Βασιλεὺς τότε τῆς μὲν Γαλλίας ἦτο ὁ Λουδοβῖκος Ζ’, τῆς δὲ Γερμανίας Κορράδος ὁ Γ’, μετὰ δὲ τὴν ἅλωσιν τῆς Ἐδέσσης [1] τῷ 1146 ὑπὸ τῶν Τούρκων, ἥτις ἦτο τὸ κυριώτερον προπύργιον κατὰ τῶν ἐξ ἀνατολῶν πολεμίων, ἀπεφάσισαν οἱ δύο οὗτοι βασιλεῖς νὰ ἀπέλθωσιν εἰς βοήθειαν τῶν Χριστιανῶν τῆς Συρίας ἐν ἔτει 1147. Ταὐτοχρόνως ἐγένετο εἰς τὰς Ἑλληνικὰς τοῦ Κράτους χῶρας ἐπιδρομὴ τῶν Νορμαννῶν ὑπ’ αὐτὸν τὸν Βασιλέα Ρογῆρον Β’. Ἐκ τῆς συμπτώσεως ταύτης πειθόμεθα ὅτι εἶχε γίνει προηγουμένη συνεννόησις μεταξὺ Κορράδου καὶ Ρογήρου, καὶ ὅτι ὁ μὲν πρῶτος ἐσκόπει τῆς κατάληψιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ δὲ δεύτερος τῇ συμβουλῇ τοῦ πρώτου ἀπεκόμισε πλουσίας λείας ἐκ τῶν χωρῶν τούτων καὶ προεκάλεσε τὴν διάσπασιν τῶν στρατευμάτων τοῦ Βυζαντίου εἰς πολλὰ τοῦ Κράτους σημεῖα.
Τὰς κατὰ τοῦ Βυζαντίου ἐχθρικὰς τοῦ Κορράδου διαθέσεις παρ’ ὅλην τὴν πρὸς τὸν Μανουὴλ συγγένειαν ἀπέδειξεν ἡ μετὰ ταῦτα διαγωγὴ τῶν στιφῶν τῶν ἀγρίων Σταυροφόρων, οἵτινες οὐδαμῶς διέφερον τῶν βαρβάρων Νορμαννῶν. Ἀλλὰ καὶ ἀγαθώτερόν τι δὲν ἠδύνατο νὰ ἀναμένῃ τις ἐξ ἐκείνων, οἵτινες συνῆψαν ρητὴν συνθήκην πρὸς τοὺς ἀγρίους ἐπιδρομεῖς, καθὼς περὶ τούτου πληροφορεῖ ἡμᾶς ὁ ἱστορικὸς τῆς ἐποχῆς Νικήτας ὁ Χωνιάτης. Οἱ Νορμαννοὶ δι’ ἑξήκοντα πλοίων ὥρμησαν κατὰ τῆς Κερκύρας, τὴν ὁποίαν εὐχερῶς κατέλαβον, διότι οἱ πτωχώτεροι δὲν ἀντέστησαν καθὸ βαρέως ἔφερον τοὺς βαρεῖς φόρους τοὺς ὁποίους εἶχεν ἐπιβάλει εἰς αὐτοὺς τὸ Κράτος τοῦ Βυζαντίου. Ὁ ναύαρχος τοῦ στόλου τῶν Νορμαννῶν Ἕλλην τὸ γένος ὀνομαζόμενος Γεώργιος Ἀντιοχεύς, μετὰ τὴν κατάληψιν τῆς Κερκύρας περιέπλευσε τὴν Πελοπόννησον καὶ ἐπεχείρησε νὰ κυριεύσῃ καὶ τὴν Μονεμβασίαν, ἀλλ’ ἀπέτυχε. Μετὰ ταῦτα ὁ ἐπιδρομεὺς αὐτὸς ἐστράφη πρὸς τὰ ὀπίσω καὶ ἐλεηλάτησε τὰ δυτικὰ τῆς Ἑλλάδος παράλια κακοποιήσας τοὺς Ἀκαρνᾶνας καὶ τοὺς Αἰτωλούς. Ἀλλ’ ὁ σκοπὸς τῶν ἐπιδρομέων δὲν εἶχε τελειώσει διὰ τῶν ἐπιχειρήσεων τούτων, διὸ εἰσπλεύσαντες εἰς τὸν Κορινθιακὸν κόλπον ἀπεβιβάσθησαν εἰς Κρίσαν καὶ ἐστράτευσαν κατὰ τῶν Θηβῶν.
Πρὶν ἢ ὅμως περιγράψωμεν τὰ ἐν Θήβαις, συμβάντα, δὲν θεωροῦμεν ἄσκοπον νὰ διατρίψωμεν εἰς τὴν τότε κατάστασιν τῆς πόλεως ταύτης. Ἡ πόλις τῶν Θηβῶν κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἦτο εἰς ὑψίστην ἐμπορικὴν καὶ βιομηχανικὴν ἀκμήν, τὰ μάλιστα δὲ ἐξάκουστος ἦτο διὰ τὴν μεταξουργίαν, τὰ δὲ προϊόντα αὐτῆς ἦσαν πλουσιώτατα καὶ ποικιλώτατα.