Ἦτο τότε εἰς τὴν Βενετίαν νέος τις ἀπὸ τὸ Ναύπλιον, ναύτης τὴν τέχνην, μεγαλόψυχος εἰς τὰς τρικυμίας τῆς θαλάσσης, ὁ ὁποῖος συνήθιζε νὰ κοιμᾶται πάντοτε, ὄχι μέσα εἰς τὸν θαλαμίσκον τοῦ πλοίου, ἀλλ’ ἔξω, ἐκεῖ ὅπου ἦσαν ἁπλωμένα τὰ κωπία, ἵνα εἶναι πάντοτε ἄγρυπνος καὶ ἕτοιμος διὰ τὰς ναυτικὰς ὑπηρεσίας. Ἐκ τῆς αἰτίας λοιπὸν ταύτης ἐκρυολόγησε σοβαρῶς εἰς τὸ στῆθος, τόσον ὥστε δὲν ἠδύνατο οὔτε νὰ φάγῃ, οὔτε νὰ πίῃ, οὔτε νὰ κοιμηθῇ, ἀλλ’ ᾐσθάνετο δριμυτάτους πόνους καὶ ἐκράτει τὸ στῆθος του ἀνοικτόν, ἀκόμη καὶ εἰς τὸ δριμύτερον ψῦχος χωρὶς νὰ δέχεται νὰ τὸ καλύψῃ τελείως. Οὗτος λοιπόν, ἀκούσας τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Λειψάνου, ἐπεσκέφθη τὸν Μαλαξὸ καὶ ἐζήτει μετὰ θερμῆς πίστεως τὴν τοῦ Μάρτυρος βοήθειαν. Τότε αὐτός, ποιήσας τὴν συνήθη παράκλησιν, ἔβαψε τὸ ἅγιον Λείψανον εἰς τὸ ἁγίασμα καὶ τὸ ἔδωκεν εἰς τὸν ἀσθενῆ, ὅστις καὶ τὸ ἔπιεν. Ὁ δὲ ἀσθενής, εὐθὺς μόλις τὸ ἔπιεν, ᾐσθάνθη ὅτι ἐθραύσθη μία χορδὴ ἥτις ἦτο ἡπλωμένη ἀπὸ τὸ στῆθος ἕως εἰς τὸν στόμαχόν του καὶ οὕτως ἔπαυσαν οἱ πόνοι. Ἀμέσως τότε ἐζήτησε νὰ φάγῃ ἐδέχθη σκέπασμα εἰς τὸ στῆθος καὶ οὕτω κατέστη πλήρως ὑγιής. Μετὰ δὲ τρεῖς ἡμέρας ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Πρωτοπρεσβύτερον, διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν Θεὸν καὶ νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν Ἅγιον.

Ταῦτα ἔγιναν εἰς τὴν Βενετίαν. Ὅταν δὲ ὁ Ἱερεὺς Μαλαξὸς μετέβη εἰς τὴν Κρήτην, ἀπέκτησεν ἐκεῖ φίλον θεοφιλῆ τινα Χριστιανόν, ὅστις ἀφ’ οὗ ἔμαθε τὰ θαύματα τὰ ὁποῖα τελεῖ ὁ νεολαμπὴς ἀστὴρ καὶ χαριτώνυμος Ἰωάννης διὰ τοῦ θείου Λειψάνου του, ὅλος ἔκδοτος ἔγινεν εἰς τὴν ἀγάπην αὐτοῦ. Ὅθεν, ἐπειδὴ ἠσθένησεν εἷς ἄνθρωπος τοῦ οἴκου του, προσέτρεξεν εὐθὺς εἰς τὸν Ἅγιον καὶ ποτίσας τὸν ἀσθενῆ μὲ τὸ τοῦ ἁγίου Λειψάνου ἀπόνιμμα, κατέστησεν αὐτὸν ὑγιᾶ· καὶ ἀπὸ τότε καὶ ὕστερον, εἰς ὅσας ἀσθενείας συνέβαινον εἰς τὸν οἶκον του, δὲν ἐκάλει πλέον ἰατρούς, ἀλλὰ τὸ ἅγιον Λείψανον ἦτο ὁ ἄμισθος καὶ ταχύτατος ἰατρός του. Ὄχι δὲ μόνον οὗτος, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πολλοὶ Χριστιανοί, ἀκούοντες τὰ τοιαῦτα θαυμάσια, προσέτρεχον μετὰ πίστεως εἰς τὸ ἅγιον Λείψανον ἐν ταῖς ἀσθενείαις των, παρὰ τοῦ ὁποίου ὁ καθεὶς ἐλάμβανε τὴν ζητουμένην ἰατρείαν τοῦ πάθους του.