Λόγος Α’. Εἰς τὴν ἀποτομὴν τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ ΙΩΑΝΝΟΥ. Ἐκ τοῦ «Νέου Θησαυροῦ» Γ. Σουγδουρῆ, ἐλαφρῶς διωρθωμένος.

Τοιοῦτοι εἶναι καὶ τὴν σήμερον πολλοὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι κακῶς ὀμνύουσι καὶ ἐκπληροῦσι τὸν ὅρκον των· τοιαῦται εἶναι καὶ γυναῖκες πολλαί, αἱ ὁποῖαι ἐκεῖ ὅπου πρέπει νὰ ἵστανται μετὰ εὐλαβείας πολλῆς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὁμιλοῦσι καὶ κατακρίνουσιν ἡ μία τὴν ἄλλην· ἐνῷ πρέπει νὰ κάθηνται εὐτάκτως καὶ σωφρόνως εἰς τοὺς γάμους, ἐγείρονται καὶ ὀρχοῦνται· ἐκεῖ ὅπου πρέπει νὰ ἀκροάζωνται μεθ’ ἡσυχίας τὴν ψαλμῳδίαν καὶ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Βίου τοῦ ἑορταζομένου Ἁγίου, συνάζονται καὶ χορεύουσι, καὶ τὸ θαυμαστὸν εἶναι ὅτι τὸ ἔχουσι καὶ διὰ ἔπαινον, ποία θὰ στολισθῇ καὶ ποία θὰ χορεύσῃ καλλίτερα.

Βαβαὶ τῆς ἀπωλείας! ἡμεῖς φονεύομεν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν τὴν ψυχήν μας, καὶ δὲν τὸ ἐννοῦμεν, καὶ τὸν Ἡρῴδην θαυμάζομεν, ὅτι ἐφόνευσε τὸν Πρόδρομον! Πόσοι εἶναι καὶ σήμερον, ὅπου διὰ μιᾶς γυναικὸς ἀπόλαυσιν προαιροῦνται τὸν θάνατον; Πόσαι γυναῖκες εἶναι ὅπου καθυποδουλώνονται εἰς ἔρωτα σατανικόν, καὶ φονεύουσι τοὺς ἄνδρας αὐτῶν; Καὶ ὅμως οὐδὲν θηρίον ποιεῖ αὐτό, νὰ φονεύσῃ τὸν σύζυγόν του· μόνον ἡ ἔχιδνα! Ταῦτα δὲ πάντα συμβαίνουσι, διότι δὲν ἔχουν σωφροσύνην καὶ παίδευσιν τὰ παιδία ἀπὸ μικρά, ἀλλὰ συνηθίζουσιν ἀπὸ τοὺς πατέρας τὴν μέθην καὶ ἀπὸ τὰς μητέρας τοὺς χορούς, γινόμενα τῆς ἀπωλείας ὅταν μεγαλώσωσι.

Διὰ τοῦτο πρέπει νὰ παιδεύωνται ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας εἰς διδασκάλους σώφρονας καὶ φρονίμους· μᾶλλον δὲ οἱ πατέρες νὰ γίνωνται διδάσκαλοι τῶν παίδων, νὰ μὴ μεθύωσι, νὰ μὴ προδίδωσι, νὰ μὴ συκοφαντῶσι, νὰ μὴ πορνεύωσι, νὰ μὴ κάμνωσιν ὅσα εἶναι τῆς κολάσεως αἴτια. Ὁμοίως καὶ αἱ μητέρες νὰ γίνωνται παιδαγωγοὶ τῶν θυγατέρων των, νὰ μὴ βλέπωσιν ἐκ τῶν παραθύρων ἔξω εἰς τὰς ὁδούς, νὰ μὴ ὁμιλῶσιν ἀργολογίας, ὅσαι μολύνουσι τὴν ψυχὴν τῶν παρθένων, νὰ μὴ χορεύωσι, νὰ μὴ καταλαλῶσι, καὶ σχεδὸν εἰπεῖν νὰ μὴ κάμνωσιν ὅσα εἶναι σατανικὰ ἔργα. Διότι, ὅταν ἀνατραφῶσι τὰ παιδία μὲ τοιαύτας καλὰς παιδαγωγίας δυσκόλως μετατρέπονται εἰς τὸ κακόν, ὅταν φθάσωσιν εἰς τὴν νόμιμον ἡλικίαν.

Ἡ ψυχὴ τῶν παίδων εἶναι ὡς τὸ καθαρὸν καὶ λευκὸν πανίον, τὸ ὁποῖον εἰς ὅ,τι χρῶμα, βαφῇ ἐξ ἀρχῆς, ἐκεῖνο μένει ἕως τέλους· κἂν θελήσῃ τις νὰ τὸ μεταβάψῃ εἰς ἕτερον χρῶμα, πάντοτε φαίνεται ἡ πρώτη βαφή. Ὁμοίως καὶ τὰ μικρὰ παιδία, ὅταν συνηθίσωσιν εἰς τὴν ἀρετήν, δυσκόλως μετατρέπονται εἰς τὴν κακίαν·


Ὑποσημειώσεις

[1] Μέρος τῆς Τιμίας Κάρας εὑρίσκεται μέχρι τῆς σήμερον θαυματουργοῦν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἐν Ἱεροσολύμοις, ἥτις πληροῦται ἁγιάματος πρὸς μετάδοσιν εἰς τοὺς προσκυνητάς.