Καθίσας κατόπιν ὁ τύραννος εἰς τὸ θέατρον καὶ ἐκβαλὼν ἐκεῖθεν τὴν μητέρα καὶ τὰ παιδία, ἔφερεν ἐκ τῆς φυλακῆς τὸν Ἅγιον Βαβύλαν, πρὸς τὸν ὁποῖον εἶπε ταῦτα ὁ ἀνόητος· «Ἰδοὺ τώρα, Βαβύλα, ἠφανίσθη ἡ καύχησίς σου, ἐχάθη ἡ ἔπαρσίς σου, τὴν ὁποίαν εἶχες εἰς τὴν γενναιότητα τῶν παιδίων, εἶναι δὲ ἕτοιμα ταῦτα νὰ θυσιάσουν εἰς τοὺς θεούς». Ἐγνώριζεν ὅμως ὁ Ἅγιος ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι ψεύδεται ὁ μάταιος βασιλέυς· ὅθεν τοῦ ἀπεκρίθη λέγων· «Ψεύδεσαι, βασιλεῦ, εἰς τὸν ἑαυτόν σου καὶ ματαίως παρηγορεῖς τὴν καρδίαν σου· διότι τὰ πρόβατα τῆς ἰδικῆς μου ποίμνης, τὰ ἀρνία τοῦ Χριστοῦ μου, δὲν θέλουν ἀκολουθήσει ποτὲ ξένον ποιμένα, ἀλλ’ οὔτε γνωρίζουν ἄλλην φωνήν, παρὰ μόνον ἐκείνου τοῦ ποιμένος, ὅστις ἐξ ἀρχῆς τὰ ἔθρεψε γνησίως εἰς νομὴν σωτήριον, καὶ εὐκολώτερα ἴσως ἤθελε καταπείσει τις νὰ ἀφήσῃ τὸ ἀρνίον τὴν μητέρα του καὶ νὰ ἀκολουθήσῃ λύκους, παρὰ τὰ ἰδικά μου πρόβατα καὶ ἀρνία νὰ ἀφήσουν τὴν ἰδικήν μου μάνδραν καὶ νὰ ὑπάγουν εἰς ἄλλην».
Τοὺς πλήρεις παρρησίας λόγους τούτους τοῦ Μάρτυρος μὴ ὑποφέρων ὁ μιαρώτατος, προσέταξεν εὐθὺς καὶ ἐκρέμασαν τὸν Ἅγιον εἰς ἕνα ξύλον, καὶ ἄντικρυ εἰς αὐτὸν ἐκρέμασαν εἰς ἄλλο ξύλον καὶ τὰ παιδία, καὶ ἐξέσχιζον μὲ σιδηροῦς ὄνυχας τὰς σάρκας αὐτῶν. Ξεόμενοι ὅθεν οἱ Ἅγιοι ἐπὶ ὥραν πολλήν, θεία δύναμις τοὺς ἐνίσχυε καὶ τοὺς ἔδιδε μάλιστα περισσοτέραν προθυμίαν εἰς τὸ μαρτύριον. Ὅθεν ἐφαίνοντο οἱ τρισμακάριοι ὡσὰν νὰ ἦσαν πέτρινοι ἀνδριάντες καὶ ὄχι σαρκικοὶ ἄνθρωποι. Τινὲς δὲ ἀπὸ τοὺς παρεστῶτας Ἕλληνας, ὑποκινούμενοι ὑπὸ τοῦ σατανᾶ, ἤρχοντο πλησίον τοῦ Ἁγίου καὶ τοῦ ἔλεγον· «Ἕως πότε θὰ εἶσαι ἀνόητος, ἕως πότε θὰ γίνεσαι ἐχθρὸς τοῦ ἑαυτοῦ σου, καὶ τοὐλάχιστον ἡ ἁπαλὴ καὶ τρυφερὰ ἡλικία τούτων τῶν παίδων δὲν ἁπαλύνει τὴν σκληρότητα τῆς καρδίας σου, νὰ τὰ λυπηθῇς ποὺ μέλλουν νὰ ἀφανισθοῦν τόσον πρόωρα ἐξ αἰτίας σου;».
Ἀκούων ὁ Ἅγιος τοιούτους ψυχοβλαβεῖς, λόγους καὶ στενάξας ἀπὸ ψυχῆς, λέγει πρὸς αὐτούς· «Ποῖον σκοτεινότατον νέφος ἐσκότισε τὸν νοῦν σας, ταλαίπωροι; ποῖον εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον σᾶς ἐμάγευσε καὶ ἐπλανήθητε τόσον, ὥστε ἐκάματε τὴν λογικήν σας ψυχὴν ἐντελῶς ἄλογον; ἐγίνατε σκώληκες βρωμεροὶ συρόμενοι εἰς τὸν βόρβορον τῆς γῆς, καὶ δὲν δύνασθε πλέον μὲ τὸ λογικὸν τὸ ὁποῖον σᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεὸς νὰ ἐνατενίσητε εἰς τὸν οὐρανόν· ἐδέθητε χεῖρας καὶ πόδας, καὶ δὲν δύνασθε νὰ κινηθῆτε εἰς τὸν δρόμον τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ σᾶς σύρουσιν οἱ δαίμονες εἰς τὸν βόρβορον τῆς ἀπωλείας.