Ἀφοῦ δὲ παρέλαβε τοῦτο, ἐν τῷ ἅμα, ὡς ἐσφράγισε μὲ τὸ ἱερὸν Λείψανον τὴν κεφαλὴν τοῦ νηπίου, τὸ ὁποῖον εἶχε τὴν πληγὴν τῆς πανώλους, ἐσχίσθη τὸ πάθος καὶ ἐξῆλθεν ὕλη πολλή, τὸ δὲ βρέφος ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ ἐζήτει νὰ θηλάσῃ. Ὁμοίως εὐθὺς μόλις ἐσφράγισε καὶ τὸν μαστὸν τῆς θυγατρός του, μετεκινήθη ὀλίγον ἀπὸ τὸν τόπον της, ὅπου ἔκειτο ὡς λίθος ἀκίνητος, οὕτω δὲ μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, τὴν δοθεῖσαν εἰς τὸν Μάρτυρά Του, ἰατρεύθησαν καὶ οἱ δύο. Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας προσεβλήθη ἐπίσης καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πρωθιερεὺς Νικόλαος ἀπὸ τὴν πανώλην εἰς τὸν ἀριστερὸν μαστόν, ἐπίσης προσεβλήθη καὶ ὁ πενθερός του εἰς τὸν μηρὸν καὶ ὁ ἀδελφός του, κινδυνεύσαντες δὲ νὰ ἀποθάνουν ἐλυτρώθησαν ἀπὸ τὸν κίνδυνον μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰωάννου.
Ὁμοίως ὁ αὐτὸς Πρωθιερεὺς διεφυλάχθη ἀβλαβὴς μεθ’ ὅλης αὐτοῦ τῆς οἰκογενείας διὰ τῆς ἀντιλήψεως τούτου τοῦ Μάρτυρος κατὰ τὸν καιρὸν κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ Τοῦρκοι ἐπολέμουν εἰς τὸ Ναύπλιον καὶ εἰς διάστημα τριῶν χρόνων ἔπιπτον τὰ μολυβοσιδηροπέτρινα βόλια αὐτῶν ὡς ἡ χάλαζα μέσα εἰς τὴν πόλιν. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐκυρίευσαν οἱ Τοῦρκοι τὸ Ναύπλιον καὶ μετῴκησαν οἱ ἐντόπιοι εἰς διαφόρους τόπους καὶ ἐνῷ ὁ αὐτὸς Μαλαξὸς ἔφευγε διὰ πλοίου εἰς Βενετίαν, ἐξέσπασε τόσον μεγάλη τρικυμία εἰς τὸ πέλαγος, ὥστε ὅταν εὑρίσκοντο εἰς ἐπικίνδυνόν τινα λιμένα τῆς Κρήτης, ἐρράγη τὸ πλοῖον ὑποκάτω εἰς τὴν τρόπιδα καὶ οὕτω ραγισμένον παρέμεινεν ἐπὶ τέσσαρας μῆνας εἰς τὴν θάλασσαν, ἕως ὅτου ἔφθασαν εἰς τὴν Βενετίαν. Ἰδόντες δὲ ἐκεῖ ὅτι παραδόξως ἐλυτρώθησαν ἀπὸ τοῦ κινδύνου, ἄλλο δὲν ἔλεγον εἰ μὴ ὅτι τὸ αἴτιον τῆς σωτηρίας των ἦτο τὸ ἅγιον Λείψανον τοῦ Μάρτυρος, τὸ ὁποῖον εἶχον μαζί των.
Ἐκεῖ δὲ εἰς τὴν Βενετίαν εὑρισκομένου τοῦ αὐτοῦ Μαλαξοῦ, Ὀρθόδοξός τις, εὐγενὴς καὶ φρόνιμος γυνή, Μαρία ὀνόματι, ἔγινε πνευματικὸν τέκνον τοῦ Ἁγίου. Αὕτη εἶχεν ἔγγονον ἀσθενῆ, πάσχοντα ἀπὸ δυσεντερίαν, τὸν ὁποῖον οἱ ἐκεῖ ἰατροὶ δὲν ἠδύναντο νὰ βοηθήσουν. Ὅθεν ζητήσασα παρ’ αὐτοῦ ὕδωρ εἰς τὸ ὁποῖον ἐνεβαπτίσθη τὸ μαρτυρικὸν λείψανον καὶ ποτίσασα δι’ αὐτοῦ τὸν ἀσθενῆ, ἀποκατέστησεν αὐτὸν ὑγιᾶ. Τοῦτο τὸ θαῦμα ἰδόντες ὅλοι οἱ συγγενεῖς της, καθ’ ὅλους τοὺς ἑπτὰ χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους παρέμεινεν εἰς Βενετίαν ὁ Μαλαξὸς καὶ εἰς πᾶσαν αὐτῶν ἀσθένειαν δὲν ἐκάλουν ἰατρούς, ἀλλὰ προστρέχοντες εἰς τὸ ἅγιον Λείψανον ἐλάμβανον τὴν ἰατρείαν.