Ἡ Πίστις τῶν Χριστιανῶν εἰς τὴν ἀρχήν, εἰς τὴν αὔξησιν, εἰς τὴν στερέωσιν, εἶναι ὅλη ἀλήθεια, εἰς τὸν νόμον εἶναι ὅλη ἁγιότης. Ἀλλὰ ποία ἆρά γε εἶναι τῶν Χριστιανῶν ἡ ζωή; Τῶν Χριστιανῶν τοῦ καιροῦ τούτου ποία εἶναι; Ἐδῶ δὲν ἀρκοῦν οἱ λόγοι διὰ νὰ τὴν περιγράψωμεν, ἐδῶ χρειάζονται δάκρυα διὰ νὰ τὴν κλαύσωμεν. Ἡ εἰκόνα ἐκείνη, τὴν ὁποίαν εἶδε καθ’ ὕπνον ὁ βασιλεὺς Ναβουχοδονόσορ, γνωρίζομεν τὶ ἐσήμαινεν. Ἔχομεν τὴν σημασίαν καὶ τὴν ἐξήγησιν αὐτῆς εἰς αὐτὴν τὴν θείαν Γραφήν· πλὴν ἁρμόζει καὶ εἰς τὴν ἰδικήν μας ὑπόθεσιν. Ἡ εἰκὼν ἐκείνη εἶχε τὴν κεφαλὴν ἀπὸ καθαρὸν χρυσάφι, εἶχε τὰς χεῖρας καὶ τὸ στῆθος ἀργυρᾶ, τὴν κοιλίαν καὶ τοὺς μηροὺς ἐκ χαλκοῦ, τοὺς πόδας μέρος σιδηροῦν καὶ μέρος πήλινον. «Σύ, βασιλεῦ, ἐθεώρεις καὶ ἰδοὺ εἰκὼν μία… ἧς ἡ κεφαλὴ χρυσίου χρηστοῦ, αἱ χεῖρες καὶ τὸ στῆθος καὶ οἱ βραχίονες αὐτῆς ἀργυροῖ· ἡ κοιλία καὶ οἱ μηροὶ χαλκοῖ, αἱ κνῆμαι σιδηραῖ, οἱ πόδες μέρος μέν τι σιδηροῦν καὶ μέρος δέ τι ὀστράκινον» (Δαν. β’ 31-33)· αὐτὴ πιστεύσατέ μοι εἶναι ἡ ἀληθινὴ εἰκὼν τῆς πολιτείας καὶ τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν.

Ἡ εἰκὼν ἐκείνη εἶχε τὴν κεφαλὴν ἀπὸ χρυσάφι καθαρόν· καὶ ἡ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν, εἰς τοὺς πρώτους χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶχε τὴν ἀρχὴν ἀπὸ χρυσάφι καθαρόν, εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ εἰς τὴν ἁγιότητα. Οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς, οἱ Διάκονοι, οἱ Ὑποδιάκονοι, οἱ Μοναχοί, ὅλοι κοινῶς οἱ Ἱερωμένοι, χρυσάφι καθαρὸν εἰς τὴν καλὴν πολιτείαν καὶ εἰς τὸ παράδειγμα· χρυσάφι καθαρὸν εἰς τὴν διδασκαλίαν καὶ εἰς τὰ ἤθη χρυσάφι καθαρὸν εἰς τὸ σῶμα καὶ εἰς τὴν ψυχήν· ὅλοι χρυσοί, ἔλαμπον εἰς ὅλα των τὰ ἔργα ὡς φῶς κατ’ ἀλήθειαν, καθὼς παρήγγειλε πρὸς αὐτοὺς ὁ Χριστός· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε’ 14). Οἱ λαϊκοὶ ὁμοίως χρυσάφι καθαρὸν εἰς τὸν βίον· οἱ ἄνδρες, χρυσάφι καθαρὸν εἰς τὴν καλωσύνην· αἱ γυναῖκες, χρυσάφι καθαρὸν εἰς τὴν σωφροσύνην· οἱ γέροντες, χρυσάφι καθαρὸν εἰς τὴν φρόνισιν· οἱ νέοι, εἰς τὴν παρθενίαν· τὰ παιδία, εἰς τὴν ἁπλότητα. Χριστιανοὶ ὅλοι χρυσοῖ εἰς τὸν νοῦν, δὲν ἐμελετοῦσαν ἄλλο, παρὰ τὰ πνευματικὰ καὶ οὐράνια· ὅλοι χρυσοῖ εἰς τὴν γλῶσσαν, δὲν κατέκρινον εἰς ἀργολογίαν τὸν πλησίον, ὑμνολόγουν εἰς προσευχὴν τὸν Θεόν. Ὅλοι χρυσοῖ εἰς τὰ χεῖρας, δὲν ἥρπαζαν ἐκ φιλαργυρίας τὰ ξένα πράγματα, ἐχάριζαν εἰς ἐλεημοσύνην τὰ ἰδικά τους· ὅλοι χρυσοῖ εἰς τὴν καρδίαν, δὲν ἠγάπων παρὰ τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον δι’ ἀγάπην Θεοῦ, ἦσαν πάντα ἕτοιμοι νὰ χύσωσι τὸ αἷμα εἰς τὸ μαρτύριον· εἰς ἀγάπην τοῦ πλησίον ἦσαν ὅλοι μία καρδία καὶ μία ψυχή (Πραξ. δ’ 32). Κεφαλὴ χρυσίου καθαροῦ Χριστιανοὶ ἐνάρετοι, ἅγιοι, ἀληθινοὶ Χριστιανοί.