Πρὸς δὲ τὸ τρίτον λέγομεν, ὅτι ἡ παράνομος Ἡρῳδιὰς τότε μὲν κατέχωσε τὴν Τιμίαν ταύτην Κεφαλὴν ἐντὸς τοῦ κήπου τοῦ Ἡρῴδου, εἰς κεκρυμμένον τόπον· μεταγενεστέρως ὅμως, κατ’ ἀποκάλυψιν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τὴν εὗρον δύο Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι μετέβησαν διὰ νὰ προσκυνήσωσιν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα· καὶ κατὰ διαδοχὴν εὑρίσκοντο μέρη ἐκ ταύτης καὶ ἕως τοῦ νῦν εἰς διαφόρους τόπους [1]. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ σῶμα ἐτάφη μὲν ὑπὸ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ἐν τῇ Σεβαστῇ Καισαρείᾳ κειμένῃ ἐν τῇ Παλαιστίνῃ, τὴν ὁποίαν περιετείχισεν ὁ βρεφοκτόνος Ἡρῴδης καὶ ἐπωνόμασεν οὕτω εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Σεβαστοῦ Καίσαρος τῆς Ρώμης Τιβερίου, καθὼς διηγεῖται ὁ φιλαλήθης καὶ φιλίστωρ Φλάβιος Ἰώσηπος ἐν τῷ ιε’ Λόγῳ τῆς Ἰουδαϊκῆς Ἀρχαιολογίας του, ἐν ᾧ πρῴην ὠνομάζετο Στράτωνος Πύργος, ὕστερον ὅμως ὁ ἀσεβέστατος βασιλεὺς Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης τὸ ἔκαυσεν ἐν τῇ πόλει Ἀντιοχείᾳ, καθὼς τὸ ἀναγράφει ὁ Μεταφραστὴς Συμεὼν εἰς τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου.
Τοιουτοτρόπως ἐγένετο ἡ ἀποτομὴ τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου, εὐλογημένοι Χριστιανοί· καὶ ὁ μὲν Ηρῴδης καὶ ἡ ἀσεβεστάτη γυνὴ αὐτοῦ Ἡρῳδιὰς σὺν τῇ θυγατρὶ αὐτῆς Σαλώμῃ ἐκληρονόμησαν τὴν αἰώνιον κόλασιν, ὁ δὲ δίκαιος Πρόδρομος, καθὼς τὸ λέγει καὶ ἡ Σοφία τοῦ Σολομῶντος εἰς τὸ ε’ (5) κεφάλαιον «Στήσεται ὁ δίκαιος ἐν παρρησίᾳ πολλῇ κατὰ πρόσωπον τῶν θλιψάντων αὐτόν», τοῦ Ἡρῴδου δηλονότι καὶ τῆς Ἡρῳδιάδος ἐπὶ τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Τότε θὰ τὸν ἴδωσι καὶ θὰ ταραχθῶσιν ἀπὸ τὸν φόβον των, καὶ θὰ θαυμάσωσι διὰ τὴν τιμὴν τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ἐκ Θεοῦ.
Ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, ἂς φύγωμεν τὴν μίμησιν τοῦ Ἡρῴδου, τῆς Ἡρῳδιάδος καὶ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς. Μὴ γενώμεθα οἱ ἄνδρες ὡς ὁ Ἡρῴδης· μὴ γίνωνται αἱ γυναῖκες ὡς ἡ Ἡρῳδιὰς καὶ ἡ θυγάτηρ αὐτῆς. Μὴ μεθύωμεν εἰς τὰς ἑορτὰς καὶ πανηγύρεις τῶν Ἁγίων· μὴ χορεύωσιν αὗται, κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑβραίων, διότι καὶ ἐὰν τὸν Πρόδρομον δὲν φονεύωμεν πάλιν, ἀλλὰ φονεύομεν ἑαυτοὺς ποιοῦντες ἑαυτοὺς ὑποδίκους τῆς αἰωνίου κολάσεως. Ἀκούσατε ὅσοι ἔχετε γυναῖκας· ἀκούσατε ὅσοι ἔχετε θυγατέρας· ἀκούσατε ὅσοι εἶσθε ἐκδεδομένοι εἰς τὴν ἐπιθυμίαν τῶν γυναικῶν· ἀκούσατε ὅσοι ὀμνύετε διὰ παραμικρὰν αἰτίαν ἤ καὶ ἄνευ αἰτίας διότι καὶ ὁ ταλαίπωρος Ἡρῴδης δὲν ἐφαντάζετο ὅτι θὰ τοῦ ζητήσῃ ἡ θυγάτηρ τῆς Ἡρῳδιάδος τοιοῦτον ζήτημα· διὰ τοῦτο ὤμνυεν, ἀλλ’ ὅμως ἔγινε φονεύς, καὶ οὐχ ἁπλῶς φονεύς, ἀλλὰ καὶ προφητοκτόνος.΅