Νὰ φυλάττωνται δὲ καὶ νὰ μὴ δουλεύωσι τὴν Κυριακήν, ἐπειδὴ εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα ὅπου ἔκτισεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον καὶ ἐπειδὴ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἀνεστήθη ὁ Χριστός· μὲ τὸ νὰ εἶναι δὲ Χριστιανοί, ἀνάγκη εἶναι νὰ τιμοῦν καὶ τὸν αὐθέντην των Χριστὸν μὲ τὴν ἑορτὴν αὐτήν». Λέγει ὁ ἄρχων· «Τὴν Παρασκευὴν ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον ἤ τὴν Κυριακήν;». Καὶ ὁ Ἅγιος ἀπήντησε· «Τὴν Κυριακὴν ἤρχισε τὰ ποιήματά του καὶ τὴν Παρασκευὴν τὰ συνεπλήρωσε. Τὴν Παρασκευὴν ἐσταύρωσαν τὸν Χριστὸν οἱ Ἑβραῖοι καὶ τὴν Κυριακὴν ἀνέστη. Διὰ τοῦτο καὶ τοὺς διδάσκω, διότι τὴν ἡμέραν τὴν ὁποίαν ἐφύλαξε καὶ ἐτίμησεν ὁ Θεὸς πρέπει νὰ τὴν τιμῶμεν καὶ ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι». Εὐθὺς τότε, ὡς ἤκουσεν ὁ ἡγεμὼν τοὺς λόγους τούτους, ἐπρόσταξε νὰ τὸν λύσουν, ἐπὶ πλέον δὲ τοῦ ἔδωσεν ἄδειαν νὰ ὑπάγῃ ὅπου θέλει, ἐκεῖνος δὲ ὁ θεοπροστάτευτος ἀνήρ, ὡς ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν οἰκίαν τοῦ ἄρχοντος, ἐκήρυττε παρρησίᾳ καὶ χωρὶς φόβον τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.

Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, ἐπιστρέψας ὁ Ἅγιος εἰς τὴν Μονήν, εὗρε τοὺς ἀδελφοὺς τοὺς ὁποίους ἄφησεν ἐκεῖ, ἐκεῖνοι δέ, εὐθὺς ὡς τὸν ἀντίκρυσαν, ἐχάρησαν καὶ ηὐφράνθη ἡ ψυχή των, διότι τὸν ἐπανεῖδον πλησίον των. Παραμείνας δὲ ὁ Ἅγιος ὀλίγον καιρὸν ἐκεῖ, ἐκούρευσε καὶ ὅσους ἀδελφοὺς εὗρεν εἰς τὸ Φλαμούριον. Ἐπειδή, λόγῳ τῆς φήμης του, πολλοὶ προσέτρεχον ἐκεῖ καὶ ἀπὸ ἐκείνους ἐξελέγοντο οἱ κατάλληλλοι διὰ τὴν μοναδικὴν πολιτείαν, οἵτινες καὶ παρέμενον μετ’ αὐτοῦ ὑποτασσόμενοι. Ἀκόμη δὲ καὶ ὅσους ἄλλους ἀδελφοὺς ἠκολούθουν τὸν ἀοίδιμον τοῦτον Ἅγιον Συμεὼν ἢ ἀπὸ τὰς Ἀθήνας, ἢ ἀπὸ τὴν Εὔβοιαν, ἢ ἀλλαχόθεν, ὅλους τούτους τοὺς ἔκαμε Μοναχοὺς καὶ τοὺς ἐτακτοποίησεν εἰς τὰ τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας καθήκοντα καὶ καθωδήγησε τούτους τίνι τρόπῳ νὰ μετέρχωνται τὸν μοναδικὸν βίον. Καὶ πάλιν ὅμως τοὺς ἄφησε, διότι μετέβη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὅπου μετὰ περισσῆς ἀγάπης καὶ πλείστων περιποιήσεων ἐδέχθη τοῦτον ὁ τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ ἐκεῖ λοιπὸν κηρύττων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ἐπέστρεψε πολλοὺς ἀπὸ τὴν πλάνην καὶ τὴν ἀσέβειαν, καθοδηγήσας τούτους εἰς μεγάλην θεογνωσίαν, ἵνα δὲ εἴπω μὲ συντομίαν, ὅλοι παρεκινήθησαν καὶ ἔδραμον πρὸς αὐτὸν καὶ ἕκαστος, ἐξομολογούμενος τὰς ἁμαρτίας του, ἐλάμβανε τὴν πρέπουσαν συμβουλὴν παρ’ αὐτοῦ μὲ τρόπον διάφορον. Διότι ἀναλόγως τοῦ τρόπου κατὰ τὸν ὁποῖον εἷς ἕκαστος ἐστοχάζετο, συνεβούλευε καὶ τὸ πῶς θὰ διορθωθῇ. Τόσον δὲ ἀκούραστα ἐδίδασκεν, ὥστε ἠδύνατο νὰ εἴπῃ τις, ὅτι τὸ στόμα του ἦτο πηγὴ ἀνεξάντλητος εἰς τὸ νὰ συμβουλεύῃ καὶ νὰ διδάσκῃ καθ’ ἑκάστην.