Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἦτο ἄνθρωπος καὶ αὐτὸς καὶ ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ, ἀσθενήσας μικρὸν ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ, περὶ το ἔτος τλ’ (330), καὶ τὸ μὲν τίμιον σῶμά του ἀφῆκεν εἰς τὴν γῆν πρὸς ὠφέλειαν τῶν ἀνθρώπων [5], ἡ δὲ μακαρία ψυχή του ἀνῆλθεν εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ χαρᾶς καὶ ὑμνῳδίας Ἀγγέλων. Καὶ οἱ μὲν ὀρφανοὶ καὶ πτωχοὶ ἔκλαυσαν διότι ἀπεστερήθησαν τὸν πατέρα καὶ κυβερνήτην των, οἱ ξένοι καὶ οἱ Μυραῖοι καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἐθρήνησαν, ὅτι ἔχασαν τοιοῦτον Ποιμένα καὶ Διδάσκαλον, οἱ δὲ Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι καὶ Ἄγγελοι ἐχάρησαν, διότι ὑπεδέχθησαν εἰς τοὺς κόλπους των τοιοῦτον Ἅγιον· οἱ Μάρτυρες ηὐφράνθησαν, διότι εἶδον τὸν συμμάρτυρα αὐτῶν, οἱ Δίκαιοι ἠγαλλιάσαντο, διότι εἶδον τὸν ὅμοιον μὲ αὐτούς· οἱ Ποιμένες καὶ Διδάσκαλοι ἐχάρησαν, διότι ἠνώθησαν μετὰ τοῦ Ποιμένος. Τί λέγω τὰ κατὰ μέρος; ὁ οὐρανὸς ὅλος, καὶ τὰ τάγματα τῶν Ἁγίων καὶ Δικαίων ἐχάρησαν τὴν ἡμέραν ἐκείνην. Ἀλλὰ καὶ ἂν ἡ μακαρία του ψυχὴ ἀπῆλθε τοῦ κόσμου τούτου ὁ Ἅγιος δὲν ἐλησμόνησε, οὔτε λησμονεῖ τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν. Διὰ τοῦτο καὶ μετὰ τὴν μακαρίαν του κοίμησιν ἄπειρα θαύματα ἐποίησε καὶ ποιεῖ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως καταφεύγοντας πρὸς αὐτόν, ἀλλ’ ἐγὼ διὰ συντομίαν θὰ διηγηθῶ μόνον ἓν ἢ δύο.

Εἰς τὰ Μύρα, εἰς τὰ ὁποῖα ἀρχιεράτευσεν ὁ Ἅγιος, ᾠκοδόμησαν οἱ Χριστιανοὶ Ἐκκλησίαν μεγάλην ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ καὶ κατ’ ἔτος συνηθροίζοντο ἐκ τῶν περιχώρων ὡς καὶ ἐξ ἄλλων πολλῶν μερῶν καὶ ἐτέλουν πανήγυριν. Ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν εἰσῆλθον εἰς πλοῖον Χριστιανοί τινες ἐκ μακρινοῦ μέρους, διὰ νὰ ὑπάγουν εἰς τὰ Μύρα χάριν προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου· ὁ δὲ διάβολος, διὰ νὰ ἐμποδίσῃ ἀπὸ τὴν προσκύνησιν τοὺς Χριστιανοὺς ἐκείνους καὶ ὅσους ἄλλους δυνηθῆ, τί ἐμεθοδεύθη; Ἐνθυμεῖσθε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον διηγήθημεν ἀνωτέρω, ὅτι ὁ Ἅγιος ἐκρήμινισε βωμόν τινα ἑλληνικὸν τῆς Ἀρτέμιδος καὶ ἔφυγον ἀπὸ ἐκεῖ οἱ δαίμονες κλαίοντες καὶ ἔλεγον· «ἠδίκησας ἡμᾶς, ἀδικητὰ Νικόλαε;». Ὁ πρῶτος λοιπὸν δαίμων τοῦ βωμοῦ ἐκείνου, θέλων νὰ κάμῃ κακὸν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου, μετεμορφώθη εἰς σχῆμα γυναικὸς πτωχῆς καὶ γραίας, ἥτις ἐβάστα ἐλαιοδοχεῖον πλῆρες ἐλαίου καὶ κατὰ τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν συνηθροίζοντο οἱ Χριστιανοὶ διὰ νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸ πλοῖον ἐνεφανίσθη καὶ αὐτὸς καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Ποῦ πηγαίνετε, ἀδελφοί μου;». Ἀπεκρίθησαν ἐκεῖνοι· «Εἰς τὰ Μύρα τῆς Λυκίας διὰ νὰ προσκυνήσωμεν τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ἁγίου Νικολάου».