Ἦτο δὲ εἴς τι χωρίον, πλησίον τοῦ χωρίου τοῦ Ἁγίου, εἷς Μοναχὸς γέρων, τὸν ὁποῖον ἐζήλευεν εἰς την ἀρετὴν ὁ θαυμάσιος. Οὐχὶ δὲ μόνον αὐτόν, ἀλλὰ καὶ δι’ ὅποιον ἄλλον ἤθελεν ἀκούσει ὅτι ἦτό τις σπουδαῖος, ἐπήγαινεν ὡς ἡ σοφὴ μέλισσα νὰ συνάξῃ τὰ ἄνθη διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ δὲν ἐπέστρεφεν εἰς τὸ κελλίον του χωρὶς ὄφελος. Εἶχεν ὅθεν τὸν πόθον του ὅλον καὶ τὴν σπουδὴν πρὸς τὸν τόνον τῆς ἀσκήσεως, ἔκαμνε δὲ καὶ ἐργόχειρον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἔδιδε καὶ ἔπαιρνε τὰ χρειαζόμενα καὶ τὰ ἐπίλοιπα ἐχάριζεν εἰς τοὺς πτωχούς. Προσηύχετο δὲ συνεχῶς, ἀκούων, ὃτι ὁ ἡσυχαστὴς πρέπει νὰ προσεύχεται πάντοτε καὶ τόσον ἐπρόσεχεν εἰς τὴν ἀνάγνωσιν, ὥστε δὲν ἐλησμόνει τίποτε ἀπὸ ὅσα ἤθελεν ἀκούσει, ἀλλὰ τὰ ἐφύλαττεν ὥσπερ βιβλίον εἰς τὴν ἐνθύμησιν. Ἦτο δὲ ἀπὸ ὅλους ἀγαπημένος καὶ αὐτὸς ὁμοίως ἠγάπα ἅπαντας καὶ ἐμιμεῖτο τὰς ἀρετὰς αὐτῶν, ἀποσπῶν ἀπὸ τὸν ἓνα τὴν ἀγρυπνίαν καὶ προσευχήν, ἀπὸ τὸν ἄλλον τὴν νηστείαν καὶ κακοπάθειαν, ἀπὸ ἕτερον τὴν φιλανθρωπίαν καὶ τὴν πραότητα, ἀπὸ ὅλους δὲ ὁμοῦ τὴν εἰς Χριστὸν εὐσέβειαν καὶ τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην. Οὕτω δὲ θεαρέστως ἀγωνιζόμενος νὰ συνάξῃ εἰς ἑαυτὸν τὰς ἀρετὰς πάντων ἐκείνων τῶν Ἁγίων, ποτὲ δὲν ὑπερηφανεύθη κατά τινος οὔτε ἐφιλονίκησε μὲ κανένα οὔτε τινὰ ἐλύπησεν· ὅθεν ὅσοι τὸν ἐγνώριζον εἶχον αὐτὸν ὡς ἀδελφὸν καὶ υἱόν των καὶ θεοφιλῆ αὐτὸν ἐπωνόμαζον.
Μὴ ὑποφέρων ὅμως ὁ μισόκαλος καὶ φθονερὸς διάβολος νὰ βλέπῃ τόσην προθυμίαν εἰς ἕνα νεώτερον, ἤρχισε νὰ πολεμῇ καὶ νὰ πειράζῃ τὸν Ἅγιον. Καὶ πρῶτον μέ, διὰ νὰ τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τὴν ἄσκησιν, τοῦ ἐνεθύμιζε τὴν φροντίδα τῆς ἀδελφῆς, φιλαργυρίαν, φιλοδοξίαν, τρυφὴν καὶ τὰς λοιπὰς ἀναπαύσεις τοῦ σώματος, τῆς ἀρετῆς τὸν κόπον καὶ τὴν τραχύτητα αὐτῆς, τὸ μάκρος τοῦ χρόνου, τοῦ σώματος τὴν ἀσθένειαν καὶ ἄλλα παρόμοια, ἐνσπείρων εἰς τὴν διάνοιαν αὐτοῦ πολλοὺς λογισμοὺς διὰ νὰ ἀνακόψῃ τὴν προθυμίαν του. Βλέπων ὅμως ὁ δαίμων ἑαυτὸν νικώμενον ἀπὸ τὴν μεγάλην πίστιν τοῦ Ὁσίου καὶ τὰς συνεχεῖς αὐτοῦ προσευχὰς ὡς καὶ ἀπὸ τὴν σταθερότητα τῆς γνώμης του, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ἄλλον πόλεμον χαλεπώτερον, ἤτοι τὸν τῆς σαρκός, μὲ τὸν ὁποῖον πολεμεῖ τοὺς νεωτέρους ὁ δόλιος πάντοτε οὐχὶ δὲ μόνον τὴν νύκτα τὸν ἐβασάνιζεν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέραν τοῦ ἔδιδε τοιαύτην ἐνόχλησιν, ὥστε ἀντελαμβάνοντο καὶ οἱ βλέποντες τὸν Ἅγιον τὴν πάλην, τὴν ὁποίαν εἶχον ἀμφότεροι. Καὶ ὁ μὲν δαίμων τοῦ ἐνέσπειρε ρυπαροὺς λογισμούς, ὁ δὲ Ὅσιος