Ὦ τῆς ἀνοχῆς σου, βασιλεῦ! καὶ πῶς δὲν ἐσχίσθη ἡ γῆ νὰ τὴν καταπίῃ, πῶς δὲν ἐκόλλησεν ἡ γλῶσσά της εἰς τὸν λάρυγγά της, ὅταν ἤνοιξε τὸ μιαρόν της στόμα νὰ ζητήσῃ τὸ τοιοῦτον παράνομον ζήτημα; Ἀλλ’ ὅμως ἡ ἄρρητος βουλὴ τοῦ Θεοῦ ἔπρεπε νὰ πληρωθῇ διὰ δύο αἰτίας· πρώτην μέν, ἵνα πορευθεὶς ὁ Ἰωάννης ἐν τῷ ᾍδη κηρύξῃ τοῖς ἀπ’ αἰῶνος νεκροῖς τὴν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ἐκήρυξε καὶ ἐπὶ τῆς γῆς λέγων· «Ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου»· δευτέραν δέ, ἵνα, ὅταν ἀδίκως πειράζωνται οἱ Ἅγιοι, ἔχωσι παρηγορίαν καὶ παραμυθίαν ἀκούοντες ὅσα ἔπαθεν ὁ Τίμιος Πρόδρομος.
«Καὶ περίλυπος γενόμενος ὁ βασιλεὺς διὰ τοὺς ὅρκους καὶ τοὺς συνανακειμένους οὐκ ἠθέλησεν αὐτὴν ἀθετῆσαι· καὶ εὐθέως ἀποστείλας ὁ βασιλεὺς σπεκουλάτορα ἐπέταξεν ἐνεχθῆναι τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. Ὁ δὲ ἀπελθὼν ἀπεκεφάλισεν αὐτὸν ἐν τῇ φυλακῇ, καὶ ἤνεγκε τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἐπὶ πίνακι καὶ ἔδωκεν αὐτὴν τῷ κορασίῳ, καὶ τὸ κοράσιον ἔδωκεν αὐτὴν τῇ μητρὶ αὐτῆς· καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἦλθον καὶ ἦραν τὸ πτῶμα αὐτοῦ, καὶ ἔθηκαν αὐτὸ ἐν τῷ μνημείῳ».
Ἰδέτε, εὐλαβεῖς Χριστιανοί, τὴν ἀγνωσίαν τοῦ Ἡρῴδου· τοὺς φίλους ἐντρέπετο νὰ μὴ φανῇ ψεύστης, καὶ τὸν Θεὸν τὸν Ποιητὴν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς δὲν ἐφοβεῖτο, ἀλλ’ ὑπεκρίνετο ὅτι λυπεῖται ἐπὶ τούτῳ καὶ ἀγανακτεῖ· ἐὰν ὅμως οὕτως εἶχε τὸ πρᾶγμα, δὲν θὰ τὸν ἐφυλάκιζεν εἰς τὴν ἀρχήν. Καλύτερον μὲν ἦτο νὰ μὴ ὤμνυεν, ἀφ’ οὗ δὲ πλέον ὤμοσεν, ἔπρεπε νὰ παραβῇ τὸν τοιοῦτον ἄλογον ὅρκον του, διότι καὶ ὁ Προφήτης Δαυΐδ οὕτω λέγει· «Ὤμοσα, καὶ ἔστησα τοῦ φυλάξασθαι τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου, οὐχὶ τοῦ ποιῆσαι παρανομίαν». Ὅτι δὲ φαινομενικῶς ἐλυπήθη ὁ Ἡρῴδης καὶ οὐχὶ τῇ ἀληθείᾳ δύναται πᾶς τις νὰ τὸ ἀντιληφθῇ· διότι ἐὰν ἀληθῶς ἐλυπεῖτο νὰ φονεύσῃ τὸν Πρόδρομον, ἔπρεπε νὰ εἴπῃ πρὸς τοὺς συγκαθημένους. Ὦ φίλοι, ἐγὼ ἕως τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου ὑπεσχέθην νὰ δώσω καὶ τὸ δίδω· ἐγὼ βίον ὑπεσχέθην, ὤμοσα, εἴ τι μοῦ ζητήσῃ νὰ τῆς τὸ δώσω, καὶ δὲν παραβαίνω τὸν λόγον μου. Ἂς ζητήσῃ ὅ,τι εἶναι εἰς τὴν ἐξουσίαν μου, ἀνθρώπου δὲ φόνον, καὶ οὐχ ἁπλῶς ἀνθρώπου, ἀλλὰ δικαίου καὶ ἁγίου καὶ Προφήτου καὶ Βαπτιστοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ κόσμος ὅλος δὲν εἶναι ἀντάξιος, δὲν ἐξουσιάζω ἐγὼ νὰ τὸν χαρίσω. Δὲν εἶπε τοιαῦτα ὁ Ἡρῴδης, διότι εἶχε καὶ αὐτὸς διάθεσιν νὰ τὸν φονεύσῃ, τὸν ἐμίσει καὶ αὐτός, ὡς καὶ ἡ Ἡρῳδιάς, ἂν καὶ ἐφαίνετο κατὰ πρόσωπον, ὅτι τὸν ἀγαπᾷ· αὐτὸ τὸ μῖσος προβλέπων ὁ Προφήτης Ἀμὼς ἔλεγεν εἰς τὸ ε’ (5) κεφάλαιον τῆς προφητείας του. «Ἐμίσησαν ἐν πύλαις ἐλέγχοντα, καὶ λόγον ὅσιον ἐβδελύξαντο».