Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασαν δέκα ἡμέραι καὶ συνεκεντρώθη ὕδωρ περισσόν, διέλυσαν οἱ ἄθεοι τὸν φραγμὸν περὶ τὸ μεσονύκτιον, διὰ νὰ χυθῇ ὁ ποταμὸς ἔξαφνα καὶ παρ’ ἐλπίδα τοῦ Ἀρχίππου, νὰ γίνῃ δὲ καὶ τοῦ τόπου καὶ τοῦ Ὁσίου ἐν τῷ ἅμᾳ ὀ ὄλεθρος· αὐτοὶ δὲ ἐστάθησαν εἰς τὸ ἀριστερὸν τοῦ Ναοῦ, περιμένοντες τὸ ἀποβησόμενον. Ὁ Ἄρχιππος, ὡς ἤκουσε τὴν σύγχυσιν τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ταραχὴν τῶν ὑδάτων, πλέον προθυμότερον προσηύχετο, λέγων τὰ τοῦ Προφήτου Δαβὶδ λόγια· «Ἐπῆραν οἱ ποταμοί, Κύριε, ἐπῆραν οἱ ποταμοὶ φωνὰς αὐτῶν» καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ψαλμοῦ.
Ταῦτα προσευχομένου τοῦ Ὁσίου, θεία ὅρασις ἐφάνη, ὥσπερ καταβᾶσα ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ ἐκάλει ἐξ ὀνόματος τὸν Ἄρχιππον. Αὐτὸς δὲ μὴ δυνάμενος νὰ ἀτενίζῃ πρὸς τὸ ὁρώμενον, ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν. Τότε τοῦ εἶπεν ὁ λαλῶν· «Ἀνάστα εἰς τοὺς πόδας σου καὶ ἔλα ἐδῶ ἔξω νὰ ἴδῃς τὴν ἀκαταμάχητον δύναμιν τοῦ Θεοῦ». Ἀνεθάρρησε τότε ὁ Ἄρχιππος ἐκ τῆς φωνῆς καὶ ἐξῆλθε καὶ εἶδε στῦλον πυρός, φθάνοντα ἀπὸ τῆς γῆς ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ φωνὴν ἤκουσεν ἀπ’ ἐκεῖθεν, ἥτις τοῦ ἔλεγε νὰ σταθῇ εἰς τὸ ἀριστερὸν μέρος καὶ νὰ μὴ φοβῆται. Τότε ὁ φαινόμενος ἐσήκωσε τὴν δεξιάν του καὶ ἔκαμε τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ εἰς τὴν πέτραν, τὴν ἐπάνωθεν τῆς Ἐκκλησίας, λέγων· «Ἕως αὐτοῦ νὰ εἶναι ἡ κίνησίς σου». Καὶ μὲ τὸ ἀκόντιον, τὸ ὁποῖον ἐφαίνετο βαστάζων εἰς τὴν χεῖρά του, ἐκτύπησεν ἰσχυρῶς τὸν τόπον καὶ ἐσχίσθη ἡ πέτρα ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω. Ἀλλ’ ὢ τῆς δυνάμεώς σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! Εἴδοσαν αὐτὸν ὕδατα, ὡς λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ, «καὶ ἐφοβήθησαν» καὶ ὡς τεῖχος ἐστάθησαν. Πάλιν δὲ ποιήσαντος τοῦ Ἀρχαγγέλου τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ καὶ εἰπόντος· «Χωνευθήτωσαν ἐνταῦθα τὰ ὕδατα»· σεισμὸς μέγας καὶ φοβερὸς ἐγένετο καὶ τὸ ὕδωρ τῶν ποταμῶν εὐθέως κατεχώσθη εἰς τὴν φάραγγα ἐκείνην τὴν βαθυτάτην καὶ εἶναι καὶ ἕως τὴν σήμερον οὕτω φαινόμενοι οἱ ποταμοὶ ἐκεῖνοι καὶ χωνευόμενοι εἰς τὴν πέτραν, πρὸς τὸ ἄνωθεν μέρος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς πρὸς τὸ Βῆμα· διὰ τοῦτο καὶ ὁ τόπος ἐκεῖνος, πρῴην ὀνομαζόμενος Κολασσαί, ἔκτοτε μετωνομάσθη Χῶναι, διὰ τὴν χώνευσιν τῶν ποταμῶν ἐκείνων.
Διὰ τοιαύτης βοηθείας τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ ἐλευθερωθεὶς ὁ Ἄρχιππος ἐκ τοῦ πικροῦ θανάτου, λαμπρᾷ τῇ φωνῇ ὕμνει καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸν καὶ τὸν αὐτοῦ λειτουργὸν Ἀρχιστράτηγον Μιχαὴλ μεγαλοφώνως ἐμεγάλυνε.