Διατί, Παῦλε; «Ἵνα μὴ ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι», τοὐτέστι, διὰ τοῦτο ταλαιπωρῶ τὸ σῶμα μου καὶ ὡς δοῦλον τὸ σύρω εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἵνα μὴ κηρύττων εἰς ἄλλους τὴν ὁδὸν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, αὐτὸς ἐγὼ μένω ἀδόκιμος δηλαδὴ ἀποδοκιμασθῶ ὡς εὑρεθεὶς ἀνάξιος δι’ αὐτήν, αὐτὸ σημαίνει ἀδόκιμος. Ὥστε θέλει νὰ εἴπῃ ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ὅτι διὰ τοῦτο στενοχωρῶ τὸ σῶμά μου, ἵνα μὴ ἄλλοι σωθῶσι καὶ ἐγὼ μὴ κριθεὶς ἄξιος, ὡς μὴ τηρήσας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εὑρεθῶ ἔξω τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Μέγα ἐμπόδιον εἶναι πρὸς ἀρετήν, ἀδελφοί μου ἠγαπημένοι, ἡ θεραπεία τοῦ σώματος· διὸ λέγει πάλιν ὁ αὐτὸς Ἀπόστολος Παῦλος ἐν τῇ πρὸς Γαλάτας ἐπιστολῇ· «Ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός», ἤτοι τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ εἶναι ἐναντία πράγματα· διότι τὸ μὲν σῶμα εἶναι γήϊνον, ἡ δὲ ψυχὴ οὐρανία· τὸ μὲν εἶναι φθαρτόν, ἡ δὲ ἄφθαρτος ἐπιθυμεῖ πάντοτε τὸ σῶμα τὰ ἐναντία τῆς ψυχῆς. Ποῖα; Τὴν πολυφαγίαν, τὴν πολυποσίαν, τὴν ἁμαρτίαν, τὰ ὁποῖα εἶναι θάνατος νοητὸς τῆς ψυχῆς· ἡ δὲ ψυχὴ πάλιν ἀγαπᾷ ἐγκράτειαν, νηστείαν, ἀρετάς, ἅτινα ὑπερβαρύνουσι τὴν σάρκα. Ἐπειδὴ ἐπιθυμεῖ τὸ ἓν τὰ ἐναντία τοῦ ἄλλου, ἂς ἀφήσωμεν λοιπὸν τὸ φρόνημα τῆς σαρκός, ἡ ὁποία εἶναι ἐχθρὰ εἰς τὸν Θεόν, ὡς διορίζει ὁ αὐτὸς Ἀπόστολος ἐν τῇ πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῇ, καὶ ἂς ἀποκτήσωμεν τὰ συμφέροντα τῆς ψυχῆς.

Ταῦτα τὰ πράγματα, ἂς φροντίσωμεν νὰ κατορθώσωμεν τὰ ὁποῖα οὐδὲ μετὰ τὸν θάνατόν μας χάνονται. Ἂς ἴδωμεν τοὺς ἐμπόρους τί κάμνουσι· κινδυνεύουσι νύκτα καὶ ἡμέραν, θάλασσαν πλέουσι πολλάκις καὶ τρικυμίας φοβερὰς ὑπομένουσι, δὲν φοβοῦνται πῶς θὰ πνιγῶσι, δὲν συλλογίζονται πῶς θὰ αἰχμαλωτισθῶσιν. Ἄλλοι δὲ πάλιν εἰς τὴν στερεὰν πεινῶσι, κακοπαθοῦσι, ψύχη καὶ παγετοὺς ὑπομένουσι, τὴν καῦσιν τοῦ ἡλίου δέχονται, τοὺς κλέπτας καὶ τοὺς ληστὰς ἀψηφοῦν καὶ ταῦτα πάντα ὑπομένουσι, μόνον διὰ νὰ ἀποκτήσουν κέρδος πρόσκαιρον καὶ φθαρτόν. Ἡμεῖς δέ, οἵτινες ἐλπίζομεν νὰ κερδήσωμεν Βασιλείαν οὐρανῶν αἰώνιον, οἵτινες θαρροῦμεν νὰ ἀπολαύσωμεν τὰ ἀγαθά, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὗς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν»· διὰ ταῦτα, εἴπατέ μοι, δὲν πρέπει νὰ ὑπομένωμεν πᾶσαν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν; Ναί, λέγομεν· καὶ τὸν θάνατον, τὸ βαρύτατον πρᾶγμα, πρέπει νὰ τὸν νομίζωμεν ὡς χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν, μόνον νὰ μὴ στερηθῶμεν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.