Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ΣΥΜΕΩΝ ὁ Ἡγούμενος τῆς ἐν Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου, ὁ μονοχίτων καὶ ἀνυπόδητος, ὁ καὶ κτίτωρ τῆς ἐν τῷ ὄρει τοῦ Φλαμουρίου Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ταῦτα τὰ ὁποῖα ἐγράψαμεν, γνωρίζομεν ἐξ ἀκοῆς ἀπὸ πιστοὺς ἀνθρώπους, οἵτινες ὀφθαλμοφανῶς τὰ εἶδον καὶ τὰ διηγήθησαν εἰς ἡμᾶς, ἀπὸ τούτων δὲ δύναται νὰ βεβαιωθῇ ἕκαστος, ὅτι ἀληθῆ καὶ ἀδιάψευστα εἶναι τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου.

Αὗται εἶναι αἱ κατὰ Θεὸν ἀρεταὶ καὶ οἱ ὑπὲρ φύσιν ἀγῶνες τοῦ Ἁγίου τούτου Συμεὼν τοῦ Νέου. Εἰς ἡμᾶς δὲ τὰ πνευματικὰ αὐτοῦ τέκνα, οἵτινες ἀνελάβομεν τὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, καθὼς καὶ τὸ ἐλαφρὸν φορτίον τοῦ Χριστιανικοῦ βίου καὶ τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς, ὑποσχεθέντες νὰ εἴμεθα ἔξω σαρκὸς καὶ κόσμου καὶ νὰ ὑποτάξωμεν τὸ χεῖρον, δηλονότι τὸ σῶμα μας, εἰς τὸ κρεῖττον, τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ ψυχὴ καὶ μάλιστα νὰ ὀνομαζώμεθα τοιούτου Ἁγίου ἀνδρὸς ὑποτακτικοὶ καὶ πιστοὶ φύλακες τῶν θείων αὐτοῦ ἐντολῶν, πρέπον εἶναι νὰ γίνωμεν μιμηταὶ τῶν θεαρέστων ἔργων του, ἂν καὶ τοῦτο δὲν εἶναι τόσον εὔκολον καὶ νὰ προσπαθήσωμεν νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν ἄκραν ἀπάθειαν καὶ τὴν τελειότητα τῆς ἀρετῆς, ἵνα δεκαπλασιάσωμεν, ὡς ἐκεῖνος ὁ μακάριος, τὸ τάλαντον, τὸ ὁποῖον προσεφέρθη εἰς αὐτὸν διὰ τοὺς μεγάλους ἀγῶνας καὶ πολέμους τοὺς ὁποίους ὑπέμεινεν, ἤτοι ψῦχος, καύσωνας, παγετοὺς τοῦ χειμῶνος, ὁλονυκτίους στάσεις, ἐγρηγόρσεις, νηστείας, προσβολὰς καὶ ἐπηρείας σατανικάς, ἐπιβουλὰς καὶ καταδρομὰς ἀνθρώπων, μάστιγας καὶ ὅσα ἄλλα ἀνεκδιήγητα χαλεπά.

Ἀλλ’ ἂν δὲν δυνάμεθα νὰ φθάσωμεν τὴν τελειότητα ἐκείνου, ὅμως ἀρκεῖ εἰς ἡμᾶς καὶ τὸ νὰ μὴ παραβῶμεν τὰς προσταγὰς καὶ τὰς ἐντολὰς τὰς ὁποίας εἰς ἡμᾶς κατέλιπεν ὡσὰν παρακαταθήκην. Καὶ ἂν δὲν ἔλθωμεν καὶ εἰς τὴν ἄκραν τῆς ἀρετῆς τελειότητα, ἀρκεῖ τοὐλάχιστον νὰ μὴ νικώμεθα ἀπὸ τὰ πάθη τοῦ σώματος. Ἂν δὲ ἀκόμη δὲν πολλαπλασιάσωμεν τὸ τάλαντον, ἂς τὸ διπλασιάσωμεν τοὐλάχιστον καὶ ἂς μὴ στέρξωμεν νὰ τὸ κρύψωμεν εἰς τὴν γῆν, ἵνα οὕτω φανῶμεν ἀχρεῖοι δοῦλοι καὶ οἰκονόμοι κακοί, πρᾶξις διὰ τὴν ὁποίαν ἀσφαλῶς θὰ ἠθέλομεν κατακοιθῆ ἐν τῇ φοβερᾷ ἐκείνῃ ἡμέρᾳ. Ἂν δὲ ἐκεῖνος, ἀκτήμων, μονοχίτων, ἀνυπόδητος, ἄοικος καὶ χωρὶς στρωμνήν, ταῦτα τὰ θαυμάσια ἐπετέλεσεν, ἡμεῖς τοὐλάχιστον ἂς μὴ πλεονεκτῶμεν, ἂς μὴ ἀποθησαυρίζωμεν διπλᾶ καὶ τριπλᾶ ἐνδύματα, σκεπάσματα, κελλία, στρωμνὰς ἢ ἄλλα μάταια καὶ περιττά, τὰ ὁποῖα ὄχι μόνον εἰς τοὺς μονάζοντας δὲν εἶναι ἀπαραίτητα, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους γενικῶς τοὺς Χριστιανούς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Γεν. ϛʹ 3, Ψαλμ. ρεʹ 35.

[2] Ψαλμ. ξζʹ 3.

[3] Προφανῶς ἐνταῦθα νοεῖται τὸ ὄρος Καλλίδρομον καὶ τὰ περὶ αὐτὸ ὑψώματα. Τοῦτο εἶναι ἀνατολικὸς πλόκαμος τῆς Οἴτης ἀπολήγων ἀποτόμως εἰς τὴν παρὰ τὰς Θερμοπύλας θάλασσαν. Ἀπὸ τούτου διέρχεται ἡ Ἀνόπαια στενωπός, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Ἐφιάλτης ὡδήγησε τοὺς Πέρσας εἰς τὰ νῶτα τοῦ Λεωνίδου.

[4] «Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ» (Βʹ Τιμ. βʹ 5).