Ἐρχόμεθα ἤδη εἰς τὴν λύσιν τῆς τρίτης ἀπορίας, ἥτις εἶναι: πόσοι βασιλεῖς εἶναι Ἡρῷδαι ὀνομαζόμενοι, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται εἰς τὴν θείαν Γραφήν; Καὶ λέγομεν, ὅτι τρεῖς εἶναι· πρῶτος ὁ υἱὸς τοῦ ἀλλοφύλου Ἀντιπάτρου, ὅστις ἦτο εἰς τὸν καιρὸν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐφόνευσε τὰς δεκατέσσαρας χιλιάδας βρέφη, ἐξ οὗ ὠνομάζετο βρεφοκτόνος. Δεύτερος, ὁ υἱὸς τούτου, ὁ ὁποῖος ἐλέγετο Ἀντύπας, περὶ οὗ ἀναφέρει καὶ σήμερον ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος, ὅτι ἐφόνευσε τὸν Πρόδρομον. Τρίτος ὁ υἱὸς τοῦ Ἀριστοβούλου, ὅστις ὠνομάζετο Ἀγρίππας, ὁ ὁποῖος παρέλαβε τὴν ἡγεμονίαν τῆς Γαλιλαίας τότε νεωστί, εἰς τὸν καιρὸν τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, καὶ μετὰ ταῦτα ἐφόνευσε καὶ τὸν Ἰάκωβον, τὸν υἱὸν τοῦ Ζεβεδαίου. Ὅτι δὲ τρεῖς εἶναι Ἡρῷδαι καὶ ὅτι ἄλλος Ἡρῴδης ἦτο ἐκεῖνος, ὅστις ἐφόνευσε τὰ βρέφη, καὶ ἄλλος ἐκεῖνος ὅστις ἦτο εἰς τὸν καιρὸν τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, τὸ γράφει ὁ Εὐσέβιος Παμφίλου ἐν τῷ β’ λόγῳ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, καὶ ὁ Φλάβιος Ἰώσηπος ἐν τῷ ιη’ λόγῳ τῆς Ἰουδαϊκῆς Ἀρχαιολογίας. Ταῦτα περὶ τῆς τρίτης ἀπορίας.

Πρὸς δὲ τὴν τετάρτην ἀπορίαν, ὅτι διατί ὁ Ἡρῴδης ἐνόμιζεν ὅτι ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν ὁ Πρόδρομος, λέγομεν, ὅτι ὁ Ἡρῴδης, ἀκούων τὰ θαύματα ἅτινα ἐποίει ὁ Χριστός, ἐσκέπτετο, ὅτι τὰ τοιαῦτα θαύματα ἄλλος δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ κάμῃ, εἰμὴ μόνον ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης, ὡς ἅγιος καὶ δίκαιος καὶ ἀσκητής, ὅστις ἐπειδὴ ἀδίκως ἐφονεύθη ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ ἀπέκτησε τὴν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων. Ἴδετε τὴν ἀγνωσίαν τοῦ Ἡρῴδου· ὅταν τὸν εἶχε ζῶντα, δὲν τὸν ἤθελε καὶ τώρα νεκρὸν τὸν φοβεῖται καὶ ζητεῖ νὰ τὸν ἴδῃ, ὡς γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς εἰς τὸ θ’ κεφάλαιον· «Καὶ ἐζήτει ἰδεῖν αὐτόν». Διὰ τοῦτο λέγει καί τις σοφὸς τῶν Ἑλλήνων, ὅτι οἱ ἄνθρωποι οἱ κακοὶ εἰς τὴν γνώμην, ὅταν ἔχωσι τὰ ἀγαθὰ εἰς τὰς χεῖράς των δὲν τὰ γνωρίζουσιν, ὅταν ὅμως τοὺς τὰ ἀφαιρέσῃ τις, τότε τὰ ἐνθυμοῦνται. Ἔχομεν ἐν συντόμῳ καὶ τὴν λύσιν τῆς τετάρτης ἀπορίας.

Διὰ δὲ τὴν πέμπτην, διατί τάχα ἐνόμιζον οἱ ἄνθρωποι, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Προφήτης Ἠλίας ἢ ὡς εἷς τῶν Προφητῶν, λέγομεν, ὅτι ὡς Ἠλίαν μὲν ἐνόμιζον τὸν Χριστόν, διότι ἔβλεπον, ὅτι ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἠλίας εἰς τοὺς τότε καιρούς, τὰ κάμνει καὶ ὁ Χριστός. Ἐνήστευσεν ἐκεῖνος τεσσαράκοντα ἡμέρας, ἐνήστευσε καὶ ὁ Χριστὸς τοσαύτας ἡμέρας· ἀνέστησεν ἐκεῖνος νεκρόν, τὸν υἱὸν τῆς χήρας, ἀνέστησε καὶ ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ναΐν τὴν πόλιν τὸν υἱὸν τῆς χήρας, καὶ μετὰ ταῦτα τὴν θυγατέρα τοῦ ἀρχισυναγώγου·