Διατὶ δὲ «οὔσης ὀψίας» ἦλθε; Καὶ διατί εἰσῆλθε «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων»; Καὶ διατί «ἔστη εἰς τὸ μέσον»; Καὶ διατί εἶπεν «Εἰρήνη ὑμῖν»; Ἦλθεν «ὀψίας οὔσης», ἐπειδὴ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων τὸ ἑσπέρας ἐξόχως συνηθροίζοντο εἰς τὸ κατάλυμα αὐτῶν οἱ Ἀπόστολοι. Διὰ τοῦτο λοιπὸν ἦλθε τὸ ἑσπέρας, ἵνα εὕρῃ πάντας συνηθροισμένους. Ἀλλὰ καὶ δι’ ἄλλον μυστικώτερον λόγον τοῦτο ᾠκονόμησεν ὁ Κύριος. Πᾶσα ἡ ἀνθρώπινος φύσις πρὶν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἐν τῷ σκότει τῆς ἁμαρτίας ἔκειτο, καὶ ἐν τῇ σκιᾷ, τοῦ θανάτου ἦτο καθημένη. Ὅθεν ὁ μὲν Δαβίδ, περὶ τοῦ φωτισμοῦ αὐτῆς προφητεύων, ἔλεγεν· «Ἐξανέτειλεν ἐν σκότει φῶς τοῖς εὐθέσιν» (Ψαλμ. ρια’ 4)· ὁ δὲ Ἠσαΐας· «Ὁ λαὸς ὁ πορευόμενος ἐν σκότει ἴδετε φῶς μέγα» (Ἡσ. θ’ 2). Καὶ «τότε ἀνατελεῖ ἐν τῷ σκότει τὸ φῶς σου» (αὐτ. νη’ 10). Ὁ δὲ Ζαχαρίας· «Ἐν οἷς ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ἐπιφάναι τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένοις» (Λουκ. α’ 78). Καὶ ἀνέστη λοιπὸν τὴν νύκτα, καὶ πρὸς τοὺς Μαθητὰς Αὑτοῦ ἦλθε περὶ τὰς ἄρχὰς τῆς ἑξῆς νυκτός, ἵνα ταύτας τὰς περὶ Αὐτοῦ προφητείας καὶ κατὰ τὸ γράμμα πληρώσας, δείξῃ ὅτι καὶ εἰς τοὺς ἐν τῷ σκότει τῆς ἁμαρτίας ἐφάνη καὶ τοὺς ἐν τῇ νυκτὶ τῆς ἀγνωσίας καθεύδοντας ἐφώτισε.

Εἰσῆλθε δὲ «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», πρῶτον μέν, ἵνα μὴ τὰς θύρας κτυπήσας ταράξῃ καὶ φοβίσῃ τοὺς Μαθητάς· δεύτερον δέ, ἵνα, ἰδόντες τὸ θαῦμα, πιστεύσωσι τὴν ἐκ νεκρῶν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν. Τρίτον, ἵνα διδάξῃ ὅτι πρὸς ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται, οἵτινες κρατοῦσι κεκλεισμένας τὰς θύρας τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς αὐτῶν, ἤτοι τοῦ σώματος τὰς αἰσθήσεις, ἵνα μὴ ἐμβαίνῃ ἡ ἁμαρτία. Πῶς δέ, σῶμα ἀνθρώπινον φορῶν ὁ Κύριος ἡμῶν, διεπέρασε διὰ τῶν κεκλεισμένων θυρῶν; Καθὼς διῆλθε τὴν μήτραν τῆς Ἁγίας Παρθένου, τὴν παρθενίαν αὐτῆς μὴ λύσας· καθὼς περιπατῶν διέβη τὴν θάλασσαν μὴ καταποντισθεὶς εἰς τὸ βάθος· καθὼς ἔπραξε τόσα ἄλλα ἀναρίθμητα θαυμάσια, ἤτοι τῇ παντοδυναμίᾳ τῆς Αὑτοῦ Θεότητος. «Ἔστη δὲ εἰς τὸ μέσον», ἵνα πάντες οἱ παρεστῶτες ἀπαρεμποδίστως βλέπωσιν Αὐτόν τε καὶ τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν Αὐτοῦ· «ἔστη εἰς τὸ μέσον», ἵνα φανερώσῃ ὅτι πάντας ἐπίσης, ἀγαπᾷ, περὶ πάντων ἐπίσης προνοεῖ, καὶ πάντων ἐπίσης θέλει τὴν σωτηρίαν. Εἶπε δὲ «Εἰρήνη ὑμῖν», διότι τοῦτο κατώρθωσεν, ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον, ἔλυσε τοῦ φραγμοῦ τὸ μεσότοιχον, ἥνωσε τὰ διεστῶτα, εἰρήνευσε τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον· «Αὐτὸς γὰρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας» (Ἐφεσ. β’ 14).