Ὁ ποταμός, ὥσπερ νὰ ἦτο ἔμψυχος, ἐφοβήθη τὴν χάριν τοῦ Ἀρχαγγέλου καὶ παρευθὺς ἐγύρισε πρὸς τὰ δεξιὰ μέρη τῆς Ἐκκλησίας, ἄλλο τόσον μακράν, ὅσον ἦτο καὶ πρωτύτερα ἀπὸ τὸ ἀριστερὸν μέρος· καὶ εἶναι καὶ ἕως τὴν σήμερον ἡμέραν οὕτω ρέων ὁ ποταμὸς ἐκεῖνος, εἰς πίστωσιν τοῦ θαύματος. Ὡς εἶδον οἱ ἀσεβέστατοι, ὅτι εἰς τὸ ἐναντίον ἔγινε τὸ ἐπιχείρημά των καὶ ἡ ἀδικία, ὡς λέγει καὶ ὁ Προφήτης Δαβίδ, ἐψεύσατο ἑαυτῇ, μετεχειρίσθησαν δευτέραν μηχανὴν πλέον μεγαλυτέραν καὶ φοβερωτέραν τῆς προτέρας, τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὴν ἄνωθεν καὶ ἀπ’ ἀρχῆς θὰ σᾶς διηγηθῶμεν.
Δύο ποταμοὶ μεγάλοι ἀναβλύζοντες ἀπὸ ἀνατολῶν, ὁ μὲν Λυκόκαστρος, ὁ δὲ Κοῦφος ὀνομαζόμενοι, ἔτρεχον κατὰ τὸν τόπον ἐκεῖνον· τρέχοντες δὲ πρὸ τῆς Ἐκκλησίας κεχωρισμένοι καὶ περικυκλοῦντες τὸν Ναὸν ἀπὸ μακρόθεν ὡς νῆσον, μετὰ ταῦτα ἑνοῦνται εἰς πολὺ διάστημα καὶ ὡς εἷς ποταμὸς διασχίζοντες τὴν Λυκίαν ἐκχύνονται εἰς τὴν θάλασσαν κατέναντι τῆς νήσου Ρόδου. Αὐτοὺς τοὺς δύο ποταμοὺς ὁ φθονῶν εἰς τὰ ἀγαθὰ διάβολος, ὁ σπορεὺς τῶν ζιζανίων, τοὺς συνεβούλευσε νὰ στρέψουν κατεπάνω τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ Ἁγίου, ὥστε μηδὲ ἴχνος νὰ φαίνηται πλέον ἢ σημεῖον, ὅπου ἦτο τὸ Ἁγίασμα· διότι ἦτο καὶ ὁ τόπος εὔκολος, εἶχε δὲ καὶ μεγάλην κατωφέρειαν, τόσον ὥστε κατερχόμενον τὸ ὕδωρ μὲ ὁρμὴν νὰ μὴ ἀφήσῃ λίθον ἐπὶ λίθου εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο. Ἦτο δὲ καὶ πέτρα ἀπὸ μακρόθεν τῆς Ἐκκλησίας, ὑψηλὴ κατὰ πολλὰ καὶ μεγάλη, τὴν ὁποίαν οἱ ἀσεβέστατοι ἐπελέκησαν καὶ ἔσκαψαν εἰς ἓν μέρος, διὰ νὰ ἔρχεται τὸ ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ μὲ θυμόν· ἔπειτα ἔκαμαν τάφρους μεγάλας καὶ χανδάκια καὶ περιέφραξαν τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὥστε νὰ συναχθῇ τὸ ὕδωρ εἰς τὸ μέρος τῆς πέτρας καὶ τότε νὰ χαλάσουν τὴν δέσιν, διὰ νὰ ἔλθῃ τὸ ρεῦμα μετὰ μεγάλου θυμοῦ νὰ ἐξαλείψῃ καὶ τὸν Ναὸν καὶ τὸ Ἁγίασμα καὶ τὸν Ἄρχιππον.
Ἀλλὰ οἱ μὲν μιαροὶ ἐκεῖνοι οὕτως ἠγωνίζοντο νύκτα καὶ ἡμέραν, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδία, θέλοντες νὰ ἐκπληρώσουν τὸν θυμόν των· ὁ δὲ τοῦ Θεοῦ δοῦλος Ἄρχιππος, βλέπων τὴν τοσαύτην μανίαν τῶν ἀσεβῶν καὶ ἐνθυμούμενος εἰς πόσον κίνδυνον ἔμελλε νὰ καταντήσῃ τὸ πρᾶγμα, κείμενος ἐπὶ γυμνοῦ τοῦ ἐδάφους ἐδέετο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ἵνα μείνῃ ἡ βουλὴ τῶν ἀσεβῶν ματαία καὶ ἀνενέργητος καὶ ἰσχύσῃ ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ περισσότερον, παρὰ τὰς βουλὰς τῶν πεπλανημένων ἀνδρῶν ἐκείνων. Καὶ ἐκεῖνος μὲν ἐδέετο τοῦ Θεοῦ νύκτα καὶ ἡμέραν.