε καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου ἐγνώρισαν, ὅτι οἱ ἡμίονοι καὶ τὰ λακτίσματα αὐτῶν προεμήνυον εἰς τὸν Ἅγιον ἐκεῖνα τὰ ἀνοσιουργήματα, ἅτινα οἱ Ἀρειανοὶ ἔπραττον· ἀλλὰ καὶ τότε πάλιν ὁ ὀξύτατος ὀφθαλμὸς τοῦ Ὁσίου, βλέπων ὡς ἐνεστῶτα τὰ μέλλοντα, παρηγόρει τοὺς ἀδελφοὺς λέγων· «Μὴ λυπεῖσθε, τέκνα μου, καθότι ταχέως πάλιν ἡ Ἐκκλησία ἀπολαμβάνει τὸν στολισμὸν αὐτῆς, διότι ἐντὸς ὀλίγου θὰ ἀφανισθῇ ἡ ἀσέβεια, καὶ θὰ λάμψῃ ἡ εὐσέβεια ὡς πρότερον· σεῖς δὲ προσέχετε μὴ μιανθῆτε μὲ τοὺς Ἀρειανούς, διότι ἡ διδασκαλία των δὲν εἶναι τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ τοῦ δαίμονος».