«Ἐγὼ φανερὰ σοῦ τὸ εἶπον, ὅτι εἶμαι Χριστιανὸς καὶ δὲν τὸ ἀρνοῦμαι, ἀλλὰ πάλιν σοῦ τὸ λέγω, ὅτι Χριστιανὸς εἶμαι καὶ τὸν Χριστόν μου προσκυνῶ καὶ αὐτοῦ εἶμαι στρατιώτης καὶ εἰς αὐτὸν θυσιάζω». Ὁ δὲ Βρίγκας εἶπε· «Καὶ οἱ στρατιῶται ὅλοι Χριστιανοὶ εἶναι καὶ ὅμως θυσιάζουν εἰς τοὺς θεοὺς καὶ μένουν στρατιῶται». Αὐτὸν δὲ τὸν λόγον εἶπεν ὁ Βρίγκας, ὄχι διότι ἦσαν πράγματι Χριστιανοὶ οἱ στρατιῶται, ἀλλὰ διὰ νὰ τοὺς δοκιμάσῃ καὶ νὰ ἴδῃ ἐὰν εἶναι καὶ ἄλλος Χριστιανὸς ἐκ τῶν στρατιωτῶν.

Ὅταν ἤκουσε τὸν λόγον τοῦτον ὁ Ἅγιος εἶπε, πρὸς τὸν Βρίγκαν· «Ἕκαστος γνωρίζει τίνος εἶναι στρατιώτης· ἐγὼ γνωρίζω καὶ ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι στρατιώτης τοῦ οὐρανίου Βασιλέως, τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνον ἔχω βασιλέα καὶ εἰς ἐκεῖνον στρατεύομαι». Τότε δέκαρχός τις, ὀνόματι Ποσειδώνιος, θέλων νὰ περιπαίξῃ τὸν Ἅγιον, εἶπε πρὸς αὐτὸν εἰρωνευόμενος· «Θεόδωρε, ἔχει ὁ Θεός σου υἱόν;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη μὲ πολλὴν παρρησίαν· «Ναί, ὁ Προφήτης Δαυῒδ τὸ λέγει· «Τῷ Λόγῳ τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν καὶ τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ, πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν» (Ψαλμ. λβ’ 6). Λέγει ὁ Βρίγκας· «Δυνάμεθα, Θεόδωρε, νὰ ἴδωμεν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ σου, ὅπου λέγεις;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐὰν ἀφήσῃς τὴν πλάνην σου καὶ γίνῃς Χριστιανός, τότε θὰ ἐννοήσῃς ποῖος εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον κηρύττω». Λέγει ὁ Ποσειδώνιος περιπαικτικῶς· «Καὶ ἐὰν ἠθέλαμεν ἐννοήσει τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ σου, τί καλὸν ἠθέλαμεν ἀπολαύσει ἢ τί κακὸν θέλομεν πάθει, ἐὰν δὲν τὸν γνωρίσωμεν;». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Πολὺ εἶναι, Ποσειδώνιε, νὰ ἀφήσῃς τὴν πλάνην καὶ νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν ἀλήθειαν, νὰ ἀφήσῃς τὸ σκότος καὶ νὰ ἔλθῃς πρὸς τὸ φῶς· νὰ ἀφήσῃς τὸ στράτευμα τοῦ φθαρτοῦ βασιλέως καὶ νὰ γίνῃς στρατιώτης τοῦ οὐρανίου Βασιλέως, ὅπως καὶ ἐγώ». Τότε στραφεὶς ὁ Βρίγκας εἶπε πρὸς τὸν Ποσειδώνιον· «Ἂς τοῦ δώσωμεν καιρὸν μιᾶς ἡμέρας νὰ συλλογισθῇ τὸ καλλίτερον».

Τότε τὸν μὲν Ἅγιον ἄφησαν, ἤρχισαν δὲ νὰ ἐξετάζωσιν ἄλλους Χριστιανούς. Ὁ δὲ εὐλογημένος Θεόδωρος ἤρχετο πλησίον ἐκείνων τῶν Χριστιανῶν καὶ τοὺς ἐδίδασκε νὰ μὴν ἀρνηθῶσι τὸν Χριστόν· ἔλεγε δὲ πρὸς αὐτούς· «Ἀδελφοί μου Χριστιανοὶ καὶ συστρατιῶται τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ, μὴ φοβεῖσθε τὰς τιμωρίας καὶ τὰ βάσανα ταῦτα τὰ πρόσκαιρα, διότι μόνον εἰς τὴν θεωρίαν ἔχουσι τὸν φόβον, ὅταν δὲ ἀποτολμήσετε καὶ λάβετε ἓν ἢ δύο μαρτύρια, τότε τὰ ἐπίλοιπα θέλει σᾶς φαίνονται χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις. Προσέξατε, ἀδελφοί μου, μὴ ἀρνηθῆτε τὸν Χριστόν, ὅστις εἶναι ἕτοιμος νὰ σᾶς ἀξιώσῃ τῆς Βασιλείας του. Ἂν θυσιάσητε εἰς τὰ εἴδωλα, τί κέρδος θὰ ἀποκτήσετε; Ἀναπόφευκτον εἶναι μίαν ἡμέραν νὰ ἀποθάνητε, ἐὰν δὲ ἀποθάνητε εἰδωλολάτραι ἀλλοίμονον εἰς σᾶς. Ἵστασθε λοιπόν, ἀδελφοί μου, δυνατοί».