«Μὴ ἐγγίσῃς ὧδε», μὴ πλησιάσῃς, πρῶτα λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου· μὲ μίαν ἀληθινὴν ἐξομολόγησιν λῦσε τοὺς δεσμοὺς τῶν ἁμαρτιῶν σου, αἱ ὁποῖαι σοῦ δένουν τὴν ψυχήν. Εἶσαι ἐχθρευμένος μετά τινος; Λῦσε πρῶτον τὸν δεσμὸν τῆς ἔχθρας καὶ κάμε καταλλαγὴν μὲ τὸν πλησίον σου. Ἠδίκησάς τινα; Ἔκλεψες, ἅρπαξες, κρατεῖς ξένον πρᾶγμα; Λῦσον τὸν δεσμὸν τῆς ἀδικίας καὶ κάμε τὴν δικαίαν ἐπιστροφήν. Ἐδέθης μὲ τὴν πόρνην ἢ μὲ τὴν μοιχαλίδα καὶ ἔζησες εἰς ἁμαρτίαν τόσο καιρὸν μὲ κοινὸν σκάνδαλον; Λῦσον τὸν δεσμὸν τῆς σαρκὸς καὶ ἐλευθέρωσε τὴν σκλαβωμένην ψυχὴν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ διαβόλου· λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος, ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας, γῆ ἁγία ἐστίῃ (ἔνθ’ ἀν.). Διότι ἐκεῖνο τὸ θυσιαστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐμβαίνεις, ἐκείνη ἡ ἁγία Τράπεζα ὅπου πλησιάζεις, ἐκεῖνος ὁ τόπος, ὅπου στέκεις καὶ μεταλαμβάνεις, εἶναι τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων· «γῆ ἁγία ἐστί». Ἐκεῖ παραστέκουσιν ἀοράτως Ἅγιοι Ἄγγελοι καὶ καλύπτουσι τὰ πρόσωπα ἀπὸ τὸν φόβον, τὸν τρόμον καὶ τὴν εὐλάβειαν.
Ἐκεῖ ἔστεκεν ἕνας Βασίλειος καὶ ἕνας Χρυσόστομος, ἄνθρωποι ἐξ ὁλοκλήρου ἀπολελυμένοι ἀπὸ κάθε ἐπίγειον δεσμόν, Ἅγιοι κατεξηραμμένοι ἀπὸ σκληρυγωγίαν, ἐπίγειοι Ἄγγελοι εἰς τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς. Καὶ μ’ ὅλον τοῦτο ὡμολογοῦσαν, ὅτι ἦσαν ἀνάξιοι· καὶ ὁ εἷς ἔλεγεν· «Οἶδα, Κύριε, ὅτι ἀναξίως μεταλαμβάνω»· ὁ ἄλλος· «Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι οὔκ εἰμι ἄξιος». Καὶ σύ, ὅστις ἴσως κατεμόλυνες μὲ χιλίας ἁμαρτίας τὴν ψυχήν, σύ, ὅστις διὰ ἁμαρτίας τόσων χρόνων ἴσως δὲν ἔκαμες μιᾶς ὥρας κανόνα, μὴ ἐγγίσῃς ὧδε· πρῶτα λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου· πρῶτα λῦσε κάθε δεσμόν, σήκωσε κάθε ἐμπόδιον, ἐλευθερώσου, ἐξομολογήσου, διορθώσου, μετανόησον· καὶ οὕτω λελυμένος, συγκεχωρημένος, ἐλαφρωμένος, ἐλθέ, πλησίασε· ἀλλὰ πάλιν καὶ τότε μὲ εὐλάβειαν καὶ προσοχήν. Ὁ Μωϋσῆς, διὰ νὰ πλησιάσῃ ἐκεῖ, ὅπου ἦτο ὁ Θεὸς εἰς τὴν καιομένην βάτον, ἔλυσε τὸ ὑπόδημά του. Καὶ λοιπὸν μὲ πόσον φόβον καὶ τρόμον πρέπει νὰ ἐπάτει ἐκεῖ, ὅπου ἦσαν ἄκανθαι καὶ πῦρ; Τὸν αὐτὸν φόβον καὶ τρόμον πρέπει νὰ ἔχῃς, ὅταν ἁπλώνῃς τὰς χεῖρας καὶ ἀνοίγῃς τὸ στόμα, διὰ νὰ δεχθῇς τὴν ἁγίαν Μετάληψιν. «Πιστεύω, Κύριε, πρέπει νὰ λέγῃς, ὅτι εἶσαι Θεός· ὁμολογῶ, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλός· πιστεύω, ὅτι Σὺ εἶσαι πῦρ καταναλίσκον· ὁμολογῶ, ὅτι εἶμαι χόρτος κατάξηρος· δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ πλησιάσω ὁ ἁμαρτωλὸς πρὸς τὸν Θεόν, μὴ κολασθῶ· ὁ χόρτος πρὸς τὸ πῦρ μὴ κατακαῶ·