Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ἐξ Ἰωαννίνων, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, ἐν ἔτει ͵αφκϛ’ (1526), πυρὶ καὶ ξίφει τελειοῦται.

Καὶ ἀμέσως ἤρχισε νὰ ψάλλῃ μὲ μελῳδικὴν φωνὴν ἐν μέσῳ τῶν Ἀγαρηνῶν λέγων· «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος». Τότε ἐκεῖνοι, ὡς ἤκουσαν ταῦτα, ὥρμησαν κατ’ αὐτοῦ νὰ τὸν κατασπαράξωσιν. Ἰδὼν λοιπὸν ὁ κριτὴς τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του καὶ τὴν ὀργὴν τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐξέδωκε τὴν κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν νὰ τελειωθῇ διὰ πυρός.

Πρῶτον λοιπὸν ἔδειραν τὸν Μάρτυρα ἀνηλεῶς καθ’ ὅλον τὸ σῶμα μὲ ξύλα καὶ λίθους, ἐνῷ οὗτος δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τοῦ νὰ ψάλλῃ μεγαλοφώνως· «Χριστὸς ἀνέστη». Ἔπειτα πλῆθος πολὺ Τούρκων ἔτρεξαν καὶ ἔφερον φρύγανα καὶ ξύλα καὶ ἤναψαν τὴν πυρὰν εἰς ἀνοικτόν τινα καὶ εὐρύχωρον τόπον, ἐπειδὴ ἐνόμιζον ὅτι ἔχουν μισθὸν πολὺν ὅσοι δυνηθοῦν νὰ φέρουν ὕλην διὰ νὰ καύσουν Χριστιανόν. Ἐντὸς δὲ τῆς πυρᾶς ἔρριψαν τὸν γενναῖον τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητήν, ὅστις ἔτρεχεν εἰς τὴν πυράν, ὡς εἰς δρόσον, μὲ πόθον πολὺν καὶ ἱλαρότητα. Ἐπειδὴ δὲ οἱ ὑπηρέται τοῦ οἴκου ἐκείνου, ἔμπροσθεν τοῦ ὁποίου ἤναψαν τὴν πυράν, βαρέως ἔφερον τὸ νὰ καύσουν ἄνθρωπον ἐκεῖ, ἔμπροσθεν τῆς οἰκίας τοῦ αὐθέντου των, ἁρπάσαντες ξύλα ὥρμησαν κατὰ τῶν φονέων ἐκείνων καὶ οὕτω τοὺς ἀπεδίωξαν ἐκεῖθεν. Οἱ δὲ φονεῖς, παραλαβόντες τὸν Μάρτυρα μισοκαυμένον, ἐλέγχοντα αὐτοὺς καὶ δοξολογοῦντα τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ, τὸν ὡδήγησαν ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐκεῖ ἀνάψαντες μεγαλυτέραν πυράν, ἐπλησίασαν τὸν Ἅγιον εἰς αὐτήν, διὰ νὰ τὸν καύσουν. Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς, μὴ ὑπομείνας νὰ ριφθῇ ἀπὸ ἐκείνους, ἐπήδησε μόνος ἐντὸς τοῦ πυρὸς καὶ χορεύων ἔψαλλε τὸ Χριστὸς ἀνέστη, ὡς οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες ἐν μέσῳ τῆς καμίνου χορεύοντες ἔψαλλον τὸν παγκόσμιον ὕμνον· καὶ τότε ἐπληρώθη τὸ ὅραμα τὸ ὁποῖον εἶδε πρὶν νὰ μαρτυρήσῃ ὁ Ἅγιος.

Τότε Χριστιανοί τινες, οἵτινες μετέβησαν ἐκεῖ, ἵνα ἴδουν τὰ γενόμενα, συμπονέσαντες τὸν Μάρτυρα, ἔδωσαν πολλὰ ἀργυρᾶ νομίσματα εἰς τοὺς ὑπηρέτας, διὰ νὰ παραμερίσουν τὸ πῦρ καὶ νὰ ὑπάγῃ εἷς ἐξ αὐτῶν νὰ τοῦ κόψῃ διὰ ξίφους τὴν κεφαλήν, ἵνα τελειώσῃ καὶ μὴ βασανίζεται ἐπὶ πολλὴν ὥραν. Τοῦτο δὲ καὶ ἐγένετο καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον. Ἐπειδὴ δὲ καὶ μετὰ τὸν θάνατόν του ἔρριψαν οἱ ἀπάνθρωποι ἐκεῖνοι εἰς τὸ πῦρ τὸ μαρτυρικὸν σῶμα μὲ τὴν πάντιμον κεφαλήν, οἱ φιλόχριστοι ἔδωσαν ἑκατὸν φλωρία εἰς αὐτοὺς καὶ οὕτω τοὺς ἀφῆκαν καὶ ἐσύναξαν τὰ ἅγια Λείψανα, ἀφ’ οὗ ἐσβέσθη τὸ πῦρ.