Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ ὄρθρου καὶ συνηθροίσθη ὁ λαὸς εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου κατὰ τὸ σύνηθες, τότε ἔγινεν εἰς ὅλους φανερὸν τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου· διότι μυρισθέντες τὰ ἡδύπνοα καὶ εὐωδέστατα ἐκεῖνα ἀρώματα, τὰ ὁποῖα ἔφερεν ὁ διασωθεὶς ἐκεῖνος Χριστιανὸς εἰς τὸν Ἅγιον, βλέποντες δὲ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου κατάφωτον, ἠρώτων ἀλλήλους διὰ νὰ μάθωσι τὴν αἰτίαν. Μαθόντες δὲ αὐτήν, ἐξέστησαν ἅπαντες, καὶ ἐδόξαζον μὲν τὸν Θεόν, ηὐχαρίστουν δὲ τὸν μέγαν Ἱεράρχην Νικόλαον.

Τοῦτο τὸ ἐξαίσιον καὶ ὑπερφυὲς ἀληθῶς θαῦμα καὶ μεγαλούργημα τοῦ Ἁγίου διεφημίσθη εἰς ὅλην τὴν μεγαλόπολιν τοῦ Κωνσταντίνου· ἔφθασε δὲ καὶ εἰς τὰς ἀκοὰς τόσον τοῦ τότε βασιλέως, ὅσον καὶ τοῦ Πατριάρχου. Ὅθεν αὐτοὶ ἐκάλεσαν τὸν διασωθέντα ἐκεῖνον Χριστιανὸν ἐπὶ συνόδου· ὅστις παρασταθεὶς ἔμπροσθεν πάντων διηγήθη παρρησίᾳ πῶς, κατὰ τίνα τρόπον καὶ πότε ἠκολούθησεν εἰς αὐτὸν τὸ τοιοῦτον φρικτὸν καὶ ἐξαίσιον θαυματούργημα, τὸ ὁποῖον ἀκούσαντες ὅλοι οἱ παριστάμενοι Συνοδικοὶ ἐβόησαν· «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου!». Ὅθεν διαλαλήσαντες πανταχοῦ τὸ γενόμενον, συνήχθησαν οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ ἐποίησαν λιτανείαν καὶ ἀγρυπνίαν, δοξάζοντες μὲν καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν, ἀπονέμοντες δὲ καὶ τὴν πρέπουσαν εὐχαριστίαν εἰς τὸν τούτου πιστὸν θεράποντα Ἅγιον Νικόλαον.

Αὐτὴ εἶναι ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ ἡ πολιτεία καὶ αἱ πράξεις τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅστις ἐδούλευσε τὸν Θεὸν ὁλοψύχως καὶ ὁ Θεὸς ἐτίμησεν αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ, διότι ἔσπευδε νὰ ἀρέσῃ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἀντημείφθη χιλιοπλασίως. Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς οἱ ἀκούοντες καὶ ἀναγινώσκοντες τὰ κατορθώματα αὐτοῦ πρέπει νὰ τὸν μιμηθῶμεν διὰ νὰ ἀρέσωμεν εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν. Διὰ τοῦτο πρέπει νὰ συναθροιζώμεθα εἱς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅπου ἀναγινώσκονται τὰ ἱερὰ βιβλία, ἵνα ἀκούοντες τοὺς Βίους καὶ τὰ ἔπαθλα τῶν Ἁγίων Ἀνδρῶν μιμώμεθα αὐτούς. Διότι ἐὰν μόνον ἀκούωμεν καὶ δὲν πράττωμεν, θὰ τιμωρηθῶμεν περισσότερον· διότι λέγει ὁ Κύριος εἰς τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ὅτι «ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλὰς» (Λουκ. ιβ’ 47). Ἀλλοίμονον, ἀδελφοί μου, εἰς ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, οἵτινες ἀκούομεν καὶ δὲν πράττομεν, διδασκόμεθα καὶ δὲν ὑπακούομεν, εἴμεθα Χριστιανοὶ καὶ δὲν ποιοῦμεν τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ· Ποῖον τότε τὸ ὄφελος;