Εἶναι ἀνάστασις, διὰ νὰ γνωρίσῃ ὁ ἄδικος καὶ ὁ πλεονέκτης, ὅτι δὲν ἐκέρδησεν ἄλλο ἀπὸ τὰς ἀδικίας του, παρὰ μίαν αἰώνιον κόλασιν· εἶναι ἀνάστασις, διὰ νὰ γνωρίσῃ ὁ ὑβριστής, ὁ καταφρονητής, ὁ δυνάστης τῶν πτωχῶν, ὅτι διὰ τὴν πρόσκαιρον ἐκείνην καταφρόνησιν ὅπου ἔδειξεν εἰς τὸν σύμβουλόν του, ἀπολαμβάνει μίαν αἰώνιον τιμωρίαν. Εἶναι ἀνάστασις, διὰ νὰ γνωρίσωσιν οἱ σαρκικοί, οἱ πόρνοι καὶ οἱ μοιχοί, οἱ μέθυσοι καὶ γαστρίμαργοι, ὅτι ἐκεῖναι αἱ ἡδοναὶ τοὺς ἐπροξένησαν μίαν κάμινον ἄσβεστον, μίαν φλόγα ἀκοίμητον. Εἶναι ἀνάστασις, ἡ παρηγορία τῶν πτωχῶν, τῶν γυμνῶν, τῶν ὀρφανῶν, τῶν καταφρονεμένων, τῶν ὑβρισμένων, τῶν ἀδικημένων, διὰ νὰ γνωρίσωσιν ὅτι ἐκείνη ἡ πτωχεία, ἐκείνη ἡ ὑπομονὴ τὴν ὁποίαν ἔδειξαν εἰς τὰς ἀνάγκας των, τοὺς ἐγέννησε μίαν χαρὰν παντοτεινήν, μίαν δόξαν ἀκατανόητον, μίαν συναναστροφὴν μὲ Ἀγγέλους καὶ Ἁγίους ἀδιάκοπον. Βλέπεις διὰ πόσα αἴτια εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνῃ ἀνάστασις; Βλέπεις πόσην χαράν, πόσην ἄνεσιν, πόσην παρηγορίαν γεννᾷ εἰς τὰς ψυχὰς τῶν δυστυχισμένων καὶ καταφρονεμένων πτωχῶν τούτη ἡ χαρμόσυνος ἡμέρα; Καὶ λοιπὸν καλώτατα κάμνει ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, ὅστις μᾶς τὴν βεβαιώνει λέγων· «Ἐξαποστελεῖς τὸ Πνεῦμά σου καὶ κτισθήσονται, καὶ ἀνακαινιεῖς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς» (Ψαλμ. ργ’ 30).

Πλέον καθαρώτερα καὶ μὲ μεγαλυτέραν φωνὴν προεκήρυξε τούτην τὴν ἡμέραν ὁ μεγαλοφωνότατος τῶν Προφητῶν Ἠσαΐας, λέγων· «Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καὶ εὐφρανθήσονται οἱ ἐν τῇ γῇ» (Ἠσ. κϛ’ 19). Ἄξια τοῦ ἐπαγγέλματός του κάμνει καὶ ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν μακάριος Παῦλος, ὅταν λέγῃ διὰ τούτην τὴν ἡμέραν· «Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν» (Α’ Κορ. ιε’ 53). Ὦ θαυμασταὶ μαρτυρίαι, ὦ ζωνταναὶ ἀποδείξεις τῆς ἰδικῆς σου ἀναστάσεως, ἄνθρωπε! Ἐὰν δὲ καὶ ἐπιθυμῇς νὰ ἀκούσῃς καὶ φυσικὰ παραδείγματα διὰ τὴν βεβαίωσιν τούτης τῆς ἀναστάσεως, ἄκουσε τὸν χρυσοῦν τὴν ψυχὴν καὶ τὴν γλῶτταν, ὅστις σοῦ τὸ ἄφησε γεγραμμένον· «Ὁρῶν τὸν κόκκον σηπόμενον καὶ ἀνανεούμενον, περὶ τῆς ἀναστάσεως μὴ ἀμφίβαλλε». Ὅσαις φοραῖς, λέγει, ἁπλώνεις τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τοὺς κάμπους, καὶ βλέπεις τὸ σιτάρι, τὸ ὁποῖον ἐνταφιάζεται μέσα εἰς τοὺς αὔλακας καὶ εἰς τὸ ὕστερον φυτρώνει, ἐνθυμοῦ τῆς ἀναστάσεως τὸ μυστήριον.