Ἀλλὰ διότι ὑπερβαίνει ὅλους τοὺς ὅρους τῆς φυσικῆς γνώσεως, αὐτὸ εἶναι τὸ ὑψηλότερον ἀπὸ ὅσα μυστήρια ἐφεῦρεν ἡ θεία σοφία. Ὅσα ἄλλα ἔκαμεν ὁ θεάνθρωπος Λόγος εἰς τὴν ἔνσαρκόν Του οἰκονομίαν, ἀληθινά, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν (Ψαλμ. ργ’ 24), ὅλα εἶναι μυστηριώδη. Πλὴν εἰς ἐκεῖνα, αὐτὸς κατά τι εἶναι ἐντελῶς ἀπόκρυφος, ἀλλὰ καὶ κατά τι εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν φανερός· ἤτοι, ἂν εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἀπόκρυφος ὡς Θεός, εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν φανερὸς ὡς ἄνθρωπος. Ὅθεν μέρος δὲν καταλαμβάνει, μέρος πάλιν καταλαμβάνει ὁ νοῦς. Διὰ τοῦτο αὐτὰ εἶναι μυστήρια, ὄχι κατὰ πάντα τρόπον ἀπόκρυφα. Εἰς τὴν χρονικὴν ἐκ Παρθένου Γέννησιν δὲν καταλαμβάνομεν ποίῳ τρόπῳ γεννᾶται ἐκ γυναικὸς καὶ ἐν χρόνῳ ὁ ἀΐδιος Θεός· καταλαμβάνομεν ὅμως ὅτι γεννᾶται, διότι τὸν βλέπομεν τέλειον ἄνθρωπον. Εἰς τὸ ἑκούσιον πάθος καὶ τὸν ἑκούσιον θάνατον, δὲν καταλαμβάνομεν πῶς πάσχει καὶ ἀποθνῄσκει ὁ ἀπαθὴς καὶ ἀθάνατος Θεός· καταλαμβάνομεν ὅμως ὅτι πάσχει καὶ ἀποθνῄσκει, διότι τὸν βλέπομεν ἄνθρωπον ὁμοιοπαθῆ, ἐνδεδυμένον τὴν ἀσθένειαν τῆς φύσεώς μας· «ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν», κατὰ τὸν Ἀπόστολον (Α’ Κορ. ιγ’ 9). Εἰς τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὑπὸ τὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ οἴνου, ὁ Θεάνθρωπος Λόγος κρύπτει τὴν Θεότητα, διότι δὲν φαίνεται Θεός, κρύπτει καὶ τὴν ἀνθρωπότητα, διότι δὲν φαίνεται οὔτε ἄνθρωπος· φαίνεται μόνον ἄρτος καὶ οἶνος. Ὅθεν κανὲν μέρος τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, οὔτε Θεότητα δηλαδή, οὔτε ἀνθρωπότητα καταλαμβάνει ὁ νοῦς, τόσον ὥστε τὸ Μυστήριον τοῦτο κατὰ πάντα τρόπον εἶναι ἀπόκρυφον.
Ἔλθετε, σοφοὶ τοῦ κόσμου, οἵτινες μὲ τὸ ὀξυδερκὲς τοῦ νοὸς ἀπεκαλύψατε τὰ ἀπόκρυφα τῆς φύσεως. Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας, οἵτινες μὲ τὴν ὁδηγίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξιχνιάσατε τὰ βάθη τῶν θείων Γραφῶν· μάλιστα ἔλθετε, οὐράνια Χερουβίμ, οἱ πολυόμματοι Μύσται τῶν θείων ἀπορρήτων, ἔλθετε ἐδῶ γύρω ἀπὸ τὴν ἱερὰν Τράπεζαν τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου. Ἐκεῖνο, ὅπου βλέπετε, εἶναι ἄρτος καὶ οἶνος, ἀλλ’ ἐκεῖ μέσα εἶναι ὅλος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἐκεῖ σημεῖον δὲν εἶναι Θεότητος, νὰ καταλάβετε ὅτι εἶναι Θεός· ἆρά γε εἶναι σημεῖον ἀνθρωπότητος, νὰ καταλάβετε ὅτι εἶναι κἂν ἀνθρωπος; Ὄχι. Ἀπόκρυφος καὶ ὡς Θεός, ἀπόκρυφος καὶ ὡς ἄνθρωπος, ἀπόκρυφος ὅλος. Εἰς τὴν Γέννησιν ἐκένωσεν ἑαυτὸν ἀληθινά, ἀλλὰ κατὰ τὴν Θεότητα, διότι ὁ Θεὸς ἔγινεν ἐν δούλου μορφῇ καὶ ὑπήκοος ἕως θανάτου (Φιλιπ. β’ 7-8). Εἰς τὸ πάθος, κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, διότι ἔπαθε μέχρι θανάτου· ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐφαίνετο, ἔστω καὶ ἂν ἐκρύπτετο ὁ Θεός, ἀλλ’ ἐδῶ εἰς τὴν θείαν Εὐχαριστίαν ἐκένωσεν ἑαυτὸν μὲ μίαν κένωσιν τελειοτάτην.