Διότι ἐδῶ δὲν φαίνεται οὔτε ὡς Θεός, οὔτε ὡς ἄνθρωπος, καὶ τοῦτο εἶναι τὸ Μυστήριον τῶν Μυστηρίων, τὸ κατ’ ἐξοχὴν Μυστήριον ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, τὸ πλέον ἀπόκρυφον καὶ κατὰ πάντα τρόπον ἀπόκρυφον, ὅπου ὑπερβαίνει ὅλους τοὺς ὅρους τῆς φυσικῆς γνώσεως· καὶ εἶναι διὰ τοῦτο τὸ ὑψηλότερον ἐφεύρημα τῆς θείας σοφίας.

Καὶ πάλιν αὐτὸ εἶναι τὸ τιμιώτερον χάρισμα τῆς θείας ἀγαθότητος, διότι εἶναι τὸ πλέον ἐξαίρετον σημεῖον τῆς θείας ἀγάπης· καὶ διὰ τοῦτο μαρτυρεῖ ὁ Ἰωάννης· «ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς» (Ἰωάν. ιγ’ 1)· ὅπερ ἐστὶν (ἐξηγεῖ ὁ Θεοφύλακτος) «τελείαν ἀγάπην εἰς αὐτοὺς ἐνεδείξατο»· ὅλην δηλαδὴ τὴν ἀγάπην, μὲ τὴν ὁποίαν δύναται νὰ ἀγαπήσῃ τὸν ἄνθρωπον ὁ Θεός. Καὶ ὅταν ἐσαρκώθη, μεγάλη ἀγάπη· καὶ ὅταν ἀπέθανε, μεγάλη ἀγάπη· ἀλλὰ τέλος πάντων, αὐτὴ δὲν ἐστάθη ὅλη ἡ ἀγάπη. Ἐκεῖνο ἔγινε διὰ μίαν μόνην φοράν, ἐνῷ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν τελεσιουργεῖται εἰς τὴν Ἱερὰν Λειτουργίαν, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν θυσιάζεται. Μάλιστα εἰς τὸν ἅγιον Ἄρτον παθαίνει ἐκεῖνο, ὅπου δὲν ἔπαθεν εἰς τὸν Σταυρόν, σημειώνει ὁ θεῖος Χρυσόστομος (Λόγ. κδ’). Ἤτοι εἰς τὸν Σταυρὸν δὲν ἔγινε κλάσις τῶν ἁγίων του μελῶν· «οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη» (Ἰωάν. ιθ’ 33), κατὰ τὴν προφητείαν, «ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ» (Ἰωάν. ιθ’ 36, Ψαλμ. λγ’ 20)· ἀλλ’ εἰς τὸν ἅγιον Ἄρτον εὑρίσκεται εἰς πολλὰς μερίδας διὰ νὰ ἐμπλήσῃ πολλούς. «Ὅπερ οὐκ ἔπαθεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, τοῦτο πάσχει διὰ τῆς προσφορᾶς καὶ ἀνέρχεται διακλώμενος, ἵνα πάντας ἐμπλήσῃ». Αὐτὸ εἶναι ὅλη ἡ ἀγάπη, μὲ τὴν ὁποίαν εἰς τέλος ἠγάπησεν ἡμᾶς.

Ἠδύνατό ποτε νὰ καυχᾶται ἐν ἀληθείᾳ, ὁ ἀχάριστος λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ διὰ τὰς μεγάλας εὐεργεσίας, ὅπου τοῦ ἔκαμεν ὁ Θεὸς καὶ νὰ λέγῃ: «Οὐκ ἔστιν ὡς ὁ λαός σου Ἰσραὴλ ἔθνος ἔτι ἐπὶ τῆς γῆς» (Α’ Παραλ. ιζ’ 21), ὅπως ὅταν ἔσχισε τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν, διὰ νὰ περάσωσιν εἰς τὴν γῆν τῆς Ἐπαγγελίας· ὅταν τοὺς ἔθρεψε μὲ τὸ μάννα εἰς τὴν ἔρημον· ὅταν τοὺς ἐπότισε μὲ ὕδωρ, παραδόξως ἐκβληθὲν ἀπὸ πέτρας· ὅλα ὅμως ταῦτα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συγκριθῶσι μὲ τὴν ἄκραν τῶν εὐεργεσιῶν, ὅπου ἔκαμεν ὁ Θεὸς πρὸς ἡμᾶς εἰς τοῦτο τὸ θεῖον Μυστήριον. Τί εἶναι ἡ Ἐρυθρὰ θάλασσα ἐμπρὸς εἰς τὸ ζωήρυτον ἐκεῖνο Αἷμα, διὰ τοῦ ὁποίου διαβαίνομεν εἰς τὴν ἐπαγγελίαν τῆς νέας Χάριτος; Τί τὸ μάννα, τὸ ὁποῖον ἐκεῖνοι ἔφαγον καὶ ἀπέθανον, ἐμπρὸς εἰς τὸν θεῖον τοῦτον Ἄρτον, ὁ ὁποῖος κατῆλθεν ἀπὸ τὸν οὐρανόν, τὸν ὁποῖον ὅστις φάγῃ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα; Τί ἡ πέτρα ἐκ τῆς ὁποίας ἐρρύησαν ὕδατα, ἐμπρὸς εἰς τὴν μυστικὴν ταύτην Πέτραν; «Πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. δ’ 14).