Παύουν ἕως ἐδῶ ὅλα τὰ ἄλλα προτερήματα τοῦ ὕδατος, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ νοῦς σκοτίζεται καὶ ἡ γλῶσσα πιάνεται, εἰς τὸ νὰ φανερώσῃ τὸ ἀκατανόητον τοῦτο ἔργον, τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς τῶν αἰώνων ἠθέλησε νὰ τελειώσῃ μὲ τὸ ὕδωρ. Καὶ λοιπὸν εὐχαριστήσου νὰ μάθῃς, ὅτι μὲ τοῦτο τὸ ὕδωρ γράφεται ἐπάνω εἰς τοὺς πόδας τῶν Μαθητῶν ἡ ἄπειρος ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπον καὶ ἡ θηριώδης ἀχαριστία αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεόν· καὶ πρόσεχε διὰ νὰ βεβαιωθῇς τοῦτο.

Φωνάζει ὁ ὑψιπέτης Ἰωάννης, νὰ στρέψωμεν τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ ἴδωμεν σημεῖον μέγα, ὅπου ἐφάνη· «Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ἀποκ. ιβ’ 1). Ἀλλ’ ἂς ἴδωμεν τὶ νὰ εἶναι ἆρα γε αὐτὸ τὸ μέγα σημεῖον· «Γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς» (αὐτόθι). Τοῦτο, ναί, σημεῖον! Τοῦτο τέρας! Τοῦτο παράδοξον θέαμα! Πῶς ἐφάνη δεδοξασμένη τόσον πολλὰ γυνή, νὰ φέρῃ πέριξ αὐτῆς ἀντὶ διὰ φορέματα τὸν ἥλιον, ὑποκάτω δὲ τῶν ποδῶν αὐτῆς τὴν σελήνην; Καὶ ὅμως ἂς φωνάξωμεν ἡμεῖς σήμερον, ἂς προσκαλέσωμεν, ὄχι μόνον τὸν οὐρανόν, ἀλλὰ καὶ τὴν γῆν, ὄχι Ἀγγέλους, ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπους, ὄχι μόνον σοφούς, ἀλλὰ καὶ ἀσόφους, ὄχι πιστούς, ἀλλὰ καὶ ἀπίστους, πάντας ὁμοῦ ἂς καλέσωμεν νὰ ἴδωσι τοῦτο τὸ μέγα σημεῖον, τὸ ὁποῖον ὤφθη εἰς τὴν γῆν. Διότι τοῦτο εἶναι σημεῖον πολλὰ μεγαλύτερον ἀπὸ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον εἶδεν ὁ ἠγαπημένος Ἰωάννης.

Ἐκεῖ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν μιᾶς γυναικός, ἀλλ’ ἐδῶ ὁ νοητὸς Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Θεός, πίπτει ὑποκάτω ἀπὸ τοὺς πόδας ἑνὸς δούλου, ἑνὸς ἀποστάτου, ἑνὸς ἀχαρίστου, ἑνὸς προδότου. Εἰς τοὺς πόδας τοιούτου δούλου γονατίζει, κύπτει ὁ βασιλεὺς τῶν αἰώνων Θεός, κρατεῖ εἰς τὰς χεῖρας τὴν λεκάνην μὲ τὸ ὕδωρ, διεζωσμένος μὲ τὸ λέντιον, πρόθυμος καὶ νὰ πλύνῃ καὶ νὰ φιλήσῃ ἐκείνους τοὺς ἀκαθάρτους πόδας, ὅπου ἑτοιμάζονται διὰ νὰ τὸν προδώσωσι. Τοῦτο δὲν εἶναι σημεῖον ἀνήκουστον; Τοῦτο δὲν εἶναι θέαμα, ὅπου ποτὲ δὲν ἐφάνη, οὔτε ἠκούσθη ποτὲ ἐν τῆ γῇ; Τοῦτο δὲν εἶναι σημεῖον μιᾶς ἀσυγκρίτου ἀγάπης; Κάλλιστα εἶπε τοῦτο εἷς ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς θεολόγους· «Ὦ πολυΰμνητε Ἰησοῦ, ὦ Μονογενὲς Υἱὲ τοῦ προανάρχου Πατρός, ποῦ σὲ ἔφερε; ποῦ σὲ κατήντησεν; εἰς ποῖον βάθος ταπεινότητος σὲ κατεβίβασεν ἡ θερμὴ καὶ ἄσβεστος ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων; Ὅπου καὶ φύσει Θεὸς καὶ φύσει μονάρχης τοῦ παντὸς καὶ κατὰ φύσιν Δεσπότης ὤν, καὶ σχήματι καὶ ἔργῳ τὰ τῶν δούλων πληροῖς»! Ὦ σημεῖον ἀγάπης! Ὦ καὶ τὶ χαρακτῆρες ἀληθινοὶ τοῦ θείου ἔρωτος φαίνονται σήμερον μέσα εἰς τοῦτον τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα!