Τῇ Ϛ’ (6ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν Κολασσαῖς τῆς Φρυγίας γενομένον θαύματος παρὰ τοῦ Ἀρχιστρατήγου ΜΙΧΑΗΛ.

Ζήσας δὲ ἐκεῖ ἐνιαυτοὺς ἑβδομήκοντα καὶ καλῶς καὶ θεαρέστως πολιτευσάμενος καὶ ἐπαυξήσας τὸν κόπον τῆς ἀρετῆς του, πρὸς ὃν ἠγάπα Χριστὸν χαίρων ἀνέδραμεν, ὥσπερ καλὸς γεωργὸς σπείρας ἐν δάκρυσι, ν’ ἀπολαύσῃ τοὺς καρποὺς τῶν ἱδρώτων αὐτοῦ εὐφραινόμενος. Καὶ ἄλλα δὲ θαύματα ἄπειρα ἐγίνοντο καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν εἰς τὸ Ἁγίασμα ἐκεῖνο, τὰ ὁποῖα ἐὰν θελήσῃ νὰ διηγηθῇ τις λεπτομερῶς, θὰ ὁμοιάσῃ ἐκεῖνον ὅστις βούλεται νὰ μετρήσῃ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ ἢ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης.

Ἀλλὰ ἡ μὲν διήγησις τοῦ θαύματος τοῦ γενομένου παρὰ τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ εἰς τὰς Χώνας, περὶ τοῦ ὁποίου εἶναι καὶ ἡ πανήγυρίς μας σήμερον, οὕτως ἔγινεν, εὐλογημένοι Χριστιανοί. Πρέπον δὲ εἶναι εἰς ἡμᾶς, οἱ ὁποῖοι ἀκούομεν τῶν Ἁγίων τὰς ἱστορίας καὶ τὰ θαύματα, νὰ μὴ ἐπιθυμῶμεν ὅλως δι’ ὅλου τὰ γήϊνα, ἀλλὰ νὰ ἀναβιβάζωμεν τὸν νοῦν μας πρὸς μόνα τὰ οὐράνια· γνωρίζω καὶ ἐγὼ βέβαια πῶς ἀπὸ γῆς ἐπλάσθη τὸ σῶμα μας καὶ ἀγαπῶμεν τὰ γήϊνα. Ἀλλὰ ὅστις θέλει νὰ φανῇ δόκιμος κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν φοβερὰν τῆς κρίσεως, δὲν εἶναι πρέπον νὰ συλλογίζηται τὰς ἀναπαύσεις τοῦ σώματος, ἐπειδὴ εἶναι φθαρταὶ καὶ πρόσκαιροι, ἀλλὰ τῆς ἀθανάτου καὶ ἀφθάρτου ψυχῆς τὴν ἀνάπαυσιν πρέπει νὰ ἀναζητῇ καὶ νὰ ἐπιδιώκῃ πάντοτε. Πῶς δὲ γίνεται αὕτη ἡ ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς, ἄς ἀκούσωμεν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους δευτέρᾳ ἐπιστολῇ· «Ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ οἰκοδομὴν ἐκ Θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ποία δὲ εἶναι ἡ ἐπίγειος κατοικία τοῦ σκήνους μας; Τὸ σῶμα τὸ φθαρτὸν καὶ πρόσκαιρον, ὅπερ εἶναι μὲν ὡς οἶκος τῆς ψυχῆς, ὅταν δὲ θελήσῃ ὁ τεχνίτης Θεὸς νὰ τὸν χαλάσῃ, οὐδεὶς δύναται νὰ ἐναντιωθῇ εἰς αὐτόν. Ποῖος δὲ εἶναι ὁ οἶκος ὁ ἀχειροποίητος, ὁ αἰώνιος εἰς τοὺς οὐρανούς; ἡ αἰώνιος Βασιλεία, ἡ παλαιά μας Πατρίς, τὸ πολίτευμα τῶν ἀγαθῶν Χριστιανῶν, περὶ τοῦ ὁποίου καὶ ἀλλοῦ λέγει· «Τὸ πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει».

Δι’ αὐτὸν τὸν οἶκον πρέπει ὅλως δι’ ὅλου, νὰ φροντίζωμεν, εὐλογημένοι Χριστιανοί, καὶ νὰ ἀγωνιζώμεθα, διότι ἐὰν εἶχε κανεὶς δύο οἴκους, ἕνα παλαιὸν καὶ σεσαθρωμένον, ἐκτισμένον ἀπὸ πλίνθους καὶ ἀκάθαρτον κατὰ πολλά, καὶ ἕτερον νέον καὶ εὔμορφον ἀπὸ λίθους πολυτίμους κατεσκευασμένον, εἰπέτε μοι εἰς ποῖον ἠγάπα καλλίτερα νὰ κατοικῇ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος;