Εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη, εἰς τὰ ὁποῖα ἔρριψαν τὸ Λείψανον τοῦ Χρυσογόνου, κατῴκουν τρεῖς ἀδελφαί, Ἀγάπη, Χιονία καὶ Εἰρήνη καλούμεναι, διέμενε δὲ ἐκεῖ καὶ Ἱερομόναχός τις ἐνάρετος, ὀνόματι Ζωΐλος, ὁ ὁποῖος διὰ θείας ἀποκαλύψεως εἶδε ποῦ εὑρίσκετο τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου Χρυσογόνου. Ὅθεν λαβὼν αὐτὸ ὡς καὶ τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλὴν μὲ πολλὴν εὐλάβειαν, τὸ ἀπέκριψεν εἰς τὸ κελλίον του, καὶ μετὰ ἡμέρας τριάκοντα φαίνεται εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος Χρυσόγονος καὶ τοῦ λέγει· «Γνώριζε, Ζωΐλε, ὅτι ὁ δυσσεβὴς βασιλεὺς ἔμαθε περὶ τῶν τριῶν ἀδελφῶν Εἰρήνης, Ἀγάπης καὶ Χιονίας καὶ θέλει θανατώσει αὐτὰς ἐντὸς ἐννέα ἡμερῶν. Ἰδοὺ λοιπὸν ἔρχεται ἡ τοῦ Χριστοῦ δούλη Ἀναστασία, νὰ τὰς ἐνθαρρύνῃ πρὸς τὸ Μαρτύριον. Ἑτοιμάσου δὲ καὶ σὺ διὰ τὴν μέλλουσαν ζωήν, διότι εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἔρχεσαι πρὸς ἡμᾶς, νὰ ἀπολαύσῃς τοὺς γλυκυτάτους καρποὺς τῶν πόνων σου». Τὴν αὐτὴν ὀπτασίαν εἶδε καὶ ἡ παρθένος Ἀναστασία. Ὅθεν ἀπῆλθεν εὐθὺς εἰς τὸ οἰκητήριον τοῦ Ζωΐλου χαίρουσα, ἰδοῦσα δὲ ἐκεῖ τὰς τρεῖς Ἁγίας Παρθένους, ἠρώτησε διὰ τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Χρυσογόνου. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶδε καὶ προσεκύνησε τοῦτο εὐλαβῶς, ἔλαβε τὰς Ἁγίας Παρθένους καὶ ἀπῆλθεν εἰς ἄλλον τόπον, ἐδίδασκε δὲ καθ’ ὁδὸν αὐτὰς νὰ μὴ δειλιάσουν τὰ τῶν ἀσεβῶν κολαστήρια. Καὶ ταῦτα μὲν ἔπραξαν αἱ Παρθένοι, ὁ δὲ θεῖος Ζωΐλος κατὰ τὴν θείαν ἀποκάλυψιν ἀπῆλθεν ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον.

Μαθὼν ὁ παράνομος βασιλεύς, εἰς ποῖον τόπον [1] εὑρίσκοντο αἱ τρεῖς ἐκεῖναι Παρθένοι, προσέταξε νὰ τὰς συλλάβουν και να τὰς φέρουν εἰς τὸ θέατρον. Τούτου δὲ γενομένου πρῶτον μὲν ἤρχισε νὰ κολακεύῃ τὰς Ἁγίας μὲ ἡμερότητα, ἐγκωμιάζων μὲ λόγους τὴν ὡραιότητα τούτων καὶ ὑποσχόμενος νὰ τὰς ὑπανδρεύσῃ πλουσίως καὶ νὰ χαρίσῃ εἰς αὐτὰς μεγάλα δωρήματα, ἐὰν προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα. Ἡ δὲ πρώτη κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἥτις ἐκαλεῖτο Ἀγάπη, διὰ νὰ δείξῃ τὴν πρὸς τὸν ἀληθῆ Θεὸν ἀγάπην αὐτῶν, μὲ παρρησίαν πολλὴν ἀπεκρίνατο· «Μὴ βάλῃς ποσῶς εἰς τὸν νοῦν σου, ὦ βασιλεῦ, ὅτι θέλομεν φοβηθῆ δεινὰ κολαστήρια ἢ σκληρότατον θάνατον, ἢ ὅτι θὰ μᾶς νικήσῃ, ἡ λαμπρότης τοῦ γένους, ἢ θὰ λυπηθῶμεν τὸ κάλλος τοῦ σώματος ἢ ὅτι μὲ κολακείας θέλεις ἀδυνατίσει τὴν στερεότητά μας, νὰ προδώσωμεν τὴν εὐσέβειαν. Μάλιστα ὅσον μᾶς βασανίσῃς χειρότερα, τόσον θέλεις μᾶς ὠφελήσει περισσότερον». Ἰδὼν ὁ βασιλεὺς τὴν τοσαύτην παρρησίαν τῶν Παρθένων ἐθαύμασεν, ἐπειδὴ ὅμως εἶχεν ὑπηρεσίαν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Μακεδονίαν, τὰς ἐφυλάκισε καὶ προσέταξε τὸν ἔπαρχον Δουλκίτιον νὰ τὰς ἐξετάσῃ μὲ ἐπιμέλειαν καὶ νὰ δώσῃ εἰς αὐτὰς δεινὰ κολαστήρια. Ἡ δὲ Ἀναστασία ἠκολούθει τὰς Ἁγίας καὶ ἐπεμελεῖτο αὐτάς, ὡς καὶ τοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς εἰς ὅλα τὰ χρειαζόμενα, ὡς καὶ ἀνωτέρω εἴπομεν.