ΙΩΑΝΝΗΣ, ὁ γενναιότατος καὶ χαριτώνυμος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, πατρίδα εἶχε τὰ περίφημα Ἰωάννινα· γεννηθεὶς δὲ ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλοθέους, ἀνετράφη ὑπ’ αὐτῶν ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, συντρέχων πάντοτε εἰς τὰς Ἐκκλησίας καὶ ἀκροώμενος μετὰ προσοχῆς τοὺς θείους λόγους. Ἐξέμαθε δὲ καὶ τὴν ραπτικὴν τέχνην, τὰ ἐκ τῆς ὁποίας ἐξοικονομούμενα διένεμεν εἰς τρία μέρη καὶ τὸ μὲν ἓν μέρος ἐξώδευεν εἰς ἐλεημοσύνας, τὸ ἄλλο διέθετε διὰ τοὺς γονεῖς του καὶ τὸ τρίτον ἐδαπάνα διὰ τὴν συντήρησίν του.
Ἀφ’ οὗ δὲ ἀπέθανον οἱ γονεῖς του, μετέβη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἐπὶ τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Α’ (1522-1545), Ἰωαννίτου καὶ τούτου ὄντος, καὶ ἐκεῖ ἐνοικιάσας ἐργαστήριον εἰργάζετο τὴν τέχνην του. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο πολὺ ὡραῖος εἰς τὴν ὄψιν καὶ ἐκ φύσεως πρόθυμος, παρρησιαστικὸς δὲ εἰς τοὺς λόγους καὶ ἀτρόμητος, ἐφθονεῖτο ἀπὸ τοὺς Τούρκους γείτονάς του, οἵτινες ἐπείραζον αὐτόν, πολλάκις λέγοντες εἰς αὐτόν, ὅτι εἶναι κρίμα εἷς τόσον ὡραῖος καὶ δυνατὸς νέος, ὅπως αὐτός, νὰ εἶναι Χριστιανὸς καὶ δι’ ὀλίγον ψωμὶ καὶ ἕν πτωχικὸν ἔνδυμα νὰ κοπιάζῃ τόσον εἰς τὴν τέχνην αὐτήν· καὶ ὅτι ἂν ἄφηνε τὴν Πίστιν του καὶ παραδέχετο τὴν ἰδικήν των, θέλει λάβει ἀπὸ τὸν βασιλέα μεγάλα ἀξιώματα καὶ θέλει ἀποκτήσει πλοῦτον πολύν.
Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς, στερεωμένος ὢν εἰς τὴν Πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, εἰρωνεύετο τους ἀσυνέτους αὐτῶν λόγους, ὡς νουνεχὴς καὶ φρόνιμος. Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνοι δὲν ἔπαυον ἀπὸ τοῦ νὰ τὸν πειράζουν, παρακινοῦντες αὐτὸν νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ᾐσθάνθη προθυμίαν καὶ ζῆλον ἔνθεον εἰς τὴν καρδίαν του, νὰ μαρτυρήσῃ ὁ ἀοίδιμος διὰ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ χύσῃ τὸ αἷμα του διὰ τὴν ἀγάπην Ἐκείνου. Ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἠθέλησε νὰ πράξῃ ἀφ’ ἑαυτοῦ ὁ Ἅγιος χωρὶς τὴν συμβουλὴν τοῦ Πνευματικοῦ του Πατρός. Ὅθεν ἐπεσκέφθη τὸν Πνευματικόν του, ὅστις ἦτο ὁ μέγας Πρωθιερεὺς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ ἐπονομαζόμενος Καλόθετος, καὶ ἀπεκάλυψεν εἰς αὐτὸν τὸν σκοπὸν τὸν ὁποῖον ἐμελέτα. Ὁ δὲ Πνευματικὸς τὸν συνεβούλευσε νὰ μὴ ζητῇ αὐθαδῶς τὰ τοιαῦτα, ἐπειδὴ δὲν εἶναι συγκεχωρημένον ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας νὰ πηγαίνουν οἱ Χριστιανοὶ ἀφ’ ἑαυτοῦ των εἰς τὸ Μαρτύριον, διὰ τὸ ἄδηλον τῆς ἐκβάσεως, μήπως δηλαδή, μὴ δυνάμενοι νὰ ὑποφέρουν μέχρι τέλους, ἀρνηθῶσι τὴν Πίστιν των καὶ οὕτω γίνωσι περίγελος ὑπὸ τοῦ διαβόλου· τοῦ προσέθεσε δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐμποδίζων τὴν εἰς τὸ Μαρτύριον ὁρμὴν καὶ προθυμίαν αὐτοῦ.