Ὅμως ἐὰν σοῦ τύχῃ πενία καὶ ἀπορία τῶν ἀναγκαίων καὶ σὲ ἴδω χρειαζόμενον, τότε μετὰ χαρᾶς νὰ σὲ θρέψω πεινῶντα, νὰ σὲ ποτίσω διψῶντα καὶ νὰ σὲ ἐνδύσω γυμνητεύοντα». Αὐτὰ καὶ πλείονα τούτων λεγούσης τῆς Ἁγίας, τὰ ὁποία χάριν συντομίας παραλείπομεν, ἐθυμώθη ὁ τύραννος καὶ φυλακίζει αὐτήν, προστάσσων νὰ μὴ τῆς δώσουν νὰ φάγῃ τίποτε, εἰμὴ μόνον ὀλίγον τι μετὰ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου. Ἡ Ἁγία ὅμως οὔτε ἐκείνην τὴν ὀλίγην τροφὴν κατεδέχθη, ἔχουσα τὸν πόθον της ὅλον καὶ τὸν ἔρωτα εἰς τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον εἶχε βρῶσιν καὶ πόσιν καὶ τοῦ σκότους παράκλησιν. Ἔβλεπε δὲ καὶ καθ’ ἑκάστην νύκτα τὴν μακαρίαν Θεοδότην τὴν σύναθλον, ἥτις ἐπλήρωνε τὴν καρδίαν της εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως καὶ τῆς ἔδιδε πρὸς τοὺς ἀγῶνας προθυμίαν καὶ δύναμιν ἐρωτήσασα δὲ ἡ Ἀναστασία τὴν Θεοδότην, διατί ἤρχετο πρὸς αὐτὴν μετὰ θάνατον, ἀπεκρίνατο· «Ὁ Θεὸς δίδει τὴν χάριν ταύτην εἰς τοὺς Μάρτυρας, νὰ φανερώνωνται εἰς ὅσους φίλους των βούλονται, νὰ συνομιλοῦν καὶ νὰ εὐφραίνωνται.

Μετὰ ἡμέρας τριάκοντα, νομίζων ὁ τύραννος, ὅτι ἀπὸ τὴν πολλὴν πεῖναν καὶ κακοπάθειαν θὰ ἠσθένησεν ἡ Ἁγία, ἔστειλεν ἀνθρώπους καὶ τὴν ἔφεραν ἐνώπιόν του, βλέπων δὲ αὐτὴν φαιδρὰν καὶ πεπαρρησιασμένην περισσότερον παρὰ πρότερον, ἐπλήσθη θυμοῦ κατὰ τῶν φυλάκων, νομίζων ὅτι αὐτοὶ τὴν ἐπεμελήθησαν· ὅθεν ἐκδιώξας ἐκείνους ἔβαλεν ἄλλους νὰ τὴν φυλάττουν ἄλλας τόσας ἡμέρας, σφραγίσας καὶ τὰς θύρας ἐπιμελῶς. Ἡ δὲ Ἁγία πάλιν ἔμεινε προσευχομένη ἡμέραν καὶ νύκτα πρὸς τὸν Κύριον. Μετὰ τριάκοντα ἡμέρας ἐξέβαλε καὶ πάλιν ἐκ τῆς φυλακῆς τὴν Ἁγίαν καὶ προστάσσει νὰ τὴν καταβυθίσουν εἰς τὸ μέσον τῆς θαλάσσης ὁμοῦ μὲ ἄλλους πολλοὺς καταδίκους εἰδωλολάτρας, μεταξὺ δὲ αὐτῶν ἦτο καὶ Χριστιανός τις, Εὐτυχιανὸς ὀνομαζόμενος, τὸν ὁποῖον ἐβασάνισε πρότερον διὰ τὸν Χριστὸν διαφόρως καὶ τοῦ ἐπῆρεν ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του. Ἔβαλον λοιπὸν αὐτοὺς οἱ στρατιῶται εἰς λέμβον, εἰσῆλθον δὲ καὶ αὐτοὶ εἰς ἄλλην λέμβον καὶ ἀφοῦ τοὺς ὡδήγησαν εἰς τὰ ἀνοικτὰ τῆς θαλάσσης κατετρύπησαν εἰς πολλὰ σημεῖα τὴν λέμβον τῶν καταδίκων διὰ νὰ βυθισθῇ. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἔστειλε τὴν μακαρίαν Θεοδότην, ἥτις δὲν ἀφῆκε τὴν λέμβον νὰ βυθισθῇ, ἀλλ’ ἐκράτει τὸ τιμόνιον καὶ τὴν ἐκυβέρνα ἕως οὗ ἔφερεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἀκτήν. Οἱ δὲ Ἕλληνες, οἵτινες ἦσαν ἐντὸς τῆς λέμβου, ἰδόντες τοιοῦτον θαυμάσιον ἐξέστησαν καὶ πίπτοντες εἰς τοὺς πόδας τοῦ Εὐτυχιανοῦ καὶ τῆς Ἁγίας ἐδέοντο νὰ τοὺς διδάξουν τὴν εὐσέβειαν. Τούτου γενομένου, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν ἅπαντες, τὸν ἀριθμὸν ἑκατὸν εἴκοσι.