Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ τοῦ Ἐσφιγμενίτου.

Μετ’ ὀλίγας ὅμως ἡμέρας ἀσθενήσας βαρέως ἐλυπεῖτο, φοβούμενος μήπως ἀποθάνῃ εἰς τὴν ἀσέβειαν, ἀλλ’ ἀναλαβὼν, ἐλέει Θεοῦ, ἐζήτησεν ἄδειαν παρὰ τοῦ αὐθέντου του, ἵνα ἀπέλθῃ εἰς τὴν πατρίδα του, διὰ νὰ ἴδῃ δῆθεν τὴν μητέρα καὶ τοὺς ἀδελφούς του. Ὁ δὲ Ἀγαρηνός, δηλώσας διὰ γραμμάτων τὴν ὑπόθεσιν εἰς τοὺς ἐκεῖ ὁμοπίστους του, ἔδωσεν εἰς αὐτὸν τὴν ἄδειαν νὰ ἀναχωρήσῃ.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασεν ὁ νέος εἰς τὴν Αἶνον δὲν ἔκρινεν εὔλογον ἀμέσως ἀπὸ τὴν πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς του νὰ προσδράμῃ εἰς τὸν λιμένα τῆς σωτηρίας του, τὸν Ἄθω, ἀλλ’ ἀπελθὼν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν Αἶνον, ὅπου ἀφήσας εἰς τὴν μητέρα του ὅ,τι εἶχε πρὸς παρηγορίαν αὐτῶν, προσεποιήθη ὅτι ἐσυγχύσθη μὲ αὐτοὺς καὶ μεταβὰς εἰς τὸν κριτὴν ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ γράμμα, ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς οὔτε αὐτὸς θὰ ἔχῃ αὐτοὺς γονεῖς καὶ ἀδελφούς, οὔτε ἐκεῖνοι υἱὸν καὶ ἀδελφόν, οὔτε νὰ μετέχῃ οὗτος ἢ ἐκεῖνοι νὰ μετέχωσι τῶν ἑκάστου πραγμάτων. Ἔπειτα ἐπέστρεψεν πάλιν εἰς Σμύρνην πρὸς τὸν αὐθέντην του καὶ ἔμεινεν ὀλίγον καιρὸν μετ’ αὐτοῦ. Συγχυσθεὶς ὅμως μετ’ αὐτοῦ διὰ οἰκονομικὴν διαφοράν, ὀλίγον ἔλειψε νὰ φονευθῇ ὑπ’ ἐκείνου, κτυπηθεὶς διὰ ξύλου καὶ μαχαίρας. Τοῦτο τὸ συμβὰν ἔδωκεν αἰτίαν εἰς τὸν νέον νὰ ἀναχωρήσῃ ὅπου βούλεται, ἄνευ τινὸς ὑποψίας· καὶ τὴν πρώτην νύκτα τῆς ἐνάρξεως τῆς μυσαρᾶς ἐκείνων νηστείας, ἀνεχώρησε διὰ θαλάσσης καὶ ἔκτοτε ἤρχισε νὰ ἐγείρεται ἐκ τοῦ πτώματος, ἀναλαβὼν πάλιν τὸ ὄνομά του Ἀθανάσιος, τὸ καθ’ αὐτό, ὅπερ ἔλαβε κατὰ τὴν ὥραν τοῦ θείου Βαπτίσματος.

