Ἐνῷ δὲ ἐπορεύοντο εἰς ὁδὸν εἰς τὴν ὁποίαν ἦσαν μνημεῖα τουρκικά, κρατήσας αἴφνης ὁ βάρβαρος τον νέον ἔσυρεν αὐτὸν εἰς τὰ ἐνδότερα τοῦ πολυανδρίου [2] καὶ εὐθὺς ἀνασπάσας τὴν μάχαιραν ἐπεχείρει νὰ τὸν φονεύσῃ. Καὶ πρῶτον μὲν ἐνέπηξεν αὐτὴν εἰς τὰ ψαχνὰ τοῦ νέου, ὅπου ἀρκετὰ τὸν ἐπλήγωσε, κατόπιν δὲ τὴν ἔφερεν εἰς τὸν τράχηλον. Ἐκπλαγεὶς τότε ὁ νέος διὰ τὸ ἐξαφνικὸν καὶ ἀνέλπιστον τοῦτο ἐπιχείρημα παρεκάλει αὐτὸν περίφοβος, θρηνῶν καὶ ἐνθυμίζων εἰς αὐτὸν τὰς παλαιὰς ἐκδουλεύσεις του. Ἐκεῖνος ὅμως ἀπεκρίθη, ὅτι τοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν ἀφήσῃ ζωντανόν, ἐπειδὴ τὸν ἐπλήγωσε καὶ ἐφοβεῖτο τὴν ἐξουσίαν, ἐκτὸς μόνον ἐὰν ἐγίνετο ὁμόπιστός του. Προσέθεσε δὲ καὶ ταῦτα· «Εἰπὲ μόνον ὅτι γίνεσαι Τοῦρκος καὶ νὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερον». Νομίσας τότε ὁ νέος, ὅτι ἡ μαρτυρία ἐκείνου δὲν ἴσχυε, διότι ὅλοι τὸν ἐγνώριζον ὡς ψεύστην καὶ κακοποιόν, εἶπε καθ’ ἑαυτόν· «Ἂς εἴπω τώρα τὸν λόγον αὐτὸν διὰ νὰ λυτρωθῶ ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ αἱμοβόρου τούτου καὶ αὔριον τὸν ἀρνοῦμαι καὶ οὕτω ἀναχωρῶ». Ὁ δὲ τοιοῦτος λογισμὸς ἦτο τοῦ σατανᾶ, ἵνα ἐξωθήσῃ αὐτὸν νὰ ἐξομόσῃ. Ὅθεν ἐξεφώνησε, φεῦ! ὅτι γίνεται Ὀθωμανὸς καὶ τοιουτοτρόπως ὁ Ἀθανάσιος ἔγινε πρὸς ὥραν ἀλλότριος τῆς ἀθανασίας· τὸ ἀρνίον τοῦ Χριστοῦ ἔγινε δοῦλος ἐλεεινὸς τοῦ διαβόλου. Διότι ὁ ἀσεβέστατος ἐκεῖνος εὐθὺς τὸν ἠσπάσθη καὶ μὲ ὀθωμανικὸν ὄνομα τὸν ὠνόμασε, φρονῶν, ὡς φαίνεται, ὅτι ἡ κατόπιν βίας καὶ τυραννίας διὰ μόνου τοῦ στόματος ὁμολογία ἦτο εὐπρόσδεκτος εἰς τὸν Θεόν· ἦτο δὲ τότε ὥρα ἕκτη τῆς νυκτός, δηλαδὴ μεσονύκτιον, ὁπότε ὡς ἦτο φυσικὸν πάντες ἐκοιμῶντο, ὁ δὲ ἀσεβὴς ἠγρύπνει μὲ τὸν σκοπὸν νὰ προσφέρῃ θυσίαν εἰς τὸν σατανᾶν. Ὅθεν περιχαρῶς, ἂν καὶ εἰς τοιαύτην προκεχωρημένην ὥραν τῆς νυκτός, ἔφερεν αὐτὸν εἱς τὸ κριτήριον καὶ ἀμέσως ἔπεμψε καὶ ἐξύπνησε τὸν κριτὴν μὲ πολλὴν βίαν. Ὁ δέ, ἐγερθεὶς καὶ μαθὼν ταῦτα, ὑπερεχάρη διότι ἦτο ὁ αὐτὸς περὶ τοῦ ὁποίου εἴπομεν ἀνωτέρω.
Ὁ δὲ νέος, στρέφων ἔνθεν κἀκεῖθεν, δὲν ἔβλεπεν οὐδὲ ἕνα Χριστιανόν, ἀλλὰ κύνες πολλοὶ περιεκύκλωσαν αὐτὸν καὶ μὲ πολλὴν ἐπιμονὴν ἔλεγον εἰς αὐτὸν νὰ ἐκφωνήσῃ τὴν ὀλεθρίαν ὁμολογίαν τῆς θρησκείας των. Αὐτὸς δὲ πάλιν εἶπε καθ’ ἑαυτόν, συνεργείᾳ βεβαίως τοῦ σατανᾶ· «Ἂς εἴπω καὶ τώρα τὰ αὐτά, καὶ ἔπειτα κατὰ τὴν νύκτα ταύτην φεύγω καὶ κρύπτομαι». Ἀπὸ τῆς στιγμῆς ταύτης ὅμως δὲν ἄφησαν πλέον αὐτὸν μόνον ἕως οὗ καὶ τὴν ἄνομον περιτομὴν ἐνήργησαν ἐπ’ αὐτοῦ.