Καὶ ἀπ’ ἐδῶ ἀκολουθεῖ, νὰ γνωρίζωμεν τὴν σημερινὴν ἑορτήν, ὄχι μόνον διαφορετικὴν ἀπὸ τὰς ἄλλας ἑορτάς, ὅσον διαφέρει ὁ ἥλιος ἀπὸ τοὺς ἀστέρας, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ νὰ εἶναι καὶ βεβαίωσις τῆς Πίστεως ἡμῶν, καθὼς τὸ ἀποδεικνύει ἐκ τοῦ ἐναντίου ἡ μεγαλόφωνος σάλπιγξ τοῦ Πνεύματος, ὁ μακάριος Παῦλος· «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α’ Κορ. ιε’ 14). Παρόμοια μὲ αὐτὸν θεολογεῖ καὶ ὁ μακάριος Νεῖλος λέγων, ὅτι «ἡ ἀνάστασις ψυχή τις ἐστὶ δευτέρα τοῖς ἀνθρώποις, πρὸς τὰς τῆς ἀρετῆς διεγείρουσα πράξεις». Ὥστε ἀνίσως σηκώσῃς αὐτὴν τὴν ἀληθινὴν ἐλπίδα ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινον βίον, ἀπομένει νεκρὸς καὶ ἀνενέργητος εἰς κάθε θεάρεστον ἔργον. Ὁ ἴδιος «κεφάλαιον τῆς Χριστοῦ προνοίας» τὴν ἀνάστασιν λέγει. Καὶ τὸ αἴτιον ἐξόχως ἀπὸ τὰ ἄλλα εἶναι τοῦτο, νὰ ἐξυπνᾷ τὴν ψυχὴν εἰς εὐχαριστίαν τοῦ Εὐεργέτου, ἐνθυμουμένην τὸ κεφάλαιον τῆς ἰδικῆς Του προνοίας.

Ὅθεν μὲ πολλὴν σπουδὴν οἱ θεόσοφοι Πατέρες συνιστῶσι τὸ πολυτίμητον τοῦτο καὶ ἀληθέστατον δόγμα τῆς Πίστεως, τὴν ἀνάστασιν. Ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἕνας εἶναι, τὸ καύχημα τῆς Δαμασκοῦ ὁ Ἰωάννης, λέγων· «οὐκ ἀδυνατεῖ ὁ ἐν ἀρχῇ ἐκ τοῦ χοὸς τῆς γῆς συστησάμενος τὸ σῶμα ἀναλυθὲν καὶ ἀποστραφὲν εἰς τὴν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη κατὰ τὴν τοῦ δημιουργοῦ ἀπόφασιν, πάλιν ἀναστῆσαι αὐτό». Ἐκεῖνος, λέγει, ὁ παντοδύναμος Θεός, ὅστις ἔπλασε τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, δύναται καὶ πάλιν νὰ ἀναστήσῃ αὐτό. Ἀποδεικνύει δὲ συμπεραίνων κατωτέρω, ὅτι αὐτὴ ἡ ἀνάστασις εἶναι μία ζωντανὴ ἀπόδειξις τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δικαιοσύνης, ἐπειδὴ βλέπομεν κατὰ τὴν παροῦσαν ζωὴν πολλοὺς δικαίους, οἵτινες διέρχονται ζωὴν πτωχικήν, ἀδικοῦνται, ζημιώνονται, βλάπτονται, ἀπὸ δὲ τὸ ἄλλο μέρος βλέπομεν πολλοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀδίκους, οἵτινες διέρχονται ζωὴν μὲ πλούτη, μὲ δόξας, μὲ τρυφάς, καὶ μὲ ἄλλας ἀπολαύσεις.

Λοιπὸν ἀνίσως καὶ δὲν ἦτο ἀνάστασις, οὔτε Θεός, οὔτε δικαιοσύνη ἀκολουθεῖ νὰ εἶναι. Διότι ἐφ’ ὅσον ὁ Θεὸς εἶναι κοινὸς Πατὴρ πάντων, πῶς ὑποφέρει ἡ πρόνοιά του, ἡ δικαιοσύνη του, τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά του νὰ ταλαιπωρῆται μὲ μίαν ἄκραν πτωχείαν καὶ τὸ ἄλλο νὰ ἀπολαμβάνῃ ἀνέσεις καὶ τρυφὰς τοῦ πλούτου; Πῶς ὑποφέρει ἡ παντοδυναμία του νὰ βλέπῃ τὸν ἀδύνατον νὰ ταλαιπωρῆται ἀπὸ ἕνα σκληρὸν καὶ τυραννικὸν πλούσιον; Εἶναι λοιπὸν ἀνάστασις, εἶναι, διὰ νὰ δώσῃ ἡ δικαία κρίσις τοῦ Θεοῦ τοὺς μισθοὺς τῶν ἔργων τοῦ καθενός.