Ἡμεῖς δὲ μετὰ χαρᾶς πνευματικῆς ἐπιτελοῦντες τὰς ἑορτὰς τῆς Μητρὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ Μητρός μας πάντοτε, εἴπωμεν καὶ σήμερον μὲ τὴν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν, εὐφραινόμενοι εἰς τὸ ἱερὸν τῆς Παρθένου Γενέσιον· «Ἡ Γέννησίς Σου Θεοτόκε χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ»· διότι χαρᾶς πρόξενος εἶναι ἡ ὑπόθεσις, ὅτι Μήτηρ Θεοῦ χρηματίσασα, ὑπερέχει οὐράνια καὶ ἐπίγεια διότι ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, Ἀγγέλων τε καὶ ἀνθρώπων ὑπέρκειται. Ὅθεν καὶ μὲ εὐλαβητικὴν καρδίαν ἂς τὴν ἀσπασθῶμεν, ὄχι μὲ λόγια ἰδικά μας, ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀρχαγγελικὴν ἐκείνην λέγοντες φωνήν· «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ» καὶ τὰ ἑπόμενα.
«Τίς αὕτη ἡ ἐκκύπτουσα ὡσεὶ ὄρθρος;». Δόγμα πίστεως εἶναι ὅτι μόνος ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, θελήσας νὰ γίνῃ ἄνθρωπος διὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἐγεννήθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου· τὸ ὁποῖον μᾶς διδάσκει φανερὰ εἰς τὸ γ’ ἄρθρον τὸ ἅγιον Σύμβολον, τὸ ὁποῖον ὑπὸ τῶν ἑπτὰ Ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐδέχθη, καὶ ὑπὸ πάσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀναγινώσκεται καθ’ ἑκάστην παρρησίᾳ ἀκαινοτόμητον. Οἱ δὲ λοιποὶ πάντες ἄνθρωποι (χωρὶς τοῦ θεοπλάστου Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας), εἴτε ἐξ ἐπαγγελίας γεγεννημένοι, εἴτε ἐκ νηδύος στειρωτικῆς, ἐξ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι, κατὰ τοὺς ὅρους τῆς φύσεως· ὅθεν ὡς ἐκ συναφείες σαρκικῆς καὶ ροῆς ἐνηδόνου γεννηθέντες, ἔνοχοι εἴμεθα πάντες, τῷ καὶ ἀκουσίως ἐπισυρομένῳ τῷ γένει προπατορικῷ ἁμαρτήματι· ἐπειδή, κατὰ τὴν Γραφήν, μόνος ἀναμάρτητος ὁ Θεός, πάντες δὲ ἡμεῖς ἐν τῷ Ἀδὰμ ἡμάρτομεν. Διὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος ἔλεγε πρὸς Ρωμαίους· «Πάντες ἐν τῷ Ἀδὰμ ἥμαρτον». Ὅθεν οὐδὲ ἡ Θεοτόκος, κατὰ φύσιν γεννηθεῖσα ἐξ Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, ἂς μὴ κριθῇ ποτὲ ἀμέτοχος τοῦ γενικοῦ τούτου προπατορικοῦ πλημμελήματος, κἂν οἱ ἐναντίοι ἐν προσχήματι εὐλαβείας διαρραγῶσι, καὶ βίβλους νοθεύσωσι, ρητὰ παρερμηνεύοντες τῆς Γραφῆς· ἀμέτοχος δὲ τοῦ προαιρετικοῦ ἁμαρτήματος, διὸ καὶ ἄμωμος λέγεται.
Μόνος ὅθεν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ἀναμάρτητος· πάντες δὲ οἱ ἄλλοι ἅνθρωποι, ὁποῖοι ἂν εἶναι, μολονότι καὶ ὡς μὴ πρακτικῶς ἁμαρτήσαντες, εἶναι μὲν ἀκατηγόρητοι ὅπως δήποτε διὰ τὸ ἀκουσίως εἰς ἡμᾶς ἐπιγινόμενον ἔγκλημα τοῦ Προπάτορος, ἔνοχοι ὅμως ὡς γεγεννημένοι ἐκ φυσικῆς συναφείας ἀνδρὸς καὶ γυναικός· καὶ τοῦτο εἶναι τὸ τοῦ Δαβίδ, «Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην», διὰ νὰ μὴ λέγω τὰ προσωπικὰ ἁμαρτήματα, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ Παρθένος τυγχάνει ἀμέτοχος.