Μετὰ ὅμως τὴν ἐκ Σμύρνης φυγὴν του ἐδοκίμασεν ὁ νέος πολλοὺς κινδύνους ἐπ’ ἀρκετὸν καιρὸν καὶ ἠναγκάσθη νὰ ταξιδεύῃ ἀπὸ τόπου εἰς τόπον. Διότι ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος αὐθέντης του, ὅταν ἠννόησε τὴν φυγήν του, ἐσυκοφάντησεν αὐτόν, ὅτι τοῦ ἔκλεψεν ἱκανὴν ποσότητα χρημάτων καὶ λαβὼν ἔγγραφον ἐξουσίαν παρὰ τῆς διοικήσεως, περιήρχετο διαφόρους τόπους ζητῶν αὐτόν. Ἀλλ’ αὐτός, διασωθεὶς τῇ τοῦ Θεοῦ βοηθείᾳ ἦλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐνδεδυμένος μὲ ἱμάτια πενιχρὰ χριστιανικά. Καὶ πρῶτον μὲν ἐπεσκέφθη Μοναστήριά τινα καὶ Σκήτας, ἐξομολογούμενος εἰς πολλοὺς Πνευματικοὺς καὶ ζητῶν καταφύγιον· ἔπειτα δέ, μὲ συμβουλὴν Πνευματικοῦ τινος ἐναρέτου, ἦλθεν εἰς τὸ ἱερὸν Κοινόβιον τοῦ Ἐσφιγμένου, ὅπου τὸν ἐδέχθη ὁ Ἡγούμενος Εὐθύμιος, ἀφοῦ πρότερον τὸν ἐξωμολόγησεν εἰλικρινῶς καὶ ἐγνώρισεν ὅλα τὰ κατ’ αὐτόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Αἶνος εἶναι ἀρχαιοτάτη πόλις τῆς Θρᾴκης παρὰ τὰς ἐκβολὰς τοῦ ποταμοῦ Ἕβρου, κτισμένη ἐπὶ χερσονήσου εὑρισκομένης ἐντὸς τῆς λιμνοθαλάσσης Στεντορίδος. Ἀπὸ τοὺς πρώτους Χριστιανικοὺς χρόνους ἦτο ἕδρα Ἐπισκοπῆς, βραδύτερον Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ κατὰ τοὺς τελευταίους πρὸ τῆς ἐκεῖθεν ἀναχωρήσεως τῶν Ἑλλήνων χρόνους Μητροπόλεως. Ἡ Αἶνος ἐπανῆλθε ὑπὸ τὴν Τουρκικὴν κατοχὴν κατὰ τὸ ἔτος 1922, εὑρίσκεται δὲ νῦν ἐν παρακμῇ.

[2] Πολυάνδριον· νεκροταφεῖον.

[3] Ἡ πέμπτη ὥρα τῆς ἡμέρας ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν 11ην π.μ.

[4] Νατουραλισταί, περὶ ὧν ἐνταῦθα γίνεται λόγος, καλοῦνται οἱ ὁπαδοὶ τοῦ Νατουραλισμοῦ. Ὁ Νατουραλισμὸς (naturalismus) ἀποδίδεται ἑλληνιστὶ μὲ τὴν λέξιν φυσιοκρατία. Πρόκειται δηλαδὴ ἐν ὀλίγαις λέξεσι περὶ φιλοσοφικῆς θεωρίας, ἥτις ὡς μοναδικὴν ἀρχὴν τῶν ἐν τῷ κόσμῳ ὄντων, φαινομένων καὶ γεγονότων ἀναγνωρίζει τὴν φύσιν. Διὰ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς θεωρίας ταύτης θεὸς εἶναι ἡ φύσις. Ἂς ἐξηγήσουν ὅμως οἱ κύριοι οὗτοι πῶς συμβαίνει ὥστε ὀστέα γυμνὰ καὶ ἀπεξηραμμένα νὰ ἀναβλύζουσιν ἰάματα καὶ μύρα πανεύοσμα;

[5] Βολταιρισταὶ καλοῦνται οἱ ὀπαδοὶ τῶν δοξασιῶν τοῦ Βολταίρου. Ὁ Βολταῖρος ὑπῆρξεν ὀνομαστὸς Γάλλος συγγραφεὺς καὶ ποιητὴς ἀκμάσας κατὰ τὸν ΙΗʹ (18ον) αἰῶνα. Ὑπῆρξε πολέμιος τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ἔγραψε πολλὰ κατὰ τοῦ Κλήρου. Διὰ λόγους σκοπιμότητος οὐδέποτε ὡμολόγησεν ἑαυτὸν ἄθεον, ἀλλ’ οὔτε καὶ πιστόν. Εἰς τὰ συγγράμματά του ἔγραφεν· «Εἴμεθα ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι μηχαναί, ἀλλὰ σκεπτόμεναι μηχαναὶ δημιουργημέναι ἀπὸ τὸν αἰώνιον γεωμέτρην (l’ éternel géometre)». Ὁ Κλῆρος τῆς πατρίδος του κατεπολέμησε τὸν Βολταῖρον διὰ τὰ ἀντιχριστιανικὰ καὶ ἀντικληρικὰ κηρύγματά του. Εἰς τὰς παραμονὰς τοῦ θανάτου του ἐγένετο προσπάθεια συνδιαλλαγῆς του μετὰ τῶν θανασίμων ἐχθρῶν του, τῶν Κληρικῶν, ἀλλ’ ὁ Βολταῖρος ἀπέρριψε πᾶσαν πρότασιν. Ὀλίγον πρὶν ἐκπνεύσῃ τοῦ προσεκόμισαν πρὸς ὑπογραφὴν ὁμολογίαν πίστεως, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν ἀπέρριψε εἰπών· «Laissez moi monrir en paix!» (ἀφῆστε με νὰ πεθάνω ἐν εἰρήνῃ). Καὶ οὕτως ἀπέθανεν ὡς ἐχθρὸς τῆς εὐσεβείας καὶ τοῦ Κλήρου. Ἐν προκειμένῳ βολταιρισταὶ νοοῦνται οἱ κατ’ ἐπίφασιν Χριστιανοί, οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Ἱερὸν Κλῆρον.

[6] Βλέπε περὶ τούτου ἐν σελ. 181-183 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου.

[7] Τὸ ἐν λόγῳ ἐνσφράγιστον γράμμα τῶν ἐπιτρόπων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ προὐχόντων δημογερόντων τῆς πόλεως Σμύρνης τὸ ἐκδοθὲν πρὸς πίστωσιν τῆς γνησιότητος τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἀγαθαγγέλου, ἐπικεκυρωμένον μὲ τὴν ἐπιγραφὴν τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Σμύρνης Ἀθανασίου, ἔχει ὡς ἑξῆς:

†Ὁ Σμύρνης Ἀθανάσιος ἐπιβεβαιοῖ. «Δηλοποιεῖται διὰ τοῦ παρόντος δημοσίου ἐνδεικτικοῦ γράμματος, ὅτι κατὰ δικαίαν αἴτησιν τοῦ Καθηγουμένου Κυρίου Ἀγαθαγγέλου Ἱερομονάχου μετὰ τῶν συναδέλφων αὐτοῦ τοῦ Κοινοβίου Ἐσφιγμένου, διὰ γράμματος αὐτῶν ἐκδοθέντος τῇ δεκάτῃ τοῦ λήγοντος Φεβρουαρίου εἰς τὸ νὰ παραδώσωμεν πρὸς ἐπὶ τούτῳ ἀπεσταλμένου συναδέλφου αὐτῶν ὁσιολογιωτάτου Κυρίου Μακαρίου, ἐκ τῶν ἁγίων Λειψάνων τοῦ ἐν ταύτῃ τῇ πόλει πρὸ χρόνων καρατομηθέντος Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἀγαθαγγέλου, ὡς θεωρουμένου ἡμετέρου γνησίου ἀδελφοῦ καὶ συμμονάζοντος, διετάξαμεν διὰ συναινέσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιερέως Ἁγίου Σμύρνης Κυρίου Ἀθανασίου, τοὺς Κυρίους ἐπιτρόπους τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου καὶ παρέδωκαν ἐκ τῶν εἰς τὸ ταμεῖον τῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας ἁγίων Λειψάνων, ὄντων τοῦ ρηθέντος Νεομάρτυρος, τὴν τιμίαν δεξιὰν χεῖρα καὶ πόδα, τὴν μίαν πλευρὰν καὶ τὴν τιμίαν Κάραν, διὰ νὰ μεταφέρῃ ταῦτα εἰς τὸ ρηθὲν Κοινόβιον, ἅτινα ὁμολογοῦμεν καὶ βεβαιοῦμεν ἡμεῖς τε καὶ οἱ μνησθέντες ἐπίτροποι, ὅτι ἀναμφιβόλως καὶ ἀδιστάκτως γνήσια Λείψανα τοῦ μνησθέντος Νεομάρτυρος. Ὅθεν εἰς ἔνδειξιν ἐγένετο τὸ παρὸν δημόσιον ἔγγραφον, ὑπογεγραμμένον παρὰ τῶν μνησθέντων ἐπιτρόπων καὶ παρ’ ἡμῶν τῶν δημογερόντων, ἐπικυρωμένον δὲ καὶ παρὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου ἡμῶν Ἀρχιερέως, ἵνα ἔχῃ τὸ κῦρος καὶ τὴν ἰσχὺν ἐν παντὶ καιρῷ. Τῇ 29ῃ Φεβρουαρίου 1844, οἱ Δημογέροντες τῆς πόλεως Σμύρνης καὶ οἱ Ἐπίτροποι τοῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐν Σμύρνῃ, Ν. Μανδᾶς, Ἰωάν. Τζοκμαγιόπουλος, Ἰωάν. Μαϊμαροῦγλος, Νικόλαος Δ. Κούτπας, Δημήτριος Ταχμιντζῆς.» [Σφραγὶς τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου] [Σφραγὶς τοῦ κοινοῦ τῆς πόλεως Σμύρνης].