Οἱ ναῦται, ἂν καὶ ἀντελήφθησαν τὸ γενόμενον, δὲν ἠδυνήθησαν νὰ μεταχειρισθῶσιν οὐδὲν μέσον ὅπως ἀνασύρωσιν ἐκ τῆς θαλάσσης τὸν ἄνθρωπον, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι ἦτο σκότος βαθύτατον, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ διότι ὁ ἄνεμος ἔπνεε βιαιότερα καὶ ἐβίαζε τὸ πλοῖον πρὸς τὰ πρόσω. Ὅθεν καθήμενοι ἐθρήνουν λυπούμενοι καὶ ἔκλαιον διὰ τὸν πικρὸν θάνατον τοῦ ἀνδρός.

Ὁ δὲ Χριστιανὸς ἐκεῖνος, πεσὼν εἰς τὴν θάλασσαν ἐνδεδυμένος καθὼς ἦτο μὲ ὅλα τὰ ἐνδύματα του καὶ καταποντιζόμενος εἰς τὸν βυθὸν τοῦ πελάγους, ἐνεθυμήθη καὶ ἔλεγε νοερῶς· «Ἅγιε Νικόλαε, βοήθει μοι». Φωνάζων δὲ νοερῶς τὴν φωνὴν ταύτην, ὤ τοῦ θαύματος! Πολλὰ καὶ ἀκατανόητα εἶναι τὰ θαυμάσιά σου, Κύριε! εὑρέθη ἐν τῷ μέσῳ τοῦ οἴκου του, μὴ αἰσθανθεὶς δὲ τοῦτο, ἐνόμιζεν ὅτι εὑρίσκεται ἀκόμη εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης. Ὅθεν καὶ ἐκεῖ ἐφώναζεν ὄχι πλέον νοερῶς, ἀλλ’ αἰσθητῶς· «Ἅγιε Νικόλαε, βοήθει μοι». Οἱ δὲ ἄνθρωποι τῆς οἰκίας του ἀκούοντες τὰς φωνάς του ἐγερθέντες ἤναψαν φῶς· ἀλλὰ καὶ οἱ γείτονες καὶ οἱ ἔξωθεν ἀκούσαντες, ἐξηγέρθησαν, καὶ ἔτρεξαν καὶ ἐκεῖνοι καὶ βλέπουσιν αὐτὸν μὲν εἰς τὸ μέσον τῆς οἰκίας του ἑστῶτα καὶ κράζοντα, ὕδωρ δὲ πολὺ τῆς θαλάσσης νὰ τρέχῃ ἀπὸ τὰ ἐνδύματα τὰ ὁποῖα ἐφόρει· ὅθεν ἐκ τοῦ θαυμασμοῦ των καὶ τῆς ἐκστάσεως ἔμειναν ἄφωνοι καὶ σιωπηλοί, ἀγνοοῦντες τὶ νὰ εἴπωσιν. Ὁ δὲ Χριστιανὸς ἐκεῖνος ἐφώναζεν· «Ἀδελφοί, τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖον βλέπω; ἐγὼ γνωρίζω πολὺ καλὰ, ὅτι χθὲς κατὰ τὴν ἐνάτην ὥραν σᾶς ἀπεχαιρέτησα ὅλους καὶ ἐπεβιβάσθην εἰς τὸ πλοῖον, τὸ ὁποῖον ἐπειδὴ ἐφύσησεν οὔριος ἄνεμος ἐπροχώρησεν ἀρκετά· κατὰ δὲ τὴν δευτέραν ἢ τρίτην φυλακὴν τῆς νυκτός, ἤτοι κατὰ τὴν ἐνάτην ὥραν τῆς νυκτός, μετέβην δι’ ἀνάγκην μου καὶ συμποδισθεὶς ὑπὸ τῶν ναυτῶν, ἐρρίφθην εἰς τὴν θάλασσαν· ὅθεν ἐπεκαλούμην τὸν Ἅγιον Νικόλαον εἰς βοήθειαν. Πῶς δὲ τώρα εὑρίσκομαι ἐδῶ δὲν γνωρίζω καὶ σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ εἴπητε σεῖς, διότι ἐγὼ εἶμαι ἐκστατικὸς καὶ μοῦ φαίνεται ὅτι παρεφρόνησα».

Οἱ δὲ συναθροισθέντες Χριστιανοί, ταῦτα ἀκούσαντες, βλέποντες δὲ καὶ τὸ ὕδωρ τῆς θαλάσσης, τὸ ὁποῖον ἔρρεεν ἐκ τῶν ἐνδυμάτων του, ἐξεπλάγησαν, ὡς εἴπομεν, συλλογιζόμενοι τὸ παράδοξον τοῦ θαύματος· ὅθεν ἔχαιρον μετὰ τοῦ διασωθέντος ἀδελφοῦ καὶ ἐδάκρυον ἐν ταὐτῷ ἐπὶ πολλὴν ὥραν τό, Κύριε, ἐλέησον! κράζοντες. Ὁ δὲ Χριστιανὸς ἐκεῖνος ἐκδυθεὶς τὰ βεβρεγμένα ἐνδύματα καὶ ἐνδυθεὶς ἄλλα, κατηυθύνθη εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅπου καὶ διήνυσε τὸ ἐπίλοιπον διάστημα τῆς νυκτός, προσπίπτων μετὰ δακρύων εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, δεόμενος καὶ παρακαλῶν καὶ τὰς εὐχαριστίας ἀποδίδων μὲ θαυμασμὸν καὶ ἔκπληξιν.