Ὅθεν τὸ γένος τοῦ Ἰσραήλ, φοβούμενοι μήπως φύγῃ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμά των καὶ παγώσῃ τὸ αἶμά των εἰς τὰς φλέβας των, ὅταν τοὺς συνομιλήσῃ ὁ Θεός, ἔλεγον εἰς τὸν Θεόπτην Μωϋσῆν· «Λάλησον σὺ ἡμῖν, καὶ μὴ λαλείτω πρὸς ἡμᾶς ὁ Θεός, μὴ ἀποθάνωμεν» (Ἐξ. κ’ 19). Βλέπε Αὐτὸν μετὰ τὴν σάρκωσιν, πόσον ἔγινε προσιτός, πόσον ἔγινε γλυκύς, τὸν ὁποῖον ὅσοι ἤθελον γνωρίσει, δυσκόλως ἐχωρίζοντο ἀπ’ Αὐτοῦ. Ὅθεν καὶ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ πρῶτοι ἐρασταὶ τοῦ ὄντως ἐφετοῦ, ἐρωτώμενοι, ἄν ἐπιθυμοῦν νὰ χωρισθῶσιν ἀπ’ ἐκεῖνον, ἔλεγον· «Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις» (Ἰωάν. ϛ’ 68). Βλέπε Αὐτὸν πρότερον, ὅτι ἦτο ὄχι μόνον ἀόρατος, ἀλλὰ καὶ ἀπερίγραπτος καὶ ἀψηλάφητος. Ὅθεν εἰς τὸν Μωυσῆν, τὸν ἠγαπημένον Του φίλον, ζητοῦντα νὰ ἴδῃ τὸ πρόσωπόν Του, ἔλεγεν· «Οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου» (Ἐξ. λγ’ 20) ἀλλ’ ὑστερώτερον καὶ ὁρατὸς ἔγινε καὶ ψηλαφητὸς καὶ περιγραπτός, καθὼς μαρτυρεῖ μὲ τὰ ἴδια αὐτοῦ χείλη ὁ ἠγαπημένος τῶν Μαθητῶν, λέγων· «Ὂ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α’ Ἰωάν. α’ 1).

Βλέπε Αὐτὸν ὅτι τότε ἐδείκνυε τὸν ἑαυτόν του Δεσπότην καὶ Αὐτοκράτορα, ὄχι μόνον τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς γῆς· «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» (Ψαλμ. κγ’ 1), καθὼς ἔψαλλεν ὁ Προφητάναξ. Ὕστερον ἔγινε πτωχὸς καὶ ἐνδεὴς καὶ τόσον ἀπερριμμένος, ὥστε δὲν συστέλλεται νὰ λέγῃ ὁ ἴδιος, ὅτι δὲν ἔχει τόπον νὰ κατοικήσῃ, οὔτε κλίνην νὰ ἀναπαυθῇ. «Αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η’ 20). Εἰς ἐκείνους τοὺς πρώτους χρόνους τὸν εὑρίσκεις δοτῆρα καὶ χορηγὸν πάσης τροφῆς καὶ τροφέα πάσης πνοῆς, καθὼς τὸν κηρύττει ὁ ψαλμογράφος· «Ἐπισιτισμὸν ἀπέστειλεν αὐτοῖς εἰς πλησμονήν» (Ψαλμ. οζ’ 25)· ὑστερώτερον ἦλθεν εἰς τόσην ἔνδειαν, ὥστε νὰ πεινᾷ καὶ Αὐτὸς ὁ ἴδιος· «Νηστεύσας ὁ Κύριος ἡμέρας τεσσαράκοντα, ὕστερον ἐπείνασε» (Ματθ. δ’ 2)· εἰς τοὺς πρώτους χρόνους θέλεις ἴδει Αὐτόν, ὅτι ἦτο εἰς ἄνεσιν καὶ κατάπαυσιν· «Καὶ κατέπαυσεν ὁ Θεὸς τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων Αὐτοῦ» (Γεν. β’ 2)· ἀλλὰ σήμερον βλέπε Αὐτόν, ὅπως τὸν περιγράφει ὁ εἰδικὸς ἐξ ἀπορρήτων, κοπιασμένον, ἱδρωμένον καὶ διψασμένον· «Ὁ δὲ Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας, ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ» (Ἰωάν. δ’ 6).