λέγει πρὸς τὸν Πατριάρχην· «Διότι τοῦτο τὸ βρασμένο σιτάρι εἰς τὴν χώραν τῶν Εὐχαΐτων συνηθίζομεν νὰ τὸ λέγωμεν κόλλυβα. Οὕτω λοιπὸν ποίησον καὶ διατήρησον τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ ἀβλαβὲς καὶ ἀμίαντον». Λέγει ὁ Πατριάρχης· «Καὶ ποῖος εἶσαι, κύριε, ὁ ὁποῖος φροντίζεις τόσον φιλανθρώπως καὶ εὐσπλάγχνως διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Θεόδωρος, ὁ ὁποῖος ἀπεστάλην παρ’ αὐτοῦ εἰς σωτηρίαν καὶ βοήθειαν ἰδικήν σας».
Τί λοιπὸν τούτου παραδοξότερον καὶ φιλανθρωπότερον θαῦμα; Ὄντως, θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ! Καθὼς ἤκουσε λοιπὸν ταῦτα ὁ Πατριάρχης, γεμᾶτος ἀπὸ θαυμασμὸν καὶ χαρὰν ἠγέρθη, συνήθροισε τὸν λαὸν τοῦ Χριστοῦ καὶ φανερώνει τὴν ἐπιστασίαν καὶ τὴν βοήθειαν τοῦ Μάρτυρος κηρύξας ταῦτα εἰς ὅλους μὲ ἀκρίβειαν, διεφύλαξε δὲ οὕτω ἀβλαβὲς τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Εἰς δὲ τὴν ἀγοράν, μολονότι ἐτελείωνεν ἡ ἑβδομάς, τὸ τέχνασμα τοῦ Ἰουλιανοῦ ἔμενεν ἀνωφελὲς καὶ χωρὶς καμμίαν ἐνέργειαν, διότι οὐδεὶς τῶν Χριστιανῶν ἠγόραζε τὰ μεμιασμένα τρόφιμα. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Ἰουλιανὸς ἐνικήθη φανερῶς, ἀπέσυρεν ἀπὸ τὴν ἀγορὰν τὰ μεμιασμένα τρόφιμα καὶ ἔφερε τὰ συνήθη· οἱ δὲ Χριστιανοὶ ὕμνησαν καὶ ηὐχαρίστησαν τὸν Θεὸν καὶ τὸν καλλίνικον Αὐτοῦ Μάρτυρα Θεόδωρον καὶ ἐτέλεσαν χάριν αὐτοῦ φαιδρὰν καὶ λαμπρὰν ἑορτήν. Ἔκτοτε λοιπὸν καὶ μέχρι τώρα, ἡ ἐνέργεια τοῦ θαύματος κηρύσσεται εἰς διδασκαλίαν τῶν νηστευόντων Χριστιανῶν, ὅτι εἶναι μεγάλη δύναμις καὶ πολλὰ πλήθη ἁμαρτημάτων δύναται νὰ καλύψῃ καὶ νὰ ἀφανίσῃ ἡ καθαρὰ νηστεία.
Ἀκούσατε τώρα ἄλλο θαῦμα τοῦ Ἁγίου. Εἰς τὴν χώραν τῶν Εὐχαΐτων ὑπάρχει ἐπαρχία, ἥτις λέγεται Ποντοηράκλεια [3]. Ἐκεῖ ἐπέδραμον ποτὲ Ἰσμαηλῖται πειραταί, οἱ ὁποῖοι ἠχμαλώτισαν πολὺν λαὸν τῶν Χριστιανῶν. Μεταξὺ τῶν ἄλλων λοιπὸν ᾐχμαλώτισαν καὶ τὸν μονογενῆ υἱὸν χήρας τινός. Ἐπειδὴ δὲ ἡ χήρα ἔκλαιεν ἐλεεινῶς καὶ ἀπαρηγόρητα, διότι δὲν εἶχεν ἄλλον υἱὸν διὰ νὰ παρηγορήσῃ τὴν χηρείαν της, ἐπορεύετο καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου καὶ παρεκάλει αὐτόν, ὀδυρομένη καὶ κλαίουσα γοερῶς καὶ ταῦτα λέγουσα πρὸς αὐτόν· «Γνωρίζεις, ὦ Ἅγιε Μεγαλομάρτυς, ὅτι ἐξ ἀρχῆς ἀφιέρωσα εἰς σὲ τὸν μονογενῆ μου υἱόν. Ἐγὼ μὲν αὐτὸν ἐγέννησα, ἰδικός σου δὲ υἱὸς ἦτο κατὰ Χάριν, ἕνεκεν δὲ τούτου ἐτέλουν καθ’ ἕκαστον ἔτος τὴν ἱεράν σου μνήμην καὶ λειτουργίαν, ἵνα διαφυλάττῃς αὐτόν. Τώρα δὲ ἐμὲ τὴν ταλαίπωρον καὶ δυστυχῆ μὲ κατέστησες ἐντελῶς ἔρημον καὶ δὲν ἔχω ποῦ νὰ κλίνω τὴν κεφαλήν μου. Διὰ τοῦτο σὲ παρὰκαλῶ, Ἅγιε, ἐπειδὴ ἔχυσες τὸ αἱμά σου ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ ἔχεις παρρησίαν