Τότε ὥρισεν αὐτὸν ὁ Ἡγούμενος εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς τραπέζης, ὅπου καὶ ὑπηρέτει ἀόκνως καὶ μὲ μεγάλην προθυμίαν. Ὁ δὲ πονηρὸς διάβολος, φθονήσας διὰ τὴν σωτηρίαν του, ἤρχισε πρῶτον νὰ τὸν ἐνοχλῇ μὲ λογισμούς, τόσον σφοδρῶς, ὥστε δὲν ἠδύνατο καθόλου νὰ ἡσυχάσῃ. Ἐξομολογηθεὶς ὅμως καὶ ἐπικαλεσθεὶς τὸ σωτήριον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ τῆς Θεοτόκου, ἐνίκησε τὸν πειράζοντα. Ἀλλ’ ὁ πονηρὸς διάβολος, νικηθεὶς εἰς τὸν πόλεμον τῆς προσβολῆς τῶν λογισμῶν, ἐπετέθη διὰ νυκτὸς κατὰ τῆς φαντασίας τούτου τοῦ Ὁσίου καὶ οὕτω τοῦ ἐφάνη ὅτι μεταβὰς εἰς καφενεῖον φίλου του Ἀγαρηνοῦ, ἐνῷ οὗτος πρότερον τοῦ ἔκαμνε πολλὰς περιποιήσεις, τώρα οὐδὲ ἐστράφη διὰ νὰ τὸν ἴδῃ, ἄλλοι δέ τινες Ἀγαρηνοί, καθήμενοι ἐκεῖ πλησίον, ἔλεγον εἰς τὸν καφεπώλην· «Δὲν ὁμιλεῖς εἰς τὸν φίλον σου;».
Τότε ἐκεῖνος, στραφεὶς δῆθεν πρὸς αὐτόν, εἶπε· «Φίλε, πῶς ἦλθες εἰς τοιαύτην κατάστασιν καὶ τίνος ἕνεκεν ἔφυγες ἀπὸ τὸν ἀφέντην σου καὶ ἦλθες εἰς τοὺς Μοναχοὺς νὰ ταλαιπωρῆσαι; Δὲν μᾶς λυπεῖσαι, φίλε, διότι τόσον ἐκοπιάσαμεν ἵνα σὲ καταστήσωμεν εὐτυχῆ, τώρα δὲ μᾶς ἀφήνεις διὰ νὰ ὑπάγῃς μετὰ τῶν θανασίμων ἐχθρῶν μας;». Ἐνῷ δὲ ταῦτα ἔλεγεν ὁ καφεπώλης, συνέκλαιον μετ’ αὐτοῦ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι φαινόμενοι ὡς Ἀγαρηνοί, εἰς τὴν πραγματικότητα ὅμως δαίμονες, τόσον ὥστε καὶ αὐτὸς ὁ Ἀθανάσιος ἐδάκρυσεν. Ὅτε δὲ ἐξύπνησε μὲ τὸν ἦχον τοῦ κώδωνος, τὴν ἕκτην ὥραν τῆς νυκτός, ἦσαν οἱ ὀφθαλμοί του δακρυσμένοι καὶ ἐθαύμαζε τὶ νὰ ἦτο τὸ ὄνειρον. Κατόπιν ἐξελθὼν τοῦ κελλίου του καὶ εὑρισκόμενος ἔξω τοῦ δώματος τοῦ πρὸς τὴν θάλασσαν, εἶδεν ὀφθαλμοφανῶς ἄνθρωπόν τινα καθήμενον εἰς τὴν παραλίαν καὶ ρίπτοντα πετράδια εἰς τὴν θάλασσαν. Ἐκπλαγεὶς τότε ἔλεγε μὲ τὸν λογισμόν του· «Τί ἆρά γε ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος οὗτος τοιαύτην ὥραν ἔξω τῆς Μονῆς;». Ὁ δὲ φαινόμενος, στραφείς, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Τὶ νομίζεις λοιπόν; Ἐδῶ θὰ σὲ ἀφήσω;». Ταῦτα δὲ εἰπών, ἔρριψε κατ’ αὐτοῦ μίαν πέτραν, ἥτις ἀφοῦ διῆλθε πλησίον τῆς κεφαλῆς του, ἔκρουσε τὸν τοῖχον. Ὡς εἶδε τοῦτο ὁ Ἀθανάσιος, ἐννόησε τί ἐδήλου τὸ ὄνειρον καὶ τὶ ἐσήμαινον οἱ λογισμοί του. Ὅθεν εἰσελθὼν εὐθὺς εἰς τὸ κελλίον του ἔπεσε κατὰ γῆς καὶ ἐδέετο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου νὰ λυτρωθῇ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ διαβόλου, ἵνα μὴ δυνηθῇ ὁ διάβολος νὰ τὸν ἐξώσῃ ἀπὸ τὸ Κοινόβιον. Μετὰ δὲ μακρὰν προσευχὴν ἠσθάνθη γαλήνην τινὰ, οἱ δὲ πονηροὶ λογισμοὶ διεσκεδάσθησαν.