Πρὸς ταῦτα ὁ μακάριος Βαβύλας ἀποκριθείς, εἶπε πρὸς τὸν τύραννον· «Φαίνεται, ὦ βασιλεῦ, πῶς ἄφησες τοὺς πολέμους τῶν βαρβάρων καὶ τῶν λοιπῶν πολεμίων, οἵτινες ἀγωνίζονται νὰ ἀφανίσουν καὶ σὲ καὶ τὸ βασίλειόν σου· ἄφησες ἀκόμη κάθε εἴδους φροντῖδα, τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ ἔχουν οἱ βασιλεῖς διὰ τὸ ὑπήκοον καὶ ἐδόθης ὅλως διόλου ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, καὶ ὅλος ὁ σκοπός σου εἶναι διὰ νὰ εὑρίσκῃς ἀφορμὴν νὰ βασανίζῃς ἀνθρώπους διὰ νὰ ἱκανοποιῇς τὸν παράλογον θυμόν σου καὶ νὰ θεραπεύῃς τὴν φυσικὴν ἀπανθρωπίαν σου καὶ ἀγριότητα». Εἰς ταῦτα τὰ ἀληθῆ λόγια τοῦ Ἁγίου ἐφλογίσθη ἡ ἀσύνετος καρδία τοῦ μιαροῦ βασιλέως ἀπὸ ἀσυλλόγιστον θυμὸν καὶ εὐθὺς ἐπρόσταξε νὰ θανατώσουν τοὺς Μάρτυρας· οἱ ὁποῖοι φερόμενοι εἰς τὸν θάνατον ἔχαιρον καὶ ἠγάλλοντο, ὡσὰν νὰ μετέβαινον εἰς χαρμόσυνον πανήγυριν, καθ’ ὅλον δὲ τὸ μῆκος τῆς διαδρομῆς ἐδοξολόγουν τὸν Θεὸν ψάλλοντες· «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ὁ καὶ πρότερον ἀπὸ στόματα νηπίων καὶ θηλαζόντων ἀποδεχθεὶς ὕμνον καὶ δοξολογίαν· ἰδοὺ ὅτι καὶ τώρα πάλιν θέλεις ἀποδεχθῆ ἀπὸ νήπια, ἂν καὶ μὴ θηλάζοντα, καὶ ἀπὸ γέροντα πολιὸν θυσίαν ἐκ τῶν ἰδίων των αἱμάτων».
Διὰ τοιούτων καὶ ἄλλων ᾀσμάτων δοξολογοῦντες οἱ Ἅγιοι χαρμονικῶς ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης· καὶ πρῶτον μὲν βλέπων ὁ μακάριος Βαβύλας τὴν προθυμίαν, τὴν ὁποίαν εἶχον τὰ παιδία εἰς τὴν τελευτήν, τὰ παρέστησεν εἰς τοὺς δημίους καὶ τὰ ἀπεκεφάλισαν χαίροντα· καὶ ἰδὼν αὐτὰ κατεσφαγμένα διὰ Χριστόν, ἐλάλησε μετ’ εὐφροσύνης· «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός»· εἶτα μετὰ χαρᾶς καὶ εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸν ἔκλινε τὴν μακαρίαν κεφαλήν του καὶ ἀπεκεφαλίσθη καὶ αὐτὸς ἐν ἔτει σπγ’ (283), ἐτάφη δὲ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς καθὼς ἦτο μὲ τὰς ἁλυσίδας εἰς τὸν λαιμὸν καὶ εἰς τοὺς πόδας, ὅπως εἰς αὐτοὺς παρήγγειλεν ἔτι ζῶν ὁ Ἅγιος [3], οὕτω δὲ ἀπέλαβε τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.