Ἡ ἀνωτέρω θεοφιλὴς γυνὴ εἶχε συγγενῆ τινα, ἄνθρωπον λίαν ἐνάρετον, ὅστις, ἀπό τι συμβεβηκὸς αἰφνίδιον, ἐστερήθη τοῦ φωτὸς τῶν ὀφθαλμῶν του καὶ ἔμεινεν ἐντελῶς τυφλός, μετεχειρίζετο δὲ χειραγωγούς. Ἐπεσκέφθη λοιπὸν διαφόρους ἰατροὺς καὶ πολλὰ ἰατρικὰ μετεχειρίσθη, ἀλλὰ καμμίαν ὠφέλειαν δὲν ἔλαβεν. Ὅθεν εὑρίσκετο εἰς μεγάλην θλῖψιν καὶ ἀπορίαν ὁ δυστυχής, διὰ τὴν τοιαύτην του συμφοράν. Ἔτυχε δὲ νὰ ἔλθῃ εἰς ἐπίσκεψίν του ἡ συγγενής του καὶ φιλομάρτυς ἐκείνη γυνὴ καὶ ἐν τῷ μεταξύ, λόγου παρεμπεσόντος, ἤρχισεν ἐκείνη καὶ διηγήθη λεπτομερῶς τὰ θαύματα τὰ ὁποῖα ἐτέλεσε τὸ μαρτυρικὸν Λείψανον, παρακινοῦσα τὸν ἀσθενῆ νὰ προστρέξῃ μετὰ πίστεως εἰς τὸν Ἅγιον καὶ νὰ ζητήσῃ παρ’ αὐτοῦ βοήθειαν. Οὗτος δὲ ὑπακούσας καὶ πορευθεὶς εἰς τὴν ἐν Βενετίᾳ Ἐκκλησίαν τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, πλησίον τῆς ὁποίας κατῴκει καὶ ὁ εὐλαβέστατος Νικόλαος ὁ Μαλαξός, ἐζήτησε μετὰ πίστεως τὴν παρὰ τοῦ Ἁγίου ἀντίληψιν. Ὁ δὲ Μαλαξός, βλέπων τὴν πίστιν αὐτοῦ, ἐποίησεν, ὡς συνήθως, παράκλησιν καὶ βάψας τὸ μαρτυρικὸν Λείψανον εἰς τὸ ἁγίασμα ἔδωκεν αὐτὸ εἰς τὸν τυφλόν, ὅστις καὶ τὸ ἔπιε καὶ ὤ τοῦ θαύματος! Ἕως ὅτου νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν οἶκον του ἀνέλαβε τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του καὶ ἔβλεπε καθαρώτερον ἀπὸ ὅσον ἔβλεπε πρὸ τῆς τυφλώσεώς του.

Τοῦτο τὸ θαῦμα ἤκουσαν πολλοὶ μεγιστᾶνες τῆς Βενετίας, πρὸς τούτοις δὲ ὁ τότε εὑρισκόμενος ἐκεῖ πρέσβυς τοῦ βασιλέως τῆς Ἱσπανίας, ὀνομαζόμενος δὸν Διέγος, ὁ ὁποῖος κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἠσθένησεν. Ἐλύγισαν δηλαδὴ οἱ πόδες του καὶ ἐπάγωσαν ὡς ἡ χιών, διωγκώθησαν δὲ τόσον, ὥστε τὸν ἠνάγκασαν νὰ μένῃ ἀκίνητος, χωρὶς νὰ αἰσθάνεται οὐδὲ τὴν ἐλάχιστην θερμότητα. Προσεκάλεσε τότε ὅλους τοὺς ἐξαιρέτους ἰατρούς, ἀλλὰ καμμίαν βελτίωσιν δὲν εἶδεν. Ἦτο λοιπὸν ἀκίνητος δοκιμάζων πόνους δριμυτάτους καὶ ἀνυποφόρους. Τέλος πάντων, ἀπελπισθεὶς ἀπὸ τοὺς ἰατρούς, καταφεύγει εἰς τὸ ἅγιον Λείψανον, ἐπειδὴ δὲ δὲν ἠδύνατο νὰ ὑπάγῃ ἐκεῖνος, προσεκάλεσε τὸν ἱερὸν Πρωτοπρεσβύτερον Νικόλαον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐζήτησε μετὰ πίστεως τὴν παρὰ τοῦ Μάρτυρος βοήθειαν, εἰπὼν καὶ τὸ εὐαγγελικὸν ἐκεῖνο· «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ» (Μάρκ. θ’ 24). Ὁ δὲ Πρωτοπρεσβύτερος, ἰδὼν τὴν πίστιν αὐτοῦ καὶ ποιήσας παράκλησιν, ἔδωσεν εἰς αὐτὸν νὰ πίῃ ἀπόνιμμα τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου· καὶ παρευθύς, τὴν ἰδίαν αὐτὴν ὥραν, οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἐλάφου κατηρτίσθησαν καὶ ὁ πρῴην ἀκίνητος ἔτρεχεν ἀναβαίνων τὴν ὑψηλὴν κλίμακα τῶν βασιλικῶν ἀνακτόρων. Ἀλλὰ καὶ ἄλλο θαῦμα ἀκούσατε.