Ἦλθον δὲ καὶ πεντήκοντα Χαλδαῖοι ἀστρολόγοι καὶ μάντεις σπουδαῖοι καὶ ἔμπειροι, τοὺς ὁποίους ὁ βασιλεὺς Ἀβεννὴρ παρεκάλεσε νὰ ἴδωσιν εἰς τὰς προφητικὰς καὶ μαγικὰς βίβλους των περὶ τοῦ τέκνου του τί ἄνθρωπος ἤθελε κατασταθῆ· οἱ δὲ μάντεις, διασκεψάμενοι, ἀπεκρίθησαν, ὅτι ἔμελλε νὰ γίνῃ ὁ σοφώτερος καὶ πλουσιώτερος βασιλεὺς ἐξ ὅσων ἐξουσίασαν πρότερον.
Πρόρρησις διὸ τὴν προκοπὴν τοῦ παιδός.
ΕΙΣ δὲ ἀστρολόγος, σοφώτερος τῶν ἄλλων, Θευδᾶς ὀνόματι, γνωρίσας ἀκριβῶς τὴν ἀλήθειαν, εἶπεν εἰς τὸν βασιλέα Ἀβεννήρ· «Καθὼς οἱ ἀστέρες μοῦ δεικνύουσιν, ἡ προκοπὴ τοῦ παιδὸς θέλει εἶναι εἰς βασιλείαν μεγαλοπρεπεστέραν ἀπὸ τὴν ἰδικήν σου, καὶ νομίζω ὅτι θὰ ταχθῇ εἰς τὴν λατρείαν τῶν Χριστιανῶν». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἀβεννὴρ ἐλυπήθη καὶ εἶπεν· «Ἄραγε, σοφώτατε ρῆτορ, δὲν ἠμποροῦμεν νὰ κάμωμεν τρόπον νὰ μὴ γίνῃ τὸ τέκνον μου Χριστιανός;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Ὅσα οἰκονομεῖ ὁ Θεὸς καὶ προλέγουσιν οἱ ἀστέρες δὲν δύνανται νὰ ἐμποδίσουν οἱ ἄνθρωποι. Πλὴν πρόσταξον νὰ κτίσουν εἰς ἐρημικὸν τόπον ἓν παλάτιον, καὶ ὅταν ἀπογαλακτισθῇ τὸ τέκνον σου, νὰ τὸ ἐγκαταστήσῃς ἐκεῖ μὲ διδασκάλους καὶ ὑπηρέτας νέους, ἀπὸ δέκα πέντε ἕως εἴκοσι χρόνων καὶ ἀνάθεσον τὴν προστασίαν καὶ τὴν φροντίδα του εἰς ἕνα ἄρχοντα, ὅστις νὰ σὲ ἀγαπᾷ καὶ εἰπὲ νὰ μὴ τολμήσῃ τις νὰ τοῦ ἀναφέρῃ περὶ Χριστοῦ, οὔτε ὅτι ἀποθνῄσκει ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἂς τοῦ λέγουν διηγήσεις εὐχαρίστους, ὥστε νὰ τὸν φυλάττουν πάντοτε εἰς εὐθυμίαν. Ὅταν δὲ ἔλθῃ εἰς ἡλικίαν, νύμφευσον αὐτὸν μὲ τὴν ὡραιοτέραν γυναῖκα. Καὶ ὅταν γνωρίσῃ τὴν ἡδονὴν τῆς σαρκός, δὲν γίνεται πλέον Χριστιανός, διότι ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ ὁρίζει σωφροσύνην καὶ ἄσκησιν».
Ἀνατροφὴ καὶ παιδεία τοῦ Ἰωάσαφ.
ΑΥΤΑ ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ηὐχαρίστησε τὸν φιλόσοφον, καὶ ἀφοῦ ἔπραξεν ὅσα τὸν συνεβούλευσεν, ἐκίνησε μέγαν διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, προστάξας νὰ θανατώνουν αὐτοὺς μὲ σκληρὰ βασανιστήρια. Ὁ δὲ υἱὸς αὐτοῦ ἀνετρέφετο εἰς τὸ ἐρημικὸν παλάτιον, ὅταν δὲ ἦλθεν εἰς τὴν παιδικὴν ἡλικίαν ἐμάνθανε γράμματα μὲ σπουδὴν θαυμασίαν ἐκ χάριτος Θεοῦ, ὅστις, προγινώσκων τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ ἀρετήν, τὸν ἐφώτισε καὶ ἔμαθε καλῶς τὴν σοφίαν τῶν Περσῶν καὶ τῶν Ἑλλήνων εἰς ὀλίγον καιρόν. Κατὰ δὲ τὴν τάξιν καὶ τὰς ἀρετὰς τόσον ἔλαμπεν, ὥστε ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ διδάσκαλοι ἐθαύμαζον τὴν πολλήν του σοφίαν καὶ φρόνησιν.