Ἅγιον δὲ τὸν ἤξευρεν, ὅτι ἦτο σχεδὸν εἰπεῖν ὅλως δι’ ὅλου ὡς ἄσαρκος, ἐπειδὴ δὲν ἔτρωγε παντελῶς ὅσα ἔτρωγον οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, καθὼς τὸ μαρτυρεῖ καὶ ὁ Χριστὸς εἰς τὸ ια’ (11) κεφάλαιον τοῦ κατὰ Ματθαῖον ἁγίου Εὐαγγελίου· «Ἦλθεν ὁ Ἰωάννης, μήτε ἐσθίων, μήτε πίνων», ἀλλ’ ἔτρωγεν ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον, ὁ δὲ τοιοῦτος ἐγκρατὴς τὸ σῶμα φανερὸν εἶναι ὅτι ἦτο καὶ τῇ ψυχῇ καὶ τῷ πνεύματι καθαρὸς καὶ ἅγιος. Ἔχομεν καὶ τὴν λύσιν τοῦ πέμπτου ζητήματος.
Διὰ δὲ τὸ ἕκτον ζήτημα, διατί, ἀφ’ οὗ τὸν ἐγνώριζε δίκαιον καὶ ἅγιον, καὶ μετὰ καλῆς καρδίας ἤκουσε τοὺς λόγους του, διατί, λέγω, τὸν ἐφόνευσε; Τοῦτο μόνος ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος θὰ τὸ λύσῃ, λέγων τὴν αἰτίαν δι’ ἣν παρεκινήθη ὁ Ἡρῴδης καὶ τὸν ἀπεκεφάλισεν. Ὅθεν ἂς ἀκούσωμεν τοὺς λόγους του.
«Καὶ γενομένης ἡμέρας εὐκαίρου, ὅτε Ἡρῴδης τοῖς γενεσίοις αὐτοῦ δεῖπνον ἐποίει τοῖς μεγιστᾶσιν αὐτοῦ καὶ τοῖς χιλιάρχοις καὶ τοῖς πρώτοις τῆς Γαλιλαίας, καὶ εἰσελθούσης τῆς θυγατρὸς αὐτῆς τῆς Ἡρῳδιάδος καὶ ὀρχησαμένης καὶ ἀρεσάσης τῷ Ἡρώδῃ καὶ τοῖς συνανακειμένοις, εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ κορασίῳ· αἴτησόν με ὃ ἐὰν θέλῃς, καὶ δώσω σοι, καὶ ὤμοσεν αὐτῇ ὅτι ὃ ἐάν με αἰτήσῃς δώσω σοι, ἕως ἡμίσους τῆς βασιλείας μου».
Ὡς γνωστόν, συνήθειαν εἶχον οἱ παλαιοὶ βασιλεῖς οἱ μὲν νὰ ἑορτάζωσι τὴν ἡμέραν, καθ’ ἣν ἐγεννήθησαν, οἱ δὲ τὴν ἡμέραν, καθ’ ἣν ἐκάθησαν εἰς τὸν βασιλικὸν θρόνον ὡς εὐτυχισμένας ἡμέρας. Τοῦτο δὲ ἦτο πλάνη καὶ ἀφορμὴ πρὸς ματαίαν δαπάνην. Κατ’ αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἡμέραν καὶ ὁ Ἡρῴδης πανηγυρίζων τὰ γενέθλιά του ἐφίλευε τοὺς ἄρχοντας καὶ τοὺς χιλιάρχους καὶ τοὺς πρώτους τῆς Γαλιλαίας, ὅτι αὐτῆς μόνης ἐτετράρχει τότε. Ὦ συμποσίου μισητοῦ, παρανομίας καὶ φόνου πεπληρωμένου! ὦ θέατρον σατανικόν! ὦ χόρευμα παράνομον, καὶ δωρεὰ τούτου παρανομωτέρα! ὦ τράπεζα πλήρης αἱμάτων! εἴθε νὰ μὴ ἐγεννᾶσο, Ἡρῴδη, διὰ τὸν φόνον ὅπου ἔκαμες, διότι τὸν λύχνον τοῦ φωτὸς ἔσβεσας, τὸν δίκαιον ἠδίκησας, τὸν Ἅγιον ἐθανάτωσας! Τὰ θηρία τὸν ηὐλαβοῦντο εἰς τὴν ἔρημον, καὶ σὺ δὲν τὸν ηὐλαβήθης νὰ μὴ τὸν φονεύσῃς, ἀλλὰ τὸν ἐφόνευσας διὰ μιᾶς ἀσέμνου κόρης τὴν ὄρχησιν! Ὁ κόσμος ὅλος δὲν ἦτο ἀντάξιος τῆς τιμίας κεφαλῆς του, καὶ σὺ τὴν ἐχάρισες δι’ ἓν χόρευμα! Δὲν ἀκούεις τὸν Σολομῶντα, λέγοντα εἰς τὸ ε’ (5) κεφάλαιον τῶν Παροιμιῶν· «Μὴ πρόσεχε φαύλῃ γυναικί· μέλι γὰρ ἀποστάζει ἀπὸ χειλέων γυναικὸς πόρνης, ἣ πρὸς καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα, ὕστερον μέντοι πικρότερον χολῆς εὑρήσεις καὶ ἠκονημένον μᾶλλον μαχαίρας διστόμου»· καὶ πάλιν εἰς τὸ ιη’ (18), «Ὁ κατέχων μοιχαλίδα, ἄφρων καὶ ἀσεβής».