ΒΑΒΥΛΑΣ ὁ ἱερώτατος καὶ θαυμάσιος Μάρτυς, διαδεχθεὶς κατὰ τὸν Εὐσέβιον (βιβλ. ς’ κεφ. κθ’) τὸν Ζεβῖνον, ἀρχιεράτευεν εἰς τὸν ἁγιώτατον θρόνον τῆς Ἀντιοχείας κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ ἀσεβεστάτου Νουμεριανοῦ [1], ὅστις δεξάμενος τὴν βασιλείαν ἀπὸ τὸν πατέρα του Κάρον, ἐν ἔτει σπγ’ (283), διεδέχθη καὶ ὅλην τὴν ἀσέβειαν ἐκείνου. Εὐθὺς ὅθεν ὡς ἐβασίλευσεν ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος ἐκίνησε μέγαν διωγμὸν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, καὶ τοὺς ἐθανάτωνε μὲ πικρότατον θάνατον. Ἐλθὼν δὲ ὁ ἀσεβὴς οὗτος καὶ εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, ἔκαμνε καὶ ἐκεῖ τὰς ἀκαθάρτους θυσίας του εἰς τὸν μιαρὸν ναὸν τῆς Δάφνης, ὡς ὁ πατήρ του σατανᾶς τὸν ἐδίδαξεν, ἠθέλησε δὲ νὰ μιάνῃ καὶ Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν εἰσερχόμενος εἰς αὐτήν. Οὗτος ὁ μιαρὸς ἐκτὸς τῶν ἄλλων κακῶν ἔκαμε καὶ τοῦτο· τὸν υἱὸν τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν, τὸν ὁποῖον εἶχε λάβει ὡς ὅμηρον διὰ τὴν μετὰ τῶν Περσῶν εἰρήνην καὶ τὸν ὁποῖον ἔφερε μαζί του, ἀθετῶν πάντα νόμον ἀνηλεῷς κατέσφαξεν [2], οὕτω δὲ μεμολυσμένος ἀπὸ τὸν φόνον καὶ ἀπὸ τὰς θυσίας τῶν εἰδώλων ἠθέλησε νὰ ὑπάγῃ νὰ μολύνῃ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν, νομίζων τοῦτο μέγα κατόρθωμα πρὸς θεραπείαν τῶν δαιμόνων.

Ὁ δὲ θεῖος Βαβύλας, ἀκούσας καὶ μαθὼν τὸν μιαρὸν σκοπὸν τοῦ βασιλέως, ἐσύναξε τὸ πλῆθος τῶν εὐσεβῶν καὶ ἐνδυναμώσας αὐτὸ μὲ εὐχὰς καὶ δεήσεις πρὸς τὸν Θεόν, παρεκίνησε τοὺς πιστοὺς νὰ ἀντισταθοῦν ὁμοῦ μὲ αὐτὸν καὶ νὰ μὴ ἀφήσουν οὔτε τὸν βασιλέα οὔτε τοὺς ἀνθρώπους του νὰ ἔμβουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τότε μὲ μίαν ὁρμὴν οἱ Χριστιανοί, ἀπωθοῦντες στρατιώτας, δορυφόρους καὶ ἀξιωματικούς, τοὺς ἔρριψαν ἀτίμως καὶ μὲ πληγὰς εἰς τὴν γῆν· καὶ αὐτὸν δὲ τὸν ἴδιον τὸν βασιλέα, ὡς ἐπλησίασεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τὸν ὠνείδισεν ὁ Ἅγιος καὶ ἁπλώσας τὴν δεξιὰν χεῖρα εἰς τὸ στῆθος του, τοῦ ἠμπόδισε τὴν εἴσοδον. Τότε ὁ τύραννος, θαυμάσας τὴν παρρησίαν τοῦ Ἁγίου καὶ εὐλαβηθεὶς τὴν μεγάλην φήμην, ἔτι δὲ φοβηθεὶς καὶ ἐκ τοῦ πλήθους μήπως γίνῃ ἀποστασία, ἐπρόσταξε μὲ ἡσυχίαν νὰ ἐπιστρέψωσιν εἰς τὸ παλάτιον.

Τὴν ἄλλην ἡμέραν, ἀποστείλας ὁ βασιλεὺς στρατιώτας, ἔφερε τὸν Ἅγιον ἐνώπιον του καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν μετ’ ὀργῆς· «Ἀθλιώτατε πάντων ἀνθρώπων, πῶς ἐτόλμησες νὰ ἐμποδίσῃς τὴν ἐξουσίαν μου ἀπὸ τὴν εἴσοδον τῆς Ἐκκλησίας σου; Εἰς ποῖον ἐθάρρησας καὶ ὕβρισας καὶ ἠτίμασας τὸ κράτος μου; ἢ δὲν γνωρίζεις πόσον κακὸν ἀνυπόφορον εἶναι νὰ ὑβρίσῃ τις καὶ νὰ καταφρονήσῃ βασιλικὴν μεγαλειότητα;».