Ὁ δὲ πονηρὸς Δουλκίτιος ἦτο ἀσελγὴς πολὺ καὶ ἀκόλαστος εἰς τὴν πορνείαν ὁ μιαρώτατος, καὶ ἐπεθύμησε νὰ μιάνῃ μίαν ἀπὸ τὰς τρεῖς παρθένους, βλέπων τὴν πολλὴν αὐτῶν ὡραιότητα. Ὅθεν μεμεθυσμένος καθὼς ἦτο ἀπὸ τὸν ἔρωτα καὶ τὸν οἶνον, ἀπῆλθε νύκτα τινὰ μόνος του εἰς τὴν φυλακὴν διὰ νὰ πράξῃ τὸ μελετώμενον. Ἀλλὰ Θεοῦ θέλοντος ἔκαμε λάθος εἰς τὸν τόπον, καὶ εἰσῆλθεν εἰς ἓν μαγειρεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦσαν χύτραι μουτζουρωμέναι, τὰς ὁποίας νομίζων ὅτι ἦσαν τὰ κοράσια, τὰς ἐνηγκαλίζετο καὶ ἐγέντετο μαῦρος ἀπὸ τὴν μουτζούραν εἰς ὅλον τὸ πρόσωπον. Ἔπειτα ἐξελθὼν ἔξω διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ παλάτιον, δὲν τὸν ἐγνώριζε κανεὶς ὅτι εἶναι ὁ ἔπαρχος, μάλιστα ἐνόμιζον ὅτι ἦτο παράφρων τις καὶ δαιμονιζόμενος, καὶ ἄλλοι μὲν ἐγέλων, ἄλλοι δὲ τὸν ἔδερον· ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς τὸ παλάτιον δὲν τὸν ἄφησαν οἱ δορυφόροι νὰ εἰσέλθῃ ἐντὸς αὐτοῦ, ἀλλὰ τὸν ἀπεδίωκον καὶ ἔσπρωχναν ἔξω αὐτοῦ καὶ μάλιστα τὸν ἐγρονθοκόπησαν· διότι οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ φαντασθῇ ὅτι αὐτὸς ἦτο ὁ ἔπαρχος· μόνον δὲ συγγενεῖς του τινὲς ἰδόντες αὐτὸν τὸν ἐγνώρισαν μετὰ βίας καὶ τὸν ἐπῆγαν εἰς τὴν οἰκίαν του. Συνελθὼν δὲ οὗτος ἀπὸ τῆς μέθης, ἔλεγεν ὅτι τοῦ ἔκαμαν οἱ Χριστιανοὶ μαγείαν καὶ θυμωθεὶς κατ’ αὐτῶν ἔτι περισσότερον προσέταξε νὰ φέρουν τὰς τρεῖς Παρθένους καὶ νὰ τὰς γυμνώσουν τελείως διὰ νὰ τὰς διαπομπεύσῃ εἰς ἐκδίκησιν τῆς αἰσχύνης του.
Ἀλλ’ ὤ τῶν παραδόξων πραγμάτων, δημιουργὲ Κύριε! Ὡς ἔφεραν τὰς τιμίας Παρθένους καὶ ἐδοκίμασαν νὰ ἀφαιρέσουν τὰ ὑποκάμισά των, ἔγιναν ταῦτα ὡς δέρματα καὶ ἐκόλλησαν τόσον εἰς τὰς σάρκας αὐτῶν, ὥστε δὲν ἠδυνήθησαν τελείως νὰ τὰ ξεσχίσουν οἱ δήμιοι, καὶ πάντες ἐξέστησαν εἰς τοιοῦτον ἐξαίσιον θαῦμα. Ἀλλὰ καὶ ἕτερον θαῦμα ἠκολούθει τῷ θαύματι, διότι ἔμεινε τυφλὸς ὁ ἔπαρχος ἀπὸ οὐράνιον δύναμιν, καὶ ἠναγκάσθησαν νὰ τὸν σηκώσουν ἀπὸ τὸν θρόνον του ὡς ἄψυχον χόρτον καὶ νὰ τὸν ὑπάγουν εἰς τὸν κράββατόν του· τὴν δὲ ἐπαρχίαν ἔλαβεν ἀπὸ τὸν βασιλέα ἄλλος, τὸ ὄνομα Σισίνιος, ὅστις ἐδοκίμασε καὶ αὐτὸς νὰ διαστρέψῃ τὰς Παρθένους μὲ ἀπειλὰς καὶ κολακείας. Βλέπων ὅμως ὅτι εἰς μάτην κοπιάζει δέρων τὸν ἀέρα, προσέταξε νὰ καύσουν τὰς δύο ἀδελφάς, Ἀγάπην καὶ Χιονίαν, τὴν δὲ Εἰρήνην ἀφῆκεν, ὡς νεωτέραν, ἔχων εἰς αὐτὴν ὀλίγην ἐλπίδα ὁ δείλαιος. Ἀνάψαντες λοιπὸν οἱ ὑπηρέται τὴν κάμινον, ἔκαμαν αἱ Ἅγιαι προσευχὴν καὶ ποιήσασαι τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπήδησαν ἐντὸς τῆς παφλαζούσης φλογὸς ἀγαλλιώμεναι